Anoniem: mooi onzichtbaar
08 oktober 2008
Ik moet er helemaal niet over zeuren maar ik doe het lekker toch: ik vind het opeens heel lastig dat zoveel mensen er voor kiezen om anoniem te zijn, online.
Ik heb het altijd over privacy en het gevaar van internet en over die enge CIA en boze meneren en over kinderen die straks niet meer kunnen solliciteren omdat ze nu zo naïef flapuiten op hun netwerken. Dat meen ik allemaal. Het is serieuze business, die privacy.
Na lang twijfelen ben ik zelf overstag gegaan. Twee jaar geleden. Eerst mijn naam. Toen mijn foto. Toen de koppelingen. Ik kan nooit meer terug. Ik ben gebrandmerkt. Ik loop een risico.
Maar weet je? Ik ben er blij mee inmiddels.
En wat zie ik nu? Al mijn aandacht gaat uit naar mensen die uit de anonimiteit durven te stappen. Die vertellen wie ze zijn. Die ik kan herkennen. Het netwerk dijt continu uit, maar als je op nieuwe blogs tevergeefs zoekt naar de persoon achter zo’n blog, als je nieuwe leden wilt begroeten maar geen naam ziet: dan klik je snel weer door. De wereld is te groot om anoniem te zijn. Zoals Marina gisteren stelde is de uitspraak ‘you’ve got zero privacy anyway, get over it‘ inderdaad veel te kort door de bocht. Maarrrrr:
Anoniem is verstopt, anoniem is beperkt. Soms vraag je je af of je van doen hebt met buiksprekers, als je iets leest. Je wilt weten wiens stem je daar hoort, of wiens echo.
Anoniem is veilig. Anoniem is goed. Maar anoniem is wel anoniet.
Toch.
@
Ik post bij voorkeur onder een schuilnaam. Zo lang je weet wie er achter de schuilnaam zit, lijkt me dit geen enkel probleem.
Zoiets?! Ik werk nog aan een herkenbare foto 😉
Je hoeft het toch niet allemaal ineens vrij te geven? Zelf dacht ik destijds ook volledig anoniem te gaan. Kan je lekker alles zeggen wat je wil zonder er verantwoording voor te moeten afleggen. Alleen laat je op den duur zoveel sporen na dat er altijd wel één schrandere collega of kennis tussenloopt die je na een tijdje ontmaskert, en dan is dat anonieme alweer relatief en moet je toch weer verantwoording afleggen.
Toen ik eerst op facebook ging was dat nog met onherkenbare foto’s, nu maak ik daar geen punt meer van. De schuilnaam blijft echter – mijn ware naam is te eenvoudig te googlen en zou mensen tot me brengen die ik liever wens te vermijden. Plus, het ganse spannigsveld tussen wie ik ben en het zogezegd fictieve persoontje Occy MacMahon geeft het geheel wel iets avontuurlijks (en psychotisch 😉 )
Half september startte het //www.privacyproject.nl op Holland Doc. Ken je dat al?
Ik snap die irritatie wel en ik kies er ook steeds meer voor me om mezelf op internet te tonen. Toen ik pas begon met bloggen was dat onder een schuilnaam maar al snel vond ik dat vervelend. Maar ik had even de aarzeling voordat ik mijn voor- en achternaam neerzette; eenmaal neergezet en je kan niet meer terug.
Op school werd aan de andere kant aan de professionaliteit van een docent getwijfeld als er helemaal geen hits boven kwamen bij het googlen op zijn/haar naam.
Ik merk nu ik niet zo heel moeilijk doe over mijn identiteit het gemakkelijker voelt. Maar het voelt pas echt ongemakkelijk als je een bekende Nederlander bent of iets te verbergen hebt. (denk ik)
Het is precies denk ik wat occy zegt, als je anoniem bent hoef je geen verantwoording af te leggen. En dat is jammer want hoe kun je dan een volwassen debat tot stand brengen?
@ Boes, dat is ook zo maar in dat geval maak ik dan wel een verschil tussen mensen die ik al ken uit de fysieke wereld en mensen die ik alleen digitaal ken. Inderdaad geen probleem hoor!
@ Astrid: ha Oranje, een mooi tussengebied 🙂
@ Occy: jij bent ook weer een verhaal apart vind ik. Ik heb je foto inmiddels ook al eens gezien, maar ‘occy’ is weer meer een soort alter ego, lijkt het soms, dan echt anoniem. Het verschil met andere gebruikersnamen is natuurlijk niet zo heel groot maar het plaatje klopt wel in jouw geval.
