Kennis opnieuw uitvinden

Volgens Worldcat is het boek Reinventing Knowledge nog niet in het bezit van een Nederlandse bibliotheek. Ik wil het wel graag lezen. Omdat ik vermoed dat ik het niet eens ben met de auteurs wil ik het echter niet zelf kopen. Dat wordt een verzoek tot aanschaf.

Waarom wil ik het boek graag lezen dan? Door een bespreking op Salon.com. De auteurs voeren de lezer mee langs de geschiedenis van kennis en informatie en concluderen uiteindelijk -heel kort gezegd- dat internet autoriteit mist:

McNeely and Wolverton are skeptical about the Internet because they see it not as a way of generating new knowledge (like the laboratory) but as simply a new method of presenting information. The Internet does, however, reorganize the knowledge we already have, and since they’ve previously defined this as feature of institutions that reinvent knowledge, it’s not always clear why it doesn’t qualify as well as, say, the monastery. What the Internet doesn’t have, and the laboratory definitely does, is authority. “I read it on the Internet” has become a joke about the unreliability of the Web, whereas “Studies show …” is an imprimatur of legitimacy.

Nu weten we allemaal wel dat er bijzonder veel onbetrouwbare informatie is te vinden op het web maar m.i. is de stelling dat er daar geen nieuwe kennis wordt gegenereerd klinkklare onzin.

Natuurlijk wordt ook Wikipedia er weer bij gehaald. Daar word ik inmiddels een beetje moe van. Vanochtend wilde ik nog eens iets lezen over de vermeende zelfmoord van singer-songerwriter Elliott Smith en belandde direct op Wikipedia. Het lemma over de Smith is uitgebreid en bevat, onderaan de pagina, vele nuttige en betrouwbare referenties. Je bent aanvankelijk geneigd de informatie te controleren op betrouwbaarheid maar als je zo’n lemma ziet, en niet werkt aan een ‘officieel’ onderzoek, is het een prachtige ingang.

Ik had het ongetwijfeld ook kunnen vinden in een boek over de man. Maar niet binnen vijf seconden. Ik zou het eigenlijk eens moeten testen hoeveel tijd dat werkelijk in beslag zou nemen.

En als ik het boek dan uiteindelijk heb gevonden: heb ik dan ook meteen autoriteit in handen? Wie heeft dat boek dan geschreven en op welke bronnen heeft die persoon zich dan gebaseerd? Hoe garandeert de uitgever, als poortwachter van informatie, dan dat een fotograaf ook betrouwbare teksten schrijft? Of is het voldoende om te weten dat er bibliotheken zijn die het de moeite vonden om het boek aan te schaffen? Hoe ga je dan om met het gegeven dat de selectie door bibliothecarissen vaak is ingegeven door een, of een beperkt aantal recensies?

Mijn wens om dit boek te lezen is ook ingegeven door een enkele recensie. Van een persoon maar. Op het web. Dat is inderdaad wat de auteurs noemen ‘dezelfde informatie, op een andere wijze gepresenteerd’.

Ik neem daar in dit geval met een glimlach genoegen mee.