Nescio geciteerd: verlangen en doelloosheid

Ik las de verhalen van Nescio voor het eerst op de middelbare school. Het was een van de weinige verplichte titels waar ik toen al klaar voor was, waar ik danig van onder de indruk raakte. Een paar weken geleden kocht ik het verzameld werk van deze schrijver en herlas het tijdens de vakantie.

Veel mooier kun je het niet formuleren, vind ik.

Op den toren van Rhenen had ik gestaan en de verten gezien, en mijn hart had naar de verte getrokken naar de roode luchten in ‘t Westen. Doch al had ik van den toren kunnen vliegen naar de verten, dan zou ik slechts gevonden hebben, dat de verte het nabije was geworden en opnieuw zou mijn hart naar de verte getrokken hebben. En wat baat mij de wijsheid, die mij leert dat ‘t niet anders kan en zoo blijven zal in eeuwigheid?

Iederen dag hadden wij verlangd zonder te weten waarnaar. En eentonig was ‘t geworden. Eentonig werd ‘t op­ gaan van de zon en ‘t ondergaan en ‘t schijnen van de zon in ‘t water en ‘t schuiven der witte wolken. En ook de donkere luchten werden eentonig, en ‘t bruin en geel worden van de bladeren, en de bladerlooze kruinen ende armoedige drassige weilanden in den winter, al die dingen die ik zoo vaak gezien had en waaraan ik zoo vaak had gedacht in mijn afwezigheid en die ik zoo vaak weer zou zien, als ik niet stierf. Wie kan z’n leven doorbrengen met te kijken naar al deze dingen, die zich steeds herhalen, wie kan blijven verlangen naar niets?
Hopen op een God die er niet is?’

God leeft in mijn hoofd. Zijn velden zijn er onmetelijk, zijn tuinen staan er vol schoone bloemen, die niet sterven, en statige vrouwen wandelen er naakt, vele duizenden. En de zon gaat er op en onder en schijnt laag en hoog en weer laag en ‘t eindelooze gebied is eindeloos ‘t zelfde en geen oogenblik gelijk. En breede rivieren stroomen er door met vele bochten en de zon schijnt er in en ze voeren ‘t licht naar de zee.
En aan de rivieren mijner gedachten zit ik stilletjes en genoeglijk en rook een steenen pijpje en voel de zon op mijn lijf schijnen en zie ‘t water stroomen, voortdurend stroomen naar ‘t onbekende.
En ‘t onbekende deert mij niet. En ik knik maar eens tegen de schoone vrouwen, die de bloemen plukken in mijn tuinen en hoor den wind ruischen door de hooge dennen, door de wouden der zekerheid, dat dit alles bestaat, omdat ik ’t zoo verkies te denken. En ik ben dankbaar dat mij dit gegeven is.
En in ootmoed pijp ik nog eens aan en voel mij God, de oneindigheid zelf.
Doelloos zit ik, Gods doel is de doelloosheid.

Maar voor geen mensch is het weggelegd dit bij voortduring te beseffen.

Uit: Titaantjes.

@