Golfbewegingen
18 februari 2009
De jaren dertig zijn terug! Driewerf hoera! Angstaanjagende voorspellingen! Verlammende prognoses!
Laat je niet gek maken. Als het goed golft is het fijn deinen.
“Er was eens een tijd waarin werkloos-zijn nog geen catastrophe beteekende…”
@
Afbeelding/Tekst: Krantenbank Zeeland, 10 maart 1933
Ooit werkloos geweest? En hoe beviel het?
Uit ervaring kan ik je zeggen: het is een ramp. Deinen zonder luchtbed, zoiets.
Wel eens ja, maar niet lang. Alleen die ene keer dat ik een baantje wél weigerde bij het uitzendbureau.
Het is vooral niet leuk dat je je overal moet melden, zeker niet als dat tevergeefs is. En als je geen geld hebt zuigt het natuurlijk ook, maar als je in staat bent de niet-productieve tijd in iets constructiefs om te zetten….
‘Niet leuk’ is nogal eufemistisch voor wat het écht is. ‘Wanhopig en uitputtend’ zoals in 1933, dat is het nu nog steeds om werkloos te zijn, zeker als je een leeftijd hebt waarop je weinig kans meer maakt op ander werk. Je spaargeld opmaken, je huis verkopen en dan in de bijstand. Sommige bankdirecteuren gun ik dat wel een beetje, maar verder wens ik het niemand toe.
Ik ook niet hoor Arda. Er zijn natuurlijk heel veel schrijnende gevallen maar ik weet wel dat als je gezond bent en bereid bent om aan te pakken, je altijd wel iets kunt doen om geld mee te verdienen.
Vanaf een bepaalde leeftijd wordt dat natuurlijk wel anders, dat is waar.
@Edwin
‘Wie wil werken kan werken’ heb ik altijd een beetje een cliché gevonden. Dat geldt voor ‘Je kunt er pas over meepraten als je het zelf hebt meegemaakt’ ook. Het verschil is dat het eerste níet en het tweede wél waar is, althans in mijn ogen.
@Benoît
Helemaal mee eens, wat zou het mooi zijn als deze crisis ertoe zou leiden dat er werk gemaakt werd van zorgvuldiger omgaan met milieu en grondstoffen, eerlijker verdelen van geld en goederen en noem maar op. Ik heb er niet veel hoop op, maar je weet maar nooit.
@ Arda: ik ben jaren omgegaan met een grote groep mensen die niet eens van plan waren om te gaan werken en kende er ook veel bij wie het echt niet lukte. Dat mensen niet willen werken kan ik nog wel snappen, maar dat het systeem daar ook de ruimte voor geeft dan weer niet.
Als mensen echt niet meer kunnen verdienen ze steun, echte klaplopers mogen ze van mij dwingen iets te gaan doen.
Volgens mij moet je het bekijken per individueel geval in ieder geval.
Toch nog een aanvulling: misschien kom ik weer wat te lichtzinnig over maar dat gevoel komt ook een beetje voort uit het gevoel dat ik eens uitsprak in een oudere post: //www.zbdigitaal.nl/2007/11/meerdere-blogs-hosten-met-wordpress-mu.html
Geheel vanuit mezelf geredeneerd, dus per definitie niet zo genuanceerd…
Van mij mag iedereen die niet wil werken lekker thuisblijven met een (bescheiden) uitkering. Laat vooral de mensen werken die wél graag werken, dat zijn er genoeg.
Ken je Voor God en de sociale dienst van Nicolien Mizee? Erg leuk (alleen de titel al) en in een paar uurtjes te lezen.
Groet, Arda
p.s. Jij lichtzinnig? Laat me niet lachen…
Nu schiet me ineens weer een verhaal te binnen van een jongen die ik zo’n 30 jaar geleden kende. Die wilde per se niet werken en ging naar een (verplicht) sollicitatiegesprek altijd in zijn oudste kleren en sloeg daar wat vage taal uit. Dat werkte prima. Tot hij op een dag in een buurthuis als jongerenwerker moest solliciteren (jaren 70 weetjewel) en deze tactiek zich tegen hem keerde: iemand met zulk lang haar in zulke kleren en met zo’n taalgebruik zochten ze nu juist, en tot zijn schrik had hij ineens een baan. Hoe het verder is gegaan weet ik helaas niet, de jongen is uit de (schoon)familie verdwenen.