Neemt niet weg dat velen je niet zullen herkennen als ze je een keer IRL tegenkomen. Dat kan ook heel prettig zijn natuurlijk.
@ Nodi, dat project ken ik inderdaad. Ik zit al vrij lang op die Ning maar ik moet toegeven dat ik de berichtgeving daar niet actief volg. Ik wist ook niet dat er in september iets gestart was. Evengoed: een belangrijk en sympathiek initiatief.
@Liek: dat werkt twee kanten op inderdaad. Ik was dinsdag in ieder geval blij dat je het er even bij zei wie je was, want je echte gezicht is een stuk duidelijker dan de foto die ik kende.
Dat van die hits in google is ook interessant. Vaak wordt belicht hoe je online sporen tegen je kunnen werken, wat natuurlijk volkomen terecht is, maar er wordt wel eens vergeten dat die sporen je ook veel kunnen brengen. Tot twee jaar terug ging ik ook altijd uit van het eerste maar pluk nu toch best veel vruchten door het tweede. Misschien dat die vruchten ooit nog eens wrang worden, en ik weer van mening verander, maar voor nu kies ik dan toch voor open. En terug kan dan idd niet meer…
Als je echt bekend bent is het bijna logisch om online anoniem te zijn, denk ik. In Next las ik gisteren een aardig artikel over de myspace-zelfmoorden en over hoe normaal het is dat kinderen zich zeer regelmatig andere identiteiten aanmeten om te experimenteren met emoties etc. Interessant fenomeen.
@ Liek II: dat komt volgens mij pas in beeld als mensen onaardig gaan doen, of gaan schelden.
Wat ik wel weet is dat als je NIET anoniem bent, je je woorden beter weegt.
Ik vraag me wel eens af welke furie er los zou kunnen komen als ik volkomen anoniem en onafhankelijk zou schrijven 🙂
@Liek Schoeren: Precies. Ik begon mijn blog ook soort van anoniem, maar besloot later dat dit niet nodig is. Als ik niet verbonden zou willen worden met wat ik online zet, waarom zou ik het dan online zetten?
Nou moet iedereen natuurlijk doen wat hij wilt, maar ook ik stoor me geregeld aan anoniempjes die commentaar leveren. Niet om het feit dat er commentaar wordt geleverd, maar over het algemeen kan gesteld worden dat dit veelal om wat grovere uitspraken gaat. Zoals laatst, toen iemand zijn ongenoegen liet blijken over Matthijs van Nieuwkerk en zich vervolgens verschool achter de anonimiteit.
Niets aan toe te voegen!
Vaak wordt de negatieve kant gelijk overbelicht. Maar herkenbaar zijn op internet kan ook veel voordelen opleveren: uitbreiding van je persoonlijke en zakelijke netwerk, geraadpleegd worden over onderwerpen etc. En er is toch niets leukers om die virtuele personen daarna ook in het echt te ontmoeten op een congres, ook al spreek je ze nauwelijks. 🙂 Dat levert herkenbaar zijn op het internet namelijk ook op. Ik vind het super.
Ahum…kuch… kuch.. zeg ik als iemand die (nog?) geen bieb blog heeft…
Grz Wilma van den Brink 🙂
Daar kan ik je perfect in volgen. Het was voor mij ook één van de noodzakelijke keuzes en omschakelingen bij het bloggen. (Het moet trouwens weer lukken want ik was bezig met een stukje over identity 2.0.)
Maar ik denk dat voor velen, zonder de nodige denkfases, zichzelf een zekere mate van veiligheid aanmeten door niets mee te delen.
Of het nu illusie van privacy is of reële privacy laat ik in het midden. Maar uiteindelijk heb je zelf in de hand hoeveel informatie je over jezelf weggeeft. Maar daar wordt er jammer genoeg niet genoeg bij stilgestaan waardoor je soms verhalen hoort van misbruiken door een slechte dosering en afwegingen hierin.
@ Occy MacMahon 🙂
Alter egos zijn inderdaad één van de mogelijke pistes. Maar dan ben je bezig met de privacy van je alter ego. Mijn alter ego heet trouwens “Robin Zechs” ;-D
Heb je trouwens bewust je profiel op onbekijkbaar gezet? Want zo is het toch even zoeken naar je sites.
