Londing Calling 2008 II: vrijdag
15 november 2008
Op Twitter rommelde ik gisteren met updates en foto’s vanuit Paradiso. Afgezien van de beeldkwaliteit vond ik dat best een aardig experiment. Er is niets nieuws aan het live verslag doen van evenementen maar voor mij was het toch voor het eerst dat ik het op deze manier deed. De conclusie is dat het fenomeen steeds laagdrempeliger wordt maar dat het summiere karakter van tweets toch wel afbreuk doet aan het overbrengen van de beleving ter plekke. De enige oplossing voor dat probleem is het opvoeren van het aantal tweets maar als je daarvoor kiest doe je diezelfde beleving weer tekort. Voor je het weet ben je de halve avond in de weer met je telefoon.
Ondanks de lichte vermoeidheid vond ik de vrijdagavond al geslaagder dan de gehele editie april j.l.
De avond startte rond zessen met een snelle hap, zij het dat het deze keer geen fastfood betrof. Ik mag altijd graag een sprintje trekken voor het betere vetkleppenwerk van de FEBO (die keten hebben we nu eenmaal niet in Zeeland) maar de Mokummannen zijn maanden geleden gezwicht voor het uitgebalanceerde dieet van Wagamama en nu ik ook twee keer overstag ben gegaan moet ik toegeven. Het is lekker eten voor een schappelijk bedrag. Het opdientempo is bizar hoog en de ambiance (lange tafels, hard licht en geen tierelantijnen) past eigenlijk beter bij mijn eetvoorkeuren dan ik aanvankelijk wilde toegeven.
Omdat Wagamama vlak bij Paradiso is gevestigd waren we keurig op tijd aanwezig. De grote zaal was nog niet eens open. In de kleine zaal was juist Slow Club begonnen met spelen. Mijn aandacht was er nog niet helemaal bij maar dat kwam misschien ook wel omdat de band weinig indruk op me maakte. Ik was er in ieder geval als de kippen bij, toen de deuren van de grote zaal openzwaaiden. Eerst maar eens een paar pilsjes scoren. Je moet op de zaterdag tenslotte niet kunnen zeggen dat je op vrijdag niet genoeg gedronken hebt 🙂
Van de volgende band was ik zeer gecharmeerd. Lekker puntig en hoekig, en leunend op de sound van bands als the Pixies en The Fall. The Late Greats krijgen van mij een dikke voldoende. Het is vooral de presentatie waar ze nog aan moeten werken.
The Pan I Am vulde vervolgens de bovenzaal. Ik ben het nu alweer vergeten maar op Twitter lees ik dat ik ze als wispeltureluurs ervoer. Ah. Dat ze maar grote jongens mogen worden.
Ladyhawke dan. Een ontwapenend meisje zien we staan. Ze meldt dat de bassist vandaag ontbreekt. Ze kletst en ze zingt wat. Ik trek me terug in het nieuwe nicotinehol van Paradiso. Daar hoef je niet eens een sigaret op te steken om aan je trekken te komen. Ik doe het toch. Tweedehands rook bevredigt niet. Makker JP merkt op dat hij zich voelt als een makreel. Een keurige kwoot.
Fryars. We sprinten ruim op tijd naar de kleine zaal maar die is -alweer- overvol. Zelfs een biertje bestellen is er daar niet bij. Ik besluit de band toch een kans te geven en stel me niet ver van de uitgang van de zaal op, omringd door zwetenden vreemden. Iemand heeft knoflook gegeten en weet van geen wijken. Bij de eerste klanken van de band neemt de gozert die voor mij staat het kloeke besluit een geniepig windje te laten. Ik blaas onmiddelijk de aftocht. Fryars leggen het af tegen de behoefte aan lebensraum.
Paaaaang! The White Lies maken waar wat Daniëlle mij per sms beloofde: ze spelen pakkende melodietjes alsof ze dat al jaren doen. De zanger is niet alleen mooi, hij zingt ook mooi. De sound is goed, de presentatie barst van het zelfvertrouwen. Het zou mij niets verbazen als deze band echt doorbreekt. Zo’n uitspraak zegt echter niets want veel gevoel voor hitpotentieel heb ik niet, als het gaat om Britpop. Laat ik het er daarom maar op de houden dat de Lies voor mij het hoogtepunt van de avond waren.
Eindelijk. Ik kom Indindo tegen in het wild. Vier edities lang wist ik dat hij ook aanwezig was op London Calling maar van een ontmoeting kwam het nog nooit. Nu lopen we elkaar al voor Paradiso tegen het lijf en maken kennis. Later drinken we een biertje samen en Indindo vertrouwt me toe dat hij White Denim eigenlijk beter vindt dan The White Lies. Ik bekijk de band op het grote scherm en moet toegeven dat ze een leuk geluid neerzetten maar ik merk dat mijn aandacht keer op keer verslapt en dat ik het leuker vind om het gestuiter van de in grote getalen aanwezige bakvischjes te volgen. Over smaak valt niet te twisten maar in dit geval sluit ik me toch aan bij Daniëlle. Sorry Indindo. Vanavond kom ik dat biertje alsnog wel bietsen, om het goed te maken 🙂
De volgende band op het grote podium: The Courteeners. Een prima band, maar niet goed genoeg om al mijn aandacht vast te houden. Sta op en wandel, Lazarus!
Enter Hot Melts. Ik had even een wegtrekkertje. Oordeel: neutraal. Daar doe ik geen mens kwaad mee.
Daar komen ze dan: Late of the Pier. Veel over gehoord, veel over gelezen. We besluiten dat het de laatste band is die we zullen kijken, om ons alsnog richting FEBO te spoeden. De Wagabami kan de ongezonde trek immers niet langer stillen.
De meningen over the Pier zijn zeer verdeeld. Mij vallen ze ronduit tegen. Het geluid van de band is overstuurd. Bas en bonk overheersen. Ik hoor wel flarden veelbelovend maar het pakt me niet. Opkomend enthousiame wordt nummer na nummer gesmoord voordat het volop ademen kan.
Ik wil niet te snel oordelen. Ik moet beloven dat ik de plaat ook eens zal luisteren. Die is veeeeel beter, wordt me verteld. Ik wil geen spelbreker zijn. Zeg dat ik het zal doen. Maar je weet hoe dat gaat met eerste indrukken in tijden van overvloed.
De pieren bezorgen me op de valreep nog wel piepende oren. De boefjes. Na het halen van een vet waffeltje duiken we in de taxi en vleien ons neer op de bank. Na een glorieuze overwinning op de 150 cc val ik daar snurkend in slaap. Als iemand mij toedekt met een kinderdekbed besluit ik dan ook maar het kinderbed op te zoeken.
Als een roos.
Dat wordt weer bloeien vanavond.
@
Allez ouwe dibbes, niet aan de whiskey in Mokum? Ik lees alleen maar over biertjes…..
Ik herken hits ook niet altijd, maar vond de White Lies gisteren ook zeker klinken naar groter. In ieder geval een mooi verslag, ik zal vanavond eens kijken of ik je herken in de dikke rookwalmen van het rookhok 🙂
“dat ik het leuker vind om het gestuiter van de in grote getalen aanwezige bakvischjes te volgen. “
Met dit soort teksten bouw je natuurlijk wel een bepaalde reputatie op.
@ Boezerd: We hielden het tamelijk netjes inderdaad 🙂
@ Michel: dan zat ik er misschien toch nog niet zover naast. Zwaai maar ff, als je me ziet. Altijd leuk!
@ Hans: ik loer naar het gestuiter he, niet daar de vischjes op zich. Ze zijn me echt een beetje te jong daar om aan andere dingen dan giechelen te denken 🙂
Leuk verslagje Ed en je shirtje is gaaf! Daar werd je natuurlijk aan herkend door Indindo 🙂 Die mij dan weer per sms vroeg wat je van White Denim vond, ik zal even doorgeven dat je het met mij eens bent. Ik vond de cd ronduit tegenvallen, net zoals die van Late of the Pier en die laatste vielen wat mij betreft live ook door de mand op Pukkelpop (ook al stonden ze voor 100 man in de mega Dance Hall om 13.00 u. ‘s middags, niet echt ideaal).
Veel plezier vanavond en dat biertje gaat helemaal goedkomen!
Daan
Ik lees graag over werelden die me onbekend zijn, vooral als het goed geschreven is. Dit stuk voldoet aan beide voorwaarden. Hartelijk dank!
@ Daan: ik hoor net van Jeroen dat 3voor12 White Denim de hoogste waardering van het festival gaf. Zo zie je maar weer 🙂
@ Schrijver: jij ook bedankt!
Leuk verslag,
krijg ik als thuisblijver toch weer spijt 🙁
@ Meharist: toch maar snel reserveren voor maart volgend jaar dan!
Prachtig geschreven! Wat jij te vertellen hebt, kun je ook nimmer en nooit helemaal kwijt in een stroom van tweets 🙂
doet me denken aan een reisdagboek dat ik bijhield toen ik in Zuid-Afrika vertoefde. Ik wisselde mijn blik naar buiten zowat om de minuut af met “betekenis geven” en pennen in mijn reisdagboek. Op een gegeven moment zei de vader van mijn vriendin: “als je nou íets minder opschrijft en íets meer om je heenkijkt, dan schrijf je niet over het leven maar dan leef je het”. En ik moet zeggen dat deze wijsheid tot op de dag van vandaag nog aan het bezinken is 🙂
Da’s een goeie inderdaad. Loesje had ooit ook een poster met zo’n strekking. Toch vind ik het, zij het achteraf, samenvatten van wat je hebt gezien of beleefd altijd leuk. Het is goed om alles weer even op een rijtje te zetten, en ook makkelijk voor later, als je het weer allemaal dreigt te vergeten 🙂
Dag Edwin,
Zo te lezen heb je je goed vermaakt dit weekend. Toeval of niet, wij waren ook bij Wagamama, maar dan zaterdag. De dag na een fantastisch concert van Okkervil River in de Melkweg. Het eerste half uur kwam als een golf over je heen. Nummers zonder pauze overlopend, daarna een rustiger fase en dan weer een prachtig slot. Maar ik vertel je weinig nieuws,je hebt ze zelf immers ook gezien.
René
Hoi René,
Goed om te lezen dat het concert van Okkervil ook in de Melkweg goed aansloeg. Was het een beetje druk, of ook niet veel meer dan 250 man? En beviel Wagamama ook?
In the pocket hoe dan ook!
De Melkweg was goed vol. Ik schat zeker 400 man. Wagamama hadden we ooit gezien in Nieuw-Zeeland, maar er toen niet gegeten. Dat nu dus goedgemaakt. Leuk, lekker en snel; dus prima als je nog naar een concert moet oid. Ook de moeite waard is Harkema in de Nes.
Je kent vast de term crowdsourcing. In Slow Management staat daar een aardig artikel over. Voor mij was het nieuw; maar het is zeker 2.0
groet,
René
Ach, dan eindelijk een reactie mijnerzijds, terwijl ik mijn eigen verslag nog moet schrijven, maar goed, voor mij waren het vier dagen LC, en dan pas rond half 3 in hotelbedden rollen en tussendoor ook nog werken, ben nog niet helemaal bij… Ik blijf erbij dat White Denim de meest vette band van de avond was, net als vorig jaar ging een Amerikaanse band met de dagprijs aan de haal. (Een half jaar geleden was dat Cage The Elephant). Bedankt voor je biertje maar die van mij – bekostigd door D – houd je nog tegoed… op LC in april a.s. wellicht. Leuk je eindelijk eens te hebben ontmoet!
@ René:
Dat snelle van die zaak heeft zeker zijn voordelen. Het doet het ook beter in de maag dan vette hap: wat je noemt een prima bodem.
Leuk dat er genoeg volk was. Ze verdienen het. In de Oor las ik weer zo’n halfzachte recensie van hun laatste plaat. Kwestie van smaak natuurlijk maar soms nekt dat een kleinere band. Voordeel is dan wel dat het altijd intiem blijft 🙂
Crowdsourcing ken ik wel maar het genoemde tijdschrift niet. Eens kijken of dat ook in de ZB staat. Ben het nooit tegengekomen iig. Dank voor de tip!
@ Indindo: het genoegen was geheel wederzijds. Dat jij er meer verstand van (of gevoel voor) hebt dan ik mag helder zijn. 3voor12 sloot zich aan bij jouw woorden en gaf de band ook het hoogste cijfer. Was die afsluiter zaterdag (iets met burial??) ook nog de moeite?
Je hebt je best weer gedaan hoe dan ook. Tot in het voorjaar!