Onderweg

24 mei 2009

Deze bijdrage verscheen eerder in Digitale Bibliotheek nr. 3, 2009, in de column Argus Panoptes.

Woensdagochtend, half acht. Ik heb een lange dag voor de boeg. Eerst een ochtend werken op kantoor, tegen de middag met de trein naar Rotterdam voor een werkoverleg en tegen de avond nog een afspraak. Het is niet bepaald een werkdag waar ik me al weken op verheugde.

Ik klik de Senseo aan, spring onder de douche en open na het aankleden de gordijnen van de kamer. Ik kijk onverwacht in de nieuwsgierige ogen van de overbuurvrouw en in die van haar drie labradors. Ik zwaai maar even. De honden blaffen. Ik ben blij dat ik me eerst heb aangekleed vandaag. Als ik even later mijn koffie iets koeler sta te blazen op het dakterras zie ik drie werklieden op het dak van mijn buurman. Ze brommen onbegrijpelijk Zeeuws mijn kant op. Ik maak eruit op dat ze mij een goede morgen wensen en zwaai ook naar hen. Het is altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent die zo vroeg zijn bed uit moest.

Op weg naar het werk komt er een bekende naast me fietsen. Haar tempo aanpassend aan het mijne trakteert ze me op een aantal retorische vragen over het weer. Van schrik ga ik steeds harder fietsen. Gelukkig moet ze een andere kant op dan ik. Dat biedt me nog net een paar fietsminuten waarin ik verder kan dromen. Snel wakker worden is niet mijn sterkste eigenschap.
Met mijn keytag open ik de deur van het fietsenhok. Even later die van personeelsingang. Het is 08.21 uur als ik inklok en me geregistreerd weet als ‘aanwezig’. Ik neem plaats achter mijn bureau en terwijl ik me aanmeld op het bedrijfsnetwerk babbel ik met de aanwezige collega’s over de avond die was. Mijn netjes geschoren kaken verhullen blijkbaar niet dat ik een gezellig feestje heb gehad want iemand vraagt of het heel laat is geworden. Ontkennen heeft geen zin.
Om kwart voor twaalf klok ik weer uit en wandel naar het station. Omdat het loket is gesloten moet ik een kaartje kopen met mijn pinpas. Het open en winderige perron staat vol met mensen. Omdat ik graag nog even een sigaretje wil roken worstel ik me door de groep forenzen en voeg me bij de andere paria’s, onder een CCTV-camera van de NS. Eigen schuld. Had ik maar moeten stoppen, toen het rookverbod in de horeca inging.

Eenmaal in de trein weet ik me omringd door een bont gezelschap. Een vervaarlijk ogende knaap wiens iPod vier slagen te hard staat. Twee luid kakelende en zichtbaar opgewonden vrouwen op weg naar een of andere beurs in Utrecht. Een zakenman op leeftijd die er genoegen in lijkt te scheppen alle andere passagiers aan te staren. Ik duik weg achter de krant, zachtjes het tabbloidformaat van NRC Next vervloekend. Had ik nu maar zo’n fijne grote Volkskrant!
Net op het moment dat ik gebeld wordt door een vriend die informeert of ik hem ergens mee kan helpen stapt er een man in van Pro Rail Reizigersonderzoek, met de vraag of hij mijn kaartje even mag scannen.” Natuurlijk mag dat”, hoor ik mezelf zeggen, en vraag me tegelijkertijd af wat er zou gebeuren als ik zou zeggen dat het niet mag. Niets, waarschijnlijk.

Op Rotterdam Centraal aangekomen realiseer ik me opeens waarom ik zo graag werk via internet. Thuis. Onbespied. Ongestoord. Ongeregistreerd dankzij de anonymizer. Ik besef opeens dat dat werkplezier voortkomt uit de privacy die ik heb als ik online ben. De privacy waarvan zovelen zeggen dat je die niet meer hebt, als internetadept. “Nee, buitenshuis gaat het lekker!” mompel ik zacht en, alweer een beetje naar huis verlangend, pers ik me tussen de duizenden anderen die het station zo snel mogelijk willen verlaten.

Ik ga op in de massa.

@

Foto Rotterdam Centraal: R.Daurio