@ Arda: tsja: daar verschillen we dan van mening. Er is veel mis met het concept werken, maar ik vind het niet rechtvaardig als werkenden mogen lammeren voor luitjes die slechts de chachacha dansen en de dagen vullen met cactus water geven. Dat geld kan dan beter besteed worden aan het helpen van mensen die ooit konden, wilden en deden maar daar nu niet meer toe in staat zijn.
De onwelwillenden moeten zichzelf dan maar zien te bedruipen.
Dat verhaal van die jongen vind ik wel mooi. Het illustreert ook mooi dat er op ieder potje wel een werkdekseltje past 😀
Generatieverschil, Edwin. ‘Basisloon’, dat soort dingen, dat was mijn tijd… Beter een tevreden werkloze dan een treurige.
Cactussen moet je trouwens maar heel weinig water geven. Je kunt beter een Vlijtig Liesje nemen, daar valt meer aan te gieten.
Misschien was het heel vroeger ook nog wat moeilijker om en public je snor te drukken? Of viel dat wel mee?
Ik vind de naam van die plant fantastisch 🙂
Van dat je snor drukken ben ik niet op de hoogte. Ik doelde op een maatschappelijke stroming die je ooit had waarin gepleit werd voor een basisinkomen voor iedereen. Wil je meer dan ga je werken, wil je thuis blijven en b.v. voor je kinderen zorgen of vrijwilligerswerk doen of vlijtige liesjes kweken, dan mag dat.
Ik begrijp heus wel dat er veel haken en ogen aan dit idee zitten, maar in de grond vind ik het mooi.
Vlijtig Liesje heet officieel Impatiens.
Ik vind dat ik moet reageren maar woorden schieten te kort. Het is afschuwelijk om (onvrijwillig) werkloos te worden en ondergedompeld te worden in bureaucratie, juridisch getrouwtrek en een gevoel van machteloosheid. Je integriteit en autonomie staan op het spel. Het is een ramp. Een gevoelig onderwerp waar je beter niet in algemeenheden over praat of schrijft.
@ Arda: maar dat is wat anders, dan wordt er wel bijgedragen. Dat komt in de buurt van de utopie van Aldous Huxley’s Island. Meerdere ouders, beetje soma. De tegenpool van zijn andere boek, brave new world. Dat is meer zoals de tijd waarin wij nu leven, zeg maar…
@Cis: je kunt inderdaad niet zomaar generaliseren. Daarom ook mijn opmerking dat ik het misschien iets te lichtzinnig had opgeschreven, en teveel vanuit mijn een bepaald persoonlijk perspectief. Ik gun het niemand die het onvrijwillig overkomt!
@Edwin,
Nee, het ging niet om bijdragen, je mocht ook gewoon niks doen. Het was niet als utopie bedoeld, maar praktisch. Het is er nooit van gekomen natuurlijk.
@Edwin,
Nee, het ging niet om bijdragen, je mocht ook gewoon niks doen. Het was niet als utopie bedoeld, maar praktisch. Het is er nooit van gekomen natuurlijk.
Hi, ik heb in de werkeloosheidsgolf van begin 80-er jaren een jaar thuis gezeten. Veel vrijheid, maar uiteindelijk echt niet fijn als starter op de arbeidsmarkt. Je krijgt een wat verknipt beeld van het leven en je marginaliseert vrij snel omdat je omgeving wordt gevormd door mensen die, vrijwillig of noodgedwongen ook geen werk hebben. Als start van het arbeidsbestaan kan dit bepalend zijn voor de rest van je leven. Ik gun dat aan niemand. Niet dat werken alles zaligmakend is maar door dat salaris ben je in zekere mate onafhankelijk. Dat gun ik iedereen. Nu ook zullen met name jongeren, starters op de arbeidsmarkt het het zwaarst krijgen zo voorspellen de mensen die er verstand van hebben. Mijn generatie heet de verloren generatie als opvolging van de babyboomers. Hoe zal de huidige generatie gaan heten? Weet er iemand een vrolijke naam?
De nieuwe geest-generatie!