Radio Rusland, 1925

20 februari 2009

Er zijn duizenden plaatsen die ik best eens zou willen bezoeken maar de plaatsen die ik dolgraag wil zien voordat ik sterf zijn op de vingers van een hand te tellen. Ik weet niet waarom het zo is maar Canada staat met stip op een. Op twee staat Zuid-Amerika in het algemeen, Chili en Peru in het bijzonder. Tierra del Fuego neemt een aparte positie in. Die plek wees ik als kind altijd aan op mijn globe, als ik luidruchtig liet weten waar ik heen wilde ‘als ik groot was’.

Er zijn ook gebieden die onderaan mijn verlanglijst bungelen. Azië bijvoorbeeld. Ik weet dat de natuur er prachtig is. Dat cultuur en geschiedenis er een verpletterende indruk op je maken. Dat het volk er vriendelijk is. Toch hoef ik er niet zo nodig heen. Om Henk maar te citeren: “Wil niet naar China, dat is me te druk”

En over Henk gesproken: er zijn ook landen waar ik over heb getwijfeld. Rusland bijvoorbeeld. Een machtig en groot land. Een en al historie. Uitgestrekt. Dat land moet je toch gewoon een keer gezien hebben?

Maar altijd als ik mijmer over het land van de toendra’s en tsaren raakt het beeld vertroebeld en zie ik armoede en desolate steden voor me. Deprimerende speeltuinen soms. Rusland schrikt ook af.

De beelden die opdoemen bereiken je via bronnen als het onvolprezen English Russia. Van die beelden waar je altijd net even een minuutje langer naar kijkt.

Neem nu bovenstaande foto, genomen in Rusland, in 1925. In wat voor ruimte bevonden die mensen zich? Wat zijn het voor mensen? Is het familie? Wat horen ze op de radio? Staatspropaganda? Verhalen over de strijd van Stalin tegen Trotski?

85 jaar na dato doet het er helemaal niet meer toe. Rusland is nu vast minder vervreemdend.

Of dat ook geldt voor het desolate durf ik niet te zeggen. Ik neem, om bij Henk te blijven, geen enkel risico.

Als ik het desolate zoek, zoek ik het wel in Vuurland.

@