Duizeldagen
02 februari 2009Leve de duizeldagen…
- bijna een jaar na dato lijkt Google eindelijk met Google Ocean op de proppen te komen
- wordt Google Books prachtig geanalyseerd in de New York Review of Books
- zijn een miljoen Fransen gebrandmerkt door menselijke fouten in een politiedatabase
- lees je dat dit op kleinere schaal ook in Nederland kan gebeuren
- besluit de Free Record Shop een gamewinkel te worden
- meldt het CBP dat Nederlanders niets te verbergen hebben maar wel bang zijn
- wordt het idee van RFID-implantaten concreter: uberveillance is de naam
Laten we het vooruitgang noemen…
and progress is not intelligently planned
it’s the facade of our heritage
the odor of our land
they speak of progress
in red, white and blue
it’s the structure of the future
as demise comes seething through
it’s progress ’til there’s nothing left to gain
as the dearth of new ideas
makes us wallow in our shame
so before you go to contribute more
to the destruction of this world you adore
remember life on earth is but a flash of dawn
and we’re all part of it as the day rolls onand progress is a message that we send
one step closer to the future
one inch closer to the end
I say progress is a synonym of time
we are all aware of it but it’s nothing we refine
and progress is a debt we all must pay
it’s convenience we all cherish
it’s pollution we disdain
and the cutting edge is dulling
too many people to plow through
just keep your fuckin’ distance
and it can’t include you!It’s progress…’til there’s nothing left to gain
It’s progress…it’s a message that we send
And progress…is a debt we all must pay
@
Edwin,
Ik zie dat je ook verwijst naar het artikel van Robert Darnton in de New York Review of Books.
Wat mij daarin nogal trof was zijn bezorgdheid over de monopoliepositie van Google bij de ontsluiting van boeken, na het settlement met uitgevers en auteurs over de (verdere)digitalisering. Die ontsluiting ziet hij als een publiek belang. Maar publieke instanties (als Congress en Library of Congress) hebben volgens hem zitten slapen.
Ik zag ook je post over OCLC’s Worldcat en Library Thing. Als ik het goed begrijp, gaat ook die discussie over de vraag of er geen sprake is (of kan worden) van een monopolie t.a.v. iets wat een “publieke zaak” zou moeten zijn.
Lijkt me wel de moeite waard voor een artikel in de Nieuwsbrief Nieuw Bibliotheekwerk.
Dag Wim,
En dat terwijl ik net in jouw nieuwsbrief zag dat jij ook verwijst naar het artikel.
Darnton raakt inderdaad aan de kern. Volgens mij is dat ook waarom de Franse overheid zo graag een Europees overheidsantwoord wilde. En staan Open Library en Archive.org als kleine ‘andere partijen buiten de bibliotheken’ naast Google.
Het heeft inderdaad raakvlakken met het verhaal van bibliotheekdata (en het verhaal van copyright in het algemeen)
In dat kader wil ik //www.abajournal.com/magazine/copyright_in_the_age_of_youtube ook nog lezen. Ik zag ‘m voorbij komen maar kwam er nog niet aan toe…
Zou fijn zijn, als dat verhaal helder werd…
Zal ik lezen, Edwin.
Wat ik ook ik ook interessant vond van Darnton is de korte beschrijving van de geschiedenis van het Amerikaanse auteursrecht (wisselende balans van belangen auteurs/uitgevers en belang van vrije toegang).
Als bibliothecaris ben ik erg voor vrije toegang, maar ik ben er ook erg voor dat auteurs behoorlijk betaald worden.
“Gratis” bestaat niet, iemand zal de rekening moeten betalen, of dat nu de gebruikers rechtstreeks zijn (bij bijv. veel journalisten) of de belastingbetalers (bij bijvoorbeeld jij – prov. Zeeland – of ik – provincies NH en ZH).
Zie ook: //andrewkeen.typepad.com/the_great_seduction/2009/01/this-mornings-newspaper-arrived-with-much-bad-news.html
Wim
Dat is wel waar. Er moet ergens geld vandaan komen. Maar helemaal gratis wordt wel eens verward met het model waarin gratis een grote rol speelt.
Neem nu Coelho. Door veel weg te geven krijg je ook veel terug. Advertentiemodellen leveren ook veel op.
Natuurlijk willen auteurs, ook wetenschappelijke, ook een inkomen. Maar ze willen ook gelezen worden. Zaken achter slot en grendel blijven voorbehouden aan een selectieve groep. De grote massa zal het negeren omdat er meer dan genoeg alternatieven zijn.
De grote vraag is dan waar je voor kiest.
Het is ook daarom waarom ik de humor inzie van plaatjes als deze, van de copyleftbeweging.
Kom bij MJK net ook nog een interessant rapport tegen. Die conclusies liegen er ook niet bepaald om…
Hmm, Edwin, interessant die pogingen om auteursrecht te omzeilen of als ouderwets te zien.
Sowieso is auteursrecht, zoals Darnton ook zei, een levend iets, net als innovatie en verdienmodellen. In die zin is het goed dat er over gediscussieerd blijft worden. Vrije toegang tot informatie is een groot publiek belang, maar ook het inkomen van informatiewerkers is niet onbelangrijk. In twee belangen moet een balans gevonden worden en met de ontwikkelingen zal ook die balans veranderen.
Ik zie t.a.v. mensen die actief zijn in de informatievoorziening vier hoofdmodellen:
1. Ze doen het gratis, de gebruiker betaalt niets en er zijn ook geen andere bronnen van inkomsten. Dat kan als ze het doen als hobby of nevenfunctie en er geen geld mee hoeven te verdienen, omdat ze op andere wijze in hun inkomen kunnen voorzien. Veel hobby-bloggers bijvoorbeeld.
2. Ze doen het niet gratis, voor het publiek is het wel gratis, maar er zijn geen andere private inkomensbronnen. Dat kan als het gaat om mensen die in overheidsdienst werken of bij een instelling die door een overheid betaald wordt. Mensen zoals jij en ik dus. Of wetenschappers die door een universiteit betaald worden. Of mensen die bij de publieke omroep werken. De belastingbetaler betaalt.
3. Ze doen het niet gratis, voor het publiek is het wel gratis, maar de overheid betaalt niet. Dat kan als de kosten die met die informatievoorziening gemoeid zijn betaald worden uit andere private bron, bijvoorbeeld door adverteerders. Mensen die werken bij de gratis kranten, bij de commerciële omroep of bij websites die uitsluitend betaald worden met advertenties.
4. Ze doen het niet gratis en voor de gebruiker is het ook niet gratis. Veel journalisten bijvoorbeeld die in dienst zijn bij een krant of tijdschrift, redacteuren die bij een uitgeverij werken, auteurs die door hun uitgever betaald worden of mensen die in een boekhandel werken. Vaak betaalt niet alleen de gebruiker, maar ook de adverteerder.
Natuurlijk zijn er ook tussenmodellen en varianten.
Ik vraag me af of het zo is dat door de verdere digitalisering van informatie het vierde model helemaal zal gaan verdwijnen. Wel als mensen massaal weigeren direct te betalen voor informatie. Dan houden we als informatiewerkers alleen de hobbyïsten over, de door de overheid betaalden en de door adverteerders betaalden. En de overheid betaalt alleen als er een aantoonbaar maatschappelijk belang mee gemoeid is.
Maar levert dat voldoende pluriformiteit en kwaliteit op? Ik twijfel zeer en blijf vooralsnog mijn abonnementsgelden voor een aantal kranten en tijdschriften betalen.
Hoi Wim,
Ik kan me heel goed vinden in jouw uiteenzetting. Ik denk dat die scenario’s heel reëel zijn.
Ik denk ook dat mensen wel degelijk bereid zijn te betalen voor informatie en entertainment, zij het dat het wel overzichtelijk moet blijven en acceptabel. Daaro is een systeem met een gelijk tarief voor allen, via bijvoorbeeld de belasting, nog helemaal zo gek niet. De een kijkt graag televisie, de ander leest graag wetenschappelijke onderzoeken.
Ik zie mezelf als iemand die maar deels onder groep 2 valt. Ik doe ook heel veel 1: want grotendeels in de vrije tijd.
Mensen vragen me ook wel eens of ik geld verdien met dit blog. Dat is niet zo (afgezien van de paar uur die ik er in werktijd aan mag besteden)
Het bloggen heeft me echter wel geïntroduceerd bij mensen die bereid zijn mij te betalen voor het schrijven van een artikel, het begeleiden van online cursussen of het opzetten van een open website. Indirect leggen de gratis activiteiten mij dus zeker geen windeieren.
Ik moet daarbij altijd denken aan de boeken van Pink en Friedman
Alles werkzaamheden die geautomatiseerd kunnen worden zullen ook geautomatiseerd worden. Of verplaatsen zich naar andere landen. Daarom doen wij er in het westen goed aan onze nadrukken te verleggen en te kiezen voor verbinden, faciliteren en wat dies meer zij.
Ik geloof wel in dat model, temeer omdat ik er zelf al contouren van ontwaar in mijn eigen werk en leven.