London Calling 2008 II: zaterdag

16 november 2008

Ook gisteravond waren we vroeg present in Paradiso. Van openingsact The Baddies hoorden we alleen nog de laatste twee nummers maar inklokken om kwart over zeven, als je weet dat de avond nog lang zal zijn? Niet slecht, al zeg ik het zelf. Die twee nummers van de slechteriken klonken prima overigens. Stevig ook.

Onze avond werd echter pas echt ingeluid door Noah and the Whale. Dat bleek een braaf en verlegen ogend collectief van 6 heren en een dame die wat mij betreft in het vervolg alle bescheidenheid laten varen. Hun geluid deed me hier en daar weliswaar denken aan bands als Okkervil River en -inderdaad- The Magic Numbers, maar viel vooral op door de eigenheid. Meer Folk dan Rock, meer Americana dan Britpop. Prachtig.
Misschien past het niet helemaal in het plaatje van London Calling maar aan de reacties van het al aanwezige publiek kon je aflezen dat juist het afwijkende goed in de smaak viel. Originaliteit en authenticiteit worden ook in de muziek op waarde geschat. Niet alle melodietjes deden me deinen en de hartekreten lagen er net iets te dik bovenop, vond ik, maar ze kregen toch elk nummer de handen op elkaar. Ook de mijne. Noach en de Walvis mogen blijven.

Esser bekeken we via het scherm in de grote zaal. Ze klonken wel aardig. Geloof ik. Ik zat nog ff in de oriëntatiemodus. Denk ik.

Dat oriënteren zetten we voort op een stoel op de tweede verdieping. Vanaf daar keken we neer op de Bombay Bicycle Club. Een geinig bandje, maar ik kreeg er wel een beetje het ‘dertien in een dozijn-gevoel’ bij. Ik kan niet zeggen dat ik onder de indruk was. Het was bijna aandoenlijk om te zien dat er een groep kinderen op het podium werd geroepen. Zo’n actie geeft je weliswaar het gevoel dat je een oude rups bent maar brengt wel meteen sfeer in de tent. We verbaasden ons over de kledingsmaak van de jonkies. Een Aziatisch type van een jaar of 16 had besloten dat het cool is om bowlingschoenen maatje 50 aan te trekken. Haar vriendin droeg iets geels dat het midden hield tussen een Burka en een badlaken. Lak aan de wereld en ravotten voor een duizendkoppig publiek. Best verfrissend.

Een wandeling naar beneden maar weer, om de verrichtingen van The Magistrates met een half oog en oor te volgen. Een heus jaren 80-gevoel maakt zich van ons meester. Iemand zin om even te gaan roken, en dan maar opstellen voor de volgende band?

De Bromheads spelen voor de derde keer op London Calling. Ik hoorde mensen de band al menigmaal noemen, de afgelopen twee jaar. Ik pikte de tips niet op. Ed de Oost-Indiëer. Ik weet nu dat ik daarmee een ruwe diamant heb genegeerd. Ik kan namelijk maar één ding zeggen over zowel band als optreden: ge-wel-dig! Ik zou 20 referenties kunnen noemen. Ik zou kunnen vertellen over hun pakkende nummers en explosieve show, over hun verwijzingen naar Hendrix en The Who (gitaar in de hens en kapot rammen na afloop) of het zangerkapsel a la Deedee Ramone. Dat doe ik lekker niet. Of heb ik het nu stiekem toch al gedaan? Hoe het ook zij: Bromheads Jackets schopte gewoon kont. Een topper. Dat oordeel zal wel weer samenhangen met mijn liefde voor de wat rauwere muziek, maar wat maakt het uit? Raak is raak.

De opwinding die het optreden teweeg bracht deed ons enige verkoeling zoeken. Twisted Wheel misten we daardoor. Naar ik later van Indindo begreep was dat inderdaad een gemis. Hij noemde hun optreden een van de betere. Rustig wachten op zijn recensie is hier het credo.

Glasvegas dan. Vooraf getipt in de commentaren hier. Mij volkomen onbekend. De band bleek een geheel eigen sound te hebben. Precies zoals de site van London Calling meldt:

Het geluid van Glasvegas is groots, dramatisch en (hoop)vol. De basis bestaat uit 50’s/60’s vintage rock en pop (Phil Spector, melodieën en meerstemmige zang), hierover wordt een dikke laag stemmige gitaren gemixt die het geheel een zwaardere ondertoon meegeeft. Meeslepende shoegazer en die typische vol geproduceerde sound.

Daar kan ik weinig meer aan toevoegen. Ik vond dat bombastische wel mooi. De echozang had iets betoverends maar er was iets dat ons na drie nummer een unheimisch gevoel gaf. Net nu LC vol op stoom kwam brak Glasvegas het opgebouwde weer af. Dat moet je durven, op prime time zaterdagavond. Het publiek stond opeens weer vastgenageld. Mooie muziek, maar dan wel voor de betere microslaapmomenten.

De weggezogen energie zou niet meer terug in den a’dren vloeien. We stelden ons al vroeg achterin de kleine zaal op om daar, rustig nippend aan een versnapering, te kunnen loerluisteren naar I Blame Coco, door de meeste aanwezigen gewoon ‘die dochter van Sting’ genoemd. Het was geinig om eens wat reggaeklanken te horen op LC maar daar was voor een deel van ons gezelschap, waaronder ik, alles wel mee gezegd. Ik twitterde iets lulligs als ‘Coco, voor al uw bruiloften en recepties’. Daar doe ik de band misschien mee tekort, maar heus, voor mij klonk het geheel als een op zijn hoogst middelmatige reggaeband.

Een mooi moment om aan de kuierlatten te trekken, de Febofop van de avond ervoor nog eens dunnetjes over te doen, en mezelf vervolgens, in de rebound, alsnog zoek te laten rijden met karten.

Terugkijkend kan ik stellen dat we deze editie lang niet alles gezien hebben wat er te zien was. Sommige acts hadden misschien een betere kans verdiend. Maar het is natuurlijk ook wat veel van het goede: 25 bands in 14 uur tijd. Dat zou zelfs een hele opgave zijn geweest als er louter door mij gewaardeerde muziek zou zijn gespeeld.

Het belangrijkste van dit soort weekenden is dat je vertoeft in goed gezelschap, je met plezier te gast bent in een uitgaansgelegenheid die zich nog steeds terecht de poptempel van Nederland mag noemen, en dat je lacht terwijl je kijkt en luistert. Da’s altijd beter dan een avondje RTL 4, om maar eens wat te noemen. Maar da’s een kwestie van smaak, natuurlijk.

Zie ook 3voor12 en Alternative.blog.nl

@

De foto van Bromhead Jackets is gemaakt door Jeroen.