Nederlandse politiek ‘schrikt’ van eigen drugsbeleid

03 juli 2009

Als er iets is waar ik me aan erger is het wel de draaikonterij binnen het Nederlandse drugsbeleid. Dat beleid staat deze week volop in de belangstelling.

Alles wijst erop dat veel mensen binnen de overheid, nu de wanstaltige apen uit de gedoogmouw komen, willen kiezen voor meer repressie en een strenger beleid. De raad van hoofdcommissarissen van de politie roept zelfs om het afschaffen van een onderscheid tussen hard- en softdrugs en wil dat shops nog maar een keer per dag bevoorraad worden, met maximaal 500 gram.

Natuurlijk klopt het wel dat de georganiseerde misdaad flink terreinwinst heeft geboekt op de softdrugsmarkt. Daar moet inderdaad iets aan gedaan worden. Het stoort me echter dat er met geen woord wordt gerept over de oorzaak van dit probleem. Repressie en halfslachtig gedogen werken wantoestanden in de hand, niet de wiet zelf, of het roken daarvan.

Nu dacht ik dat het wel goed was om op zoek te gaan naar enige nuance. Daarom wilde ik onderdelen uit het rapport van de commissie van de Donk, Geen deuren maar daden, (PDF) lezen. Daar kom ik bij het lezen van de samenvatting echter al van terug. Wat een onmogelijk taalgebruik! Daar krijg ik hoofdpijn van. Ik laat me ook wel eens verleiden tot het gebruik van veel te lange zinnen en onnodig mooie woorden, maar dit is toch wel de overtreffende trap:

Het drugsbeleid verdient een meeromvattende vorm van permanent monitoren en er dient systematischer te worden gehandhaafd en geleerd. Dat vereist een duidelijkere en meer alerte, integrale politieke sturing en een daartoe adequaat geëquipeerde autoriteit die ook de internationale afstemming meer dan nu het geval is integraal ter hand neemt. De ‘drugsautoriteit’ die de commissie voorstelt moet voorkomen dat ook in de toekomst weer sprake is van een gebrekkig onderhoud van het beleid en een verwaarlozing van beleidsleren.

Hallo?

Nee, dan de D66, die deze week een eigen drugsnota presenteerde: Nuchter in extase (PDF)

Dat rapport is een stuk leesbaarder en bevat m.i. veel betere aanbevelingen bovendien.

Wat zou het toch mooi zijn als er zou worden gekeken naar de oorzaken van de realiteit, in plaats van naar de uitwassen ervan. Symptoombestrijding is zo beperkt.

@