Hoe tijd verstrijkt als je niets hoeft
18 juni 2008
Ik bevind mezelf nu ook heel even in die luxe positie. Ik kan met recht stellen dat ik in Costa Rica vele malen minder slaaf ben van de klok dan in Nederland. Ik kan mezelf niet herinneren wanneer ik voor het laatst zonder mopperen voor negenen ging slapen en voor zessen weer opstond. Dat doe ik hier iedere dag. Zomaar twee of drie uur aan een stuk zitten staren naar een berg? Het is hier dagelijkse kost. Om tien uur ‘s-ochtends voelt het soms alsof ik al een heel leven heb geleid. Dan is het moment daar om even een bosuiltje te knappen. Zulke wegtrekkers zijn halverwege de middag ook onvermijdelijk en ook dan ga ik gewoon even gestrekt: er is immers geen haan die daar naar kraait. Maar hoe heerlijk vrij het ook voelt: de aanwezigheid van tijd is onvermijdelijk, al was het maar omdat je weet dat ook dit genieten tijdelijk is. Het is de kunst om daar zo min mogelijk aan te denken.
Ik vind zelf dat het me vrij aardig gelukt is om mijn dagelijkse, Nederlandse ritme snel los te laten. De echte kudos in dezen gaan natuurlijk naar de omgeving waarin ik me bevind (daar wordt ieder mens automatisch rustig van) maar toch: ik heb voor mijn doen bijzonder weinig tijd achter een beeldscherm doorgebracht en niet of nauwelijks aan alle triviale zaken gedacht die me thuis soms tegen wil en dank bezighouden. Dat is voor mij de grootste winst van deze vakantie.
Maar ook al doet de tijd er niet echt toe hier, ik ontkom er toch niet aan dat ik voorzichtig begin te denken aan de reis huiswaarts en vooral aan de periode daarna. Mensen vertrouwen je dan traditiegetrouw toe dat je vooral moet proberen het gevoel vast te houden en dat je het beste van je reisbestemming mee naar huis moet nemen maar laten we elkaar niet voor de gek houden: dat is je reinste kolder.
Eenmaal terug in je vertrouwde omgeving en je normale ritme komt dat er gewoon niet van. Je kunt in het beste geval proberen je impressies te koesteren en weemoed niet te veel de ruimte te geven. Je moet de draad immers weer oppakken. Als je moeite hebt met die draad moet je ervoor zorgen dat je ‘m -in figuurlijke zin- kwijtraakt, en op zoek gaan naar een andere.
Dat het einde van de vakantie in zicht komt betekent niet dat ik onrustig word, integendeel. Ik betrap mezelf er echter wel op dat ik weer een beetje digiale jeuk krijg. Dat komt ook omdat we deze week vrij veel vertoeven op de Finca. Sinds afgelopen zondag heerst hier namelijk een buikloop die niet bepaald een uitnodigende werking heeft als het gaat om verre trips. Een trip naar het toilet mag nu immers niet in gevaar komen.
Ik had desondanks wel mijn zinnen gezet op een Canopytour maar dat ging zowel gisteren als vandaag mis: gisteren omdat de gids een spontane inhaker met ondergetekende had verwisseld, en daarom niet wachtte tot ik met de taxi arriveerde, vandaag omdat de lijnbus niet kwam opdagen. Dat zijn niet echt dingen om je door uit het veld te laten slaan maar ik geloof het nu wel even. Als ik ergens geen zin in heb is het toeristenstress. Dan maar geen kabelsessie over het woud; in plaats daarvan staar ik nog wel een uurtje extra naar het woud dat de Finca omringt, dat ziet er ook elke dag anders uit.
Nu rest er nog maar een concreet plan en dat is een bezoek aan San Jose, komend weekend. We duiken dan in een hotel en zullen vervolgens een casino bezoeken. Dat heb ik nog nooit van mijn leven gedaan omdat ik van mezelf weet dat ik nogal gevoelig ben voor gokspelletjes. Ik kan het goed laten maar als ik eenmaal bezig ben heb ik altijd veel moeite om het weer los te laten. Ik durf nu wel een keer een uitzondering te maken. In Costa Rica schijnt het echt een avondje uit te zijn, zonder kledingvoorschriften of entreegeld. De drank is gratis. Als onze darmpjes niet meer geteisterd worden door die nare buikmarathon hebben we meteen een goede reden om drie mooie weken lallend af te sluiten. Dan is het natuurlijk wel zaak dat ik mijn knip in het hotel achterlaat, dat dan weer wel.
Ondertussen ga ik net even iets vaker achter de laptop van Sander zitten. Ik scan Netvibes nog steeds veel vluchtiger dan normaal (en ook nog in de mobiele versie omdat die geen plaatjes laadt en dus ook hier goed is te lezen) maar ik begin weer wel voorzichtig met het registreren van interessante items als ‘the power of failure’, veel subsidie in Belgie voor het bezorgen van boeken aan huis en allerlei handige aardigheidjes.
Ik kom weer een beetje in de greep, kortom. Maar: ik vecht als een leeuw. Uit de boekenkast van Finca Laguna Seca heb ik ook nog even een paar boeiende boeken gegritst. Eindelijk dan eens een Umberto Eco. Daar was ik nog nooit aan toegekomen. Freakonomics. Dictionary of the Tarot. Een wetenschappelijke encyclopedie over eten en koken.
Jee, opeens realiseer ik me dat ik tijd tekort kom.
Zijn we er toch weer ingetuind 🙂
@
Zeg arme sloeber, je probeert toch geen medelijden op te wekken hé omdat je tripje bijna ten einde is. Vergeet ook niet dat binnenkort de plicht roept als de “Ouwe Sannie” weer gaat optreden! Als dat geen ontspanning is.
Een mooie blog over het beleven van de tijd is Time to Now van Cyriel Kortleven: //timetonow.blogspot.com
Aha, dat is dus een Canopytour, daar kon ik me al geen voorstelling van maken. Wel jammer maar ja, je kunt niet alles hebben.
Veel plezier in het casino! Misschien kun je zelfs inzetten op Nederland – Rusland.
Daan x
Hoi Edwin,
Jij moet een boek gaan schrijven. “Brieven uit Costa Rica” ondertitel “op zoek naar de verloren digitale tijd” met een knipoog naar Marcel Proust.
(Nee serieus ik lees je brieven graag) Veel plezier nog in het casino.
Olaf Molenaar
Een hoop stof voor overdenkingen ende overpeizingen …
Als mensen uitspreken: “probeer het gevoel vast te houden” dan is de onuitgesproken ondertiteling m.i. vaak “want mij is dat niet gelukt”. Ofwel: “Dat zouden we moeten doen” (ondertiteld met “maar dat doen we niet en dat weet jij en ik weet dat ook, haha”)
En het is nou eenmaal lastig adviezen na te leven van mensen die hun eigen advies niet op kunnen volgen 🙂
Ik ben wel heel beniewd waar je als een leeuw tegen vecht en waarom. Wat is daar de ondertiteling van?
Als die zou zijn: “ik schitter eigenlijk in het verkeerde toneelstuk maar op vakantie voel ik dat niet zo” (En ben ik even mijn draad kwijt :-)) dan is het misschien zaak een andere draad op te pakken zoals je zelf zo mooi schrijft. Maar dat is misschien ook wel een mission impossible? (ofwel: zou jij zonder meer in staat zijn dit advies dat je geeft zelf op te volgen?)
Wat ook nog kan, is dezelfde draad op een andere manier oppakken. Ik geloof namelijk niet dat het je reinste kolder is dat je niet het beste van je reisbestemming mee zou kunnen nemen naar huis (hoewel ik de reis als breder beschouw dan vakantie alleen). Misschien leidt het niet tot schokkende veranderingen, maar het gaat m.i. om de kleine dingen die je dichter bij je eigen doel brengen.
Of, in de woorden van good old Vince Poscente:
“Don’t look for ways to keep work out of your personal time, but for ways to put personal time and passion into work”
Zei zij die stukje bij beetje en met vallen en opstaan dichter bij komt …. 🙂
@ Boezerd: welnee, zie het eerder als een waarschuwing :-p
Wanneer is dat beachgebeuren eigenlijk? Begin Juli?
@ Erno: bedankt voor de tip. Dat ziet er relaxed uit!
@ Daan: het blijkt dat Canopy vele betekenissen heeft. Ik had er ook nog nooit van gehoord. Als er op voetbal gegokt kan worden zet ik alles op oranje. Dat is weer eens wat anders dan rood 🙂
@ Olaf: als ik daar de tijd maar voor had ^^
A la recherche du temps perdu. Ik moet meteen weer aan die koekjes bij de thee denken. Ik denk dat ik in Nederland dan een keer zwarte bonen met rijst als ontbijt moet nemen. Ben ik zo terug in de tijd!
Thxs
@ Marina: daar raak je weer een snaartje, met die opmerking over adviezen. Je moet er dan wel voor waken dat je niets meer ter harte durft te nemen he 🙂
Met dat vechten als een leeuw bedoelde ik eigenlijk alleen maar vechten tegen de neiging om alweer te gaan zitten bloggen. Die kreet vechten als een leeuw gebruik ik te pas en te onpas, ook om mijn eigen passiviteit in de zeik te nemen soms…
En wat betreft mijn draad: ik geloof dat de mijne nooit eerder zoveel voelde als de mijne maar er moet nog flink aan geweven worden, dat wel. Je hebt gelijk dat je alle ervaringen daarin moet meenemen.
Ik houd ‘m dus vast die draad, maar ga nog wel op zoek naar de juiste verf.
Alles sal regkom 🙂
x
hoi, ben ik in beeld..
Ja, ik wou eerst even kijken hoe dat ging met mijn reactie.
Wat een leuk filosofisch bericht betreffende tijd. Ik vroeg me dan ook af of je de boeken van Eckhart Tolle wel eens leest.
De kracht van het nu is best bekend. Bezinning op het gebied van tijd riekt ook wel naar spirituele groei. De ervaringen op het gebied van tijd en stilte heb ik in een klooster in Limburg gehad. Daar ben ik een week in retraite geweest.
Ik denk dat je een bepaald gevoel vanuit je vakantie ook middels meditatie kan oproepen.
Religies waarin mensen bidden en rust zoeken lijkt me ook een bepaalde vorm van bezinning.
Ik snap dat je zondag nog niet zo direct naar huis hoeