Klassiekers deel 42: The Rime of the Ancient Mariner
04 april 2009Vandaag een klassieker in twee delen: The Rime of the Ancient Mariner, uitgevoerd door Iron Maiden.
Iron Maiden is een invloedrijke Heavy Metal band die vooral in de jaren ’80 uiterst succesvol was. De band stond niet alleen bekend om hun unieke sound en spectaculaire liveshows; ze oogstten ook veel waardering voor hun relatief intelligente teksten over geschiedenis en mythologie. Bandoprichter Steve Harris was daar de hoofdverantwoordelijke voor.
In 1984 kwam het album Powerslave uit, met daarop een bewerking van het beroemde gedicht van Samuel Taylor Coleridge: the Rime of the Ancient Mariner. Een jaar later verscheen dat nummer ook op het superieure live-album ‘Life after Death‘.
Ik herinner me nog dat ik tijdens een wintervakantie in Zweden twee weken lang volledig geobsedeerd was door dat album. Ik moest en zou dat dubbelvinyl bemachtigen. Mijn ouders gingen al snel overstag maar omdat ik daar niet beschikte over een platenspeler moest ik het doen met twee weken bladeren in het boekje dat bij de LP zat. Toen ik thuiskwam kende ik de teksten al bijna uit mijn hoofd.
Het mooiste moment kwam in VWO 4: een leraar Engels, die dol was op het werk van Coleridge kreeg lucht van het bestaan van Maiden’s interpretatie en vroeg me het nummer op te nemen. Hij zou het nummer, dat ruim 13 minuten duurt, nog jaren afspelen tijden de lessen Engelse literatuur. Een kleine victorie voor alle headbangers die de school rijk was.
Die anekdote toont aan dat je niet van Heavy Metal hoeft te houden om het nummer te kunnen waarderen. De draai die Maiden gaf aan de klassieker was groots. Groots genoeg om het nummer zelf ook uit te laten groeien tot klassieker. Dat vind ik tenminste wel.
Het volledige gedicht van Coleridge kan gelezen worden in Google Books.
Day after day, day after day, we stuck nor breath nor motion
As idle as a painted ship upon a painted ocean
Water, water, everywhere and all the boards did shrink
Water, water, everywhere nor any drop to drink
@
Ha, leuk, opa vertelt 🙂
Wel pokkeherrie, hoor!
Er zitten ook stukjes in die je als intermezzo’s zou kunnen omschrijven. Misschien dat die wat beter beklijven. Aan het begin van video 2 bijvoorbeeld.
Het is heerlijk soms, om je oud te voelen 🙂
Eerlijk zeggen, bij 2e beluistering viel het eigenlijk nog wel mee met de herrie. I’ve heard heavier stuff.
Rond de 40 is een heerlijke leeftijd: nog jong en toch zo veel levenservaring…
Mooi dat je het een tweede kans hebt gegeven!
jong is een rekbaar begrip, begrijp ik 🙂
juist
Da’s ook met recht een klassieker, uit een andere tijd. Are they gonna drop the bomb or not?
pompidom 🙂
Fijne kitsch. Ik zag dat ik op hun videoclip voorkom (op 1:56); famous before blogging….
Zomaar, in een korte flits inderdaad 🙂
Ja, idd, volkomen onterecht!
Aah, Iron Maiden…altijd goed! Ik heb ze jaren geleden ontdekt door mijn toenmalige vriend. Die jongen is al lang verlden tijd, maar Maiden ben ik blijven waarderen. 🙂
Zo houd je aan alle liefdes iets moois over ^^
Haha, inderdaad!
En hoe je muziekbeleving kan veranderen… Toen ik in de brugklas zat (1990) kreeg mijn zus een cassettebandje van een klasgenootje met daarop Iron Maiden. Dat vond ik destijds snoeiharde metal maar tegenwoordig vind ik het zelfs braafjes.
Mijn favo nummer is natuurlijk the loneliness of het long distance runner 🙂
ha ja, dat heb ik altijd met bands als venom en motorhead. Toen was het snel en ruig, nu klinkt het inderdaad bijna poppy. Er is natuurlijk ook heel wat herrie tussendoor gekomen, inmiddels…