@ liek : Dat hoef je nooit te doen, maar dat mag je bij voorkeur wel uiteraard. Het zou natuurlijk wel kunnen zijn dat je die “plicht” al meer aanvoelt als je onder een eigen naam of een alter ego hebt gereageerd.
@ anoniem : Ieder zijn keuzes eh 🙂
Zolang je maar goed geïnformeerd bent.
Bij deze één van mijn vele nicks prijsgegeven… Veerle Tesse is veerlet op meerdere social sofware applicaties v(werkgerelateerd), en kathoko op wordpress en in (vrije tijd) joggingirl en op hyves veerlet123 (veerlet bleek niet meer mogelijk te zijn) en Veerle Tesse op facebook en op linkedIn en ja, ik heb ook een offline leven 🙂 Voila, daar gaat mijn anonimiteit !
Leuk stuk, kan dit echter niet helemaal rijmen met je voorgenomen bezoek aan Den Haag overmorgen.
En nu stapvoets, hoogdraver!
xxx
A.
//www.youtube.com/watch?v=UtUI5MC9tVM
Veel mensen kiezen er voor om anoniem te zijn omdat de internetomgeving voor hen (nog) onoverzichtelijk is.
De stelling: “You’ve got zero privacy anyway, get over it” doet je denken dat er slechts twee keuzes mogelijk zijn: get over it of hide yourself. Dat gevoel krijgen mensen nou eenmaal als ze het idee hebben er geen invloed op uit te kunnen oefenen.
Maarrrrrr … daar zit nou juist de misvatting. WIJ bepalen met elkaar hoe het internet eruit ziet en uit kan kómen te zien.
Waar jij wegklikt als je het gezicht achter iemands blog niet kent, gebruiken we met elkaar wél massaal werk van anderen júist omdát we hun gezicht niet kennen. Maar moeten we er dan trots op zijn dat we een boefje zijn? vette 😉
Het internet wordt een mooiere plaats op het moment dat er een “sense of community” ontstaat. Eén van de uitdagingen voor de toekomst ligt daarin dat we de techniek weten in te schakelen om het internet meer en meer een gezicht te geven. En dat jij je naam vermeldt op je blog is alvast een goed voorbeeld.
Maarrrr …. hoe anoniem gegevens of accounts ook lijken te zijn: Het internet dat zijn wij.
Let’s shape it up!
@ All: bedankt voor de reacties en het open vizier. Het klinkt veelbelovend allemaal.
Opeens denk ik terug aan de tijden dat ik over het web zoefde als Adrenalin Overdose (schaken) BBQ Chicken (Command en Conquer) Evergaze (yahoo chat, the early day,asifucare (multiplatform) enz.
Ik heb wat namen gehad zeg. En ja: zo rond 1996 ben ik in de chat ook wel eens iemand anders geweest. Leuke ervaring, om je oestrogeenniveau eens aan een test te onderwerpen 😉
@ Adem in: Zie ook de reactie van Marina. Privacy gaat me zeer aan het hart op het moment dat de overheid ongevraagd gaat mee lopen gluren, in het kader van vermeende terrorismebestrijding. Privacy gaat me aan het hart als mensen ten onrechte beticht worden van zaken die eigenlijk niemand aangaan. Camera’s overal. Microfoons overal. Censuur. Betutteling. Bemoeizucht.
Natuurlijk had je dit weekend gelijk toen je zei dat ik al het haasje ben, in ieder geval meer dan jij.
Maar die online transparantie wil ik dan toch even los zien van al die andere vormen. Ik neem dat risico en hoop dat ik er geen prijs voor hoef te betalen.
@ Marina: helemaal mee eens!
@benoit: dat had ik nog niet door, bedoeling was gewoon het profiel van mijn hoofdpagina te verwijderen – blijkbaar heb ik daar de verkeerde weg gekozen – de ene opmerkzaamheid is de andere waard 😉
Oranje? Dan moet ik toch photoshop even uit de kast halen. Je moet echt stoppen als je dit rode ampelmannetje ziet!
Ha Edwin,
Achter dat ‘Toch’ mag ik hopelijk een vraagteken denken? In elk geval: ik vind niet dat anoniem synoniem is met verstopt, beperkt en anoniet. Lees je ook geen boeken van schrijvers die onder pseudoniem publiceren? Volgens mij gaat het, ook in blogs, om wat er staat, niet om wie het schreef. In elk geval niet in eerste instantie. Taal heeft een eigen zeggingskracht, ongeacht of je ‘weet wie het zegt’. Juist als je dat níet weet denk je beter na over wat je leest. Anders denk je b.v.: ‘Dat is X weer, die heeft altijd wat te zeuren, daar denk ik maar niet verder over na.’ Ik kom er later nog wel eens op terug.
Ik hecht nogal aan m’n pseudoniem eerlijk gezegd…
Groet van schrijverdezes
@ Astrid: vandaar dat er altijd naar me wordt getoeterd als ik door oranje rijd. Ik dacht altijd ‘wat een vriendelijke mensen allemaal’.
Maar donkerrood kun je ‘m ook niet echt noemen he…
@ Ha schrijver: als het gaat om de inhoud heb je wel gelijk, hoewel ik het ook daarbij wel leuk vind om wat meer achtergrondinformatie over de persoon achter de tekst te hebben. Noodzakelijk is dat echter niet.
Ik doel meer op het gebeuren er omheen. Als ik je nooit zou hebben ontmoet zou ik je op straat gewoon voorbij lopen terwijl we online goed contact hebben. Dat is helemaal niet erg, maar als je redeneert vanuit netwerkfuncties (voor ons weer minder relevant natuurlijk) is het toch op z’n minst onhandig.
Koesteren, dat pseudoniem, zou ik willen zeggen!
Hoi Ed,
Ik sluit helemaal aan bij marina. Mensen denken idd dat er maar 2 opties zijn. Dat zie ik bij 23dingen ook. Wat ze niet beseffen is dat de keus aan hen ligt. “ik wil dat die foto bij flickr niet zichtbaar is voor anderen en die andere foto juist weer wel”. Ditzelfde geldt voor de sociale netwerken zoals hyves. M.a.w. Wat jij niet wil hoeft niet! Met dat besef in het achterhoofd zie je dat mensen toch steeds minder angst hebben om iets over zichzelf te vertellen in een weblog en dergelijke. Want ze hebben de keus.
Dank voor de dispensatie!
@ Alinda: je ziet dat opvattingen in de loop van de tijd vaak veranderen inderdaad. Vrije keuze is heel belangrijk en juist daar zie ik wel dingen misgaan, als persoonlijke data worden vastgelegd en gecombineerd door overheden. Dat is dan strak erg eenvoudig aan identiteiten op het web te koppelen. Daar wordt het pas echt eng.
@ Schrijver: ^^
Niemand weet,niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet!
Interessante discussie. Ik hoef niet zo nodig anoniem te zijn, maar op Flickr, mijn weblog, Last FM en Hyves presenteer ik mijzelf als drhenkenstein. Die online naam is een soort merknaam geworden. Zou dat ook gelden voor Wow!ter, Blogparty, Headmusic en schrijverdezes?
Denk ik wel Henk.
Ik registreer me overigens ook op veel plaatsen als zbdigitaal. Dat is wel vergelijkbaar…
Hoi Edwin,
Toen ik aan 23 dingen begon maakte ik een blog aan met mijn eigen naam erin. Later zag ik dat dat in de cursus werd afgeraden – vandaar dat iedereen leuke schuilnamen aan het verzinnen was en ik er met mijn eigen naam tussen stond. Die tekst zou je dus in overleg met Rob kunnen aanpassen.
Heel goed aan het verhaal van Stephen Abram in Rotterdam vond ik dat de bibliothecaris niet anoniem moet zijn maar herkenbaar – met gezicht en al, fysiek en virtueel.
Groeten van,
Remko Jas
Hoi Remko,
Het moeilijke daarvan is dat dit natuurlijk een persoonlijke opvatting is, die ook nog veel tegenstellingen bevat. Privacy is echt een serieuze zaak en je kunt cursisten m.i. beter eerst wijzen op de gevaren en dan later om laten schakelen naar meer transparantie dan andersom.
Soms beseffen mensen niet goed dat blogs overal gelezen kunnen worden bijvoorbeeld. Als ze dit dan later inzien kan dat een hoop heisa geven. Het advies is vooral daar op gebaseerd.
Maar er zijn ook voortschrijdende inzichten natuurlijk. Ik pleit ook altijd voor het gebruik van webdiensten maar schreef deze zomer nog een stuk over de mogelijke gevaren daarvan. Dat hebben we toen ook op een site gezet, ter illustratie.
Daarmee houden we dan de keuze die Marina noemde open. Mensen kunnen later alsnog switchen met een druk op de knop en het toevoegen van een foto. Op ning zie ik dat ook regelmatig gebeuren, dat leden pas later een foto uploaden.
Bedankt voor je reactie!
Leuk zo’n discussie, al wordt ie natuurlijk wel vaker gevoerd zoals bij Jan toen! Ik ben zelf meer ingesteld als ‘schrijverdezes’ en laat bewust niet alles van mijzelf zien. Ik zal er op mijn eigen blog vanavond iets meer over schrijven!
Geweldige discussie, kunnen we die een keer met z’n allen in real life voeren?
Ik heb hetzelfde als Henk, leuk als mensen me als Blogparty (en je hebt er die me kennen als Daan!) herkennen maar het is op mijn blog wel duidelijk wat mijn naam is. Ik maak er gewoon een combinatie van.
@Henk: Head Music is de naam van mijn weblog maar ik post (en in die zin inderdaad een ‘merknaam’) en reageer gewoon onder mijn eigen naam. Als beginnend blogger verkoos ik de anonimiteit als Blondievonbondie maar dat heb ik gaandeweg losgelaten. Waarom weet ik niet. Het voelde blijkbaar beter om gewoon als mezelf te schrijven.
Wanneer mijn eigen naam al vergeven is (Flickr, Twitter) grijp ik soms nog wel terug op mijn nickname(‘s).
Ed,
Je bent heerlijk eerlijk de laatste tijd!
R E S P E C T
x van een anonieme chick
Zoveel mensen, zoveel wensen. Maar gelukkig kan ik wel zeggen dat ik van de meeste mensen die hier reageerden kan zeggen dat ik er een gezicht bij heb, of iig iets meer dan alleen reacties met alleen een voornaam of pseudoniem.
En zodra dat niet zo is, is daar de twijfel. Het respect van de ano chick is te gek, maar ik kijk er niet van op als het een grappende makker is. Mentaal een slag om de arm hou je dan.
Misschien is dat wel de beste illustratie. Even gewaardeerd, maar wel met meer voorzichtigheid. Aan inhoud of waardering doet dat verder niets af.
Het lijkt wel alsof mijn vakantie blíjft voortduren – ik loop nog steeds achter.. haha!
Hier nog een te late reactie.. met een gezicht:
Ikzelf heb vanaf het begin af aan geen enkele moeite gedaan om online anoniem te zijn. Ik beweeg me eigenlijk ook uitsluitend over het internet als beroepsprofessional of wat dan ook. Vanuit die hoedanigheid doe ik niks wat me zou kunnen schaden als bekend is dat ik het ben.. en dat is bekend.. en dat ben ik. Ook doe ik geen uitspraken waarvoor ik me zou moeten schamen en anders maak ik m’n excuses wel, of corrigeer ik mezelf.
Net m’n echte leven. Euh.. Eigenlijk ís het m’n echte leven! 😉
Veel eerder en meer dan het proberen te verbergen van m’n echte ikke, ben ik zéér.. maar dan ook zéééér bewust bezig met wat ik dan al dan niet online plaats onder die identiteit. Want inderdaad: het is allemaal wel gekoppeld aan m’n echte ikke.. dus een beetje online voorzichtigheid is geboden.
Wederom: doe ik in het echte leven iets anders? Neuh.. Niet echt.. Echt niet zelfs! 😉
Het is trouwens ook voordelig om niet anoniem te zijn: je bent makkelijker aanspreekbaar, in ieder geval in RL. En dat levert vaak weer toffe contacten op. En contact leggen – online en in RL – was een van de redenen om sowieso online present te zijn.
Wij hebben elkaar nog steeds niet ontmoet en misschien zou ik IRL wel twee keer moeten kijken voordat ik je herken, maar voor mij ben je inderdaad erg transparant en daarmee ook zeer benaderbaar. Je open houding viel al snel op maar heeft me nog nooit doen denken dat je daar te ver in ging.
Daar kan ik verder weinig aan toevoegen, dat is gewoon prettig.
In mijn profielfoto hang ik altijd rond bij een kanon.. maar dat is in het echt niet altijd het geval. Misschien dat dit gegeven je helpt mij ooit te herkennen.. 😉
(En die ontmoeting komt vast nog!)
Daar ben ik ook van overtuigd!