OCN2008 Blogkermis: door de hoeven zakken
10 oktober 2008Wouter Gerritsma speelde een maand geleden al met het idee van een blogkermis rondom OCN2008. Jan Klerk heeft de handschoen nu opgepakt. Met het fenomeen blogkermis ben ik nog bekend door een blogdansje op Usarchy, in februari van dit jaar.
De stelling voor de kermis luidt:
De nieuwe bibliotheek verschijnt aan de horizon terwijl de oude bibliotheek nu al door z’n hoeven zakt
Zonder precies te kunnen definiëren wat de oude bibliotheek nu precies is durf ik wel te zeggen dat ik denk dat bestaande patronen geen stand kunnen houden. De archieven van dit blog puilen uit van de verwijzingen naar rapporten en ontwikkelingen die dat aantonen. In de afgelopen maanden heb ik bovendien veel bijgeleerd als het gaat om die bestaande patronen en structuren. De belangrijkste -en weinig opzienbarende- conclusie is dat alles om geld draait. Ook in de non-profitsector. Subsidiezucht verlamt vernieuwing. Sommige instituten zijn zo log geworden dat ze hun kont niet eens meer kunnen keren. De kans dat ze dan nog wèl kunnen transformeren tot transparant, flexibel en relevant instituut is vrijwel nihil.
Verschijnt de nieuwe bibliotheek al aan de horizon? Dat vind ik een lastige. Als ik het goed zie is het zo dat bibliotheekvernieuwing altijd is voortgekomen uit initiatieven op lokaal niveau, aangejaagd door lieden die het hart op de goede plaats hebben zitten en die wars zijn van conventies. Volgens mij is dat niet veranderd in de afgelopen paar jaar. Je kunt hooguit stellen dat de context nu anders is, dat de randvoorwaarden veel taaier zijn. Dat komt vooral omdat de wereld van informatie in een bizar hoog tempo transformeert.
Ik kan alleen maar oordelen vanuit mijn eigen perspectief en ik denk niet dat dat perspectief representatief is. Zoals ik me over het web beweeg beweegt niet iedereen zich. Wat ik wel weet is dat er vele digitale bibliotheekinitiatieven zijn die ik gewoon ben gaan negeren. In het begin schreef ik er nog mopperend over maar ik merk dat ik dat steeds minder doe. In sommige borden voor hoofden krijg je met een moker nog geen barst. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat de ontwikkelingen de mensen wel op de knieën zouden krijgen maar dat is een misvatting gebleken. Sommige instituten zijn niet alleen log, ze zijn ook nog eens van plaatbeton gemaakt.
Stoppen met schoppen, niet strijden maar vermijden. Dat is het enige waar ik nu heil in zie. Als een site of een systeem waardeloos is gebruik ik het gewoon niet meer. Net als het grote publiek. Er zijn immers meer dan genoeg alternatieven beschikbaar. Lekker belangrijk.
En the Young Ones? Die verbeelden op een aardige manier hoe de sector soms tot consensus komt, en er nog geld mee binnen weet te halen ook. Of niet 🙂
@
0 reacties?
En dat voor een kermis!
Ik vind de stelling wat lastig. Vooral het deel ‘nu al door z’n hoeven zakt’. Wordt daarmee bedoeld dat de bibliotheek van nu eigenlijk al stervende is terwijl er nog geen nieuwe bibliotheek is geboren?
De hele branche worstelt met haar kennelijk noodzakelijke nieuwe functie. Ontmoeting? Cultureel ondernemerschap? Marktsegmentering? Web 2.0? Overal wordt geroepen dat we moeten samenwerken, niet ieder voor zich het wiel uitvinden, maar de meest fundamentele zaken kunnen we niet centraal en samen regelen: catalogus, uitleenregels, tarieven, backoffice… Om er maar een paar te noemen.
We hebben geleerd vraaggericht te werken. De klant staat centraal. Maar die klant weet eigenlijk helemaal niet wat hij wil, omdat hij een verouderd beeld heeft van de mogelijkheden van de bibliotheek. Denken wij. Ik hoorde laatst een wethouder een mooi credo spreken: we moeten verschuiven van vraaggericht naar dialooggestuurd.
Dus: wees waar de klant is, wees 2.0, wees zelf klant, vraag en luister, stuur aan op meedoen en meedenken. Maar ook, wees niet bang voor je buurman, voor het verlies van eigen identiteit, voor het ‘jatten’ van een goed idee. Misschien ontstaat er dan vanzelf een nieuw soort bibliotheek, waar die ‘nieuwe’ klant als vanzelfsprekend van nieuwe diensten gebruik maakt. En daarvoor hoeft die oude niet eerst te sterven. De overgang van kaartenbakken naar automatiseringssystemen ging toch ook heel geleidelijk.
Mooie reactie Astrid. Ik sluit me helemaal aan bij je woorden. Ik twijfel wel over dat laatste. Helemaal sterven gaat me ook te ver, maar soms moeten dingen wel eerst worden afgebroken om goed te kunnen herbouwen, anders blijft oud zeer ook maar voortwoekeren.
Oké, mijn sloophamer ligt klaar. Doe je mee? 😉
@ your service 🙂