Telefoon vs mail en SMS
01 april 2009
De telefoon is zó gewoon geworden dat je wel eens vergeet hoe groot de impact van dat apparaat ooit was. Telefonie heeft de wereld, net als internet, kleiner gemaakt en een andere betekenis gegeven aan tijd en ruimte.
Ik kan de voordelen van telefonie natuurlijk niet ontkennen maar de eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat ik een hekel heb aan telefoneren. Ik voel me eigenlijk nooit helemaal op mijn gemak, als ik zit te bellen met iemand waar ik niets dringends of noodzakelijks mee heb te bespreken. Negen van de tien keer schrik ik, als mijn mobieltje rinkelt. Dat laat zich vergelijken met de deurbel die onverwacht gaat: het voelt een beetje alsof iemand ongevraagd je leven probeert binnen te dringen. Je wordt er min of meer toe gedwongen een dialoog aan te gaan. Omdat ik daar niet altijd zin in heb neem ik mijn mobieltje ook niet altijd op. Dat wordt niet door iedereen gewaardeerd maar ik beschouw het als een recht. De meeste mensen willen je tenslotte alleen iets mededelen of vragen. Daar lenen SMS en e-mail lenen zich ook uitstekend voor.
Dat is dan ook precies de reden waarom ik die vormen van communicatie direct omhelsde, toen ik er de beschikking over kreeg. Mail en SMS mogen dan misschien iets meer vragen van de zender; ik als ontvanger krijg er waardevolle vrijheid voor terug, namelijk de vrijheid om te reageren wanneer mij dat het beste uitkomt.
Die vrijheid heb ik echter niet als ik aan het werk ben. Je kunt het niet maken om een telefoon niet op te nemen als je via de tijdklok geregistreerd staat als ‘aanwezig’. Of toch wel?
Zoals ik niet houd van telefoneren zijn er ook veel collega’s die niet houden van e-mail. Zij kiezen ervoor om even bij je binnen te lopen of je te bellen als ze een vraag of mededeling hebben. Nu kan ik er nog wel begrip voor opbrengen dat die mensen hun mailbox leeg willen houden, of een hekel hebben aan typen, maar ik vind het moeilijker te verteren dat die mensen er geen rekening mee houden dat ze jou mogelijk afleiden van de werkzaamheden van dat moment.
Ik zie niet in waarom die ‘opdringerigheid’ op de werkvloer wél gerechtvaardigd is. De enige reden die ik kan bedenken is tijdsdruk. Soms heeft iemand je direct nodig. De telefoon is dan vaak de kortste lijn.
Het feit dat je om die reden gebeld kan worden motiveert je om de telefoon wél op te nemen maar juist die wetenschap biedt de minder dringende ‘zenders’ de gelegenheid om ook een contactpoging te ondernemen.
Het is een duivels dilemma, waar ik geen goede oplossing voor weet. Het scheelt al heel veel dat de moderne telefoon een nummermelder heeft. Soms durf ik al een beetje mompelend te vragen of iemand wel een afspraak met me had. Van ‘truukjes’ heb ik inmiddels ook wel een aardig beeld. Zo zijn er ook mensen die mails steevast beantwoorden…met een telefoontje. Daar trappen wij dus niet meer in, meneer van Stoffelen!
En voor de rest blijf ik er maar gewoon op hameren dat je mij het snelste kunt bereiken via de mail. Die bekijk ik vele malen per dag.
Op mijn telefoon bijvoorbeeld.
@
Foto: Historisch Archief ANP
Hoi Edwin, misschien is het een idee om in je mails als vast onderdeel te verzoeken via de mail te reageren!
Gr Rob
Dat is wel een listige tip. Thanks again!
Herkenbaar verhaal. Ik heb dat dus ook met chatten. Geef mij maar twitter. Aan de andere kant heeft het ouderwetse f2f ook voordelen. Ik merk dat er per email/twitter gemakkelijker misverstanden kunnen ontstaan die tot hevige uitvallen kunnen leiden. Om zo’n uitbarsting te voorkomen ga ik toch liever direct langs bij mensen of nodig ze uit voor een kop koffie. Non verbale ondersteuning bij f2f communiceren kan een hoop discussie voorkomen. Maar ik kan er ook niet zo goed tegen als mensen steeds langskomen zonder eerst even te vragen of het wel uitkomt.
f2f kan inderdaad functioneel zijn, dat ben ik met je eens. Zolang het maar niet te pas en te onpas is.
En webcams worden ook steeds scherper gelukkig 🙂
Er was niet lang geleden nog een schooldirecteur die e-mail weigerde te gebruiken. Zijn excuus? “M’n fax staat de hele dag aan, dus ik ben bereikbaar.”
Geen idee hoe het nu met hem gaat.
Ha, Dat is ook een mooie!
Ik herinner me ook nog een collega die regelmatig binnenliep om te melden dat hij een mail had gestuurd. Die had de kneepjes van digitale communicatie ook nog net niet helemaal door 🙂
Wel eens gehoord van bedrijven met een e-mailloze vrijdag? Dit om te voorkomen dat mensen elkaar alleen nog maar schriftelijk zouden ‘zien’. Want alleen schriftelijk, daar kunnen ook nadelen aan kleven, net als Wilma opmerkt.
Ik heb wel eens het verhaal gehoord van 2 collega’s op een kamer (die wilden helmaal niet op 1 kamer!) die alleen nog maar via de mail communiceerden, omdat ze elkaar niet konden luchten of zien. En ze ergerden zich mateloos aan elkaar. De mailtjes gingen dan van ‘wil je je vierze kopjes eens opruimen’ en zo.
Nou ja, dat is dan weer helemaal de andere kant op.
Dat laatste is wel heel extreem inderdaad, hoewel het hier op kantoor ook wel eens voorkomt, in de vaart der volkeren. Soms is mijn overbuurman zo druk dat ik hem maar mail. Doe ik dat niet moet ik het weer allemaal gaan onthouden wat ik ook weer wilde vragen….
Precies, in zo’n geval is e-mail uitermate functioneel. En ook om mensen uit te nodigen voor een feest; te bedenken dat je die eerst allemaal moest opbellen. Gek werd je daar van! En die telefoonlijsten op school als het eerste uur uitviel…. Nu wordt dat gewoon op de site gezet!
Mensen uitnodigen op een feest? Dat feliciteergebeuren verloopt nu gewoon via Hyves toch?
🙂
Mooi stukje. Helemaal mee eens. Lang leve mail en sms! Dan kun je ten minste zelf bepalen wanneer je reageert.
Hyves? Wat is dat? Enge ziekte?
@ Channa: thanks!
@ Festina: en een hele besmettelijke bovendien!
Hey pronohoofd, een mailtje ontvangen of sturen is gewoon heel effectief. Want wat doe je als je gebeld wordt……. Juist ja dan maak je zelf aantekeningen. Nee voor mij lang leve de e-mail.
Dat bedoel ik, ouwe belspammer ^^