De draaimolentjes en fonteintjes van de beleefbeweging

Vannacht heb ik even hartelijk kunnen lachen om een bespreking van het boek The Most Beautiful Libraries of the World, door Occy. Hij koos er zelf voor om de tekst door te strepen maar ik vind het een bijzonder geestige relativering van ‘de beleefbeweging’ (waar ik mezelf soms ook toe reken)

In de bibliotheekwereld roept men wel eens heel erg klein beetje luid om afstand te nemen van het museummodel. De toekomst, zo beweert men, ligt in de bibliotheek gemodelleerd naar een winkelcentrum: voor-elk-wat-wils-informatie dient aan de lopende band geconsumeerd, liefst in een ontspannen sfeer (muzak, de kerstman die begin april hohoho loopt te roepen, draaimolentjes, fonteintjes, lachende kinderen, dronken vaders, elkaar de haren uit de kop sleurende viswijven (mijn Aspe! Nee, mijn Aspe!) … Een boek ophalen (of downloaden) moet net zo eenvoudig en drempelloos (en esthetisch bij de haren getrokken) zijn als het kopen van een pakje voorverpakte kippenbouten. De nieuwste titels liggen, als waren het appels en peren, in glimmende, blinkende kleurtjes genoegzaam naast elkaar te displayen. Schrijvers worden merknamen, waarbij de meest gelezenen het voordeligste plekje toebedeeld krijgen. 2 miljoen lezers can’t be wrong. En … eerlijk is eerlijk, wanneer je bibliotheken enkel ziet als door democratisch verkozen instellingen gesubsidieerde instituten ter lering en vermaak van het plebs, de middenklasse en het kader, dan valt daar best iets voor te zeggen. Het wordt er allemaal niet mooier, of verhevener op, maar er valt best wel iets voor te zeggen.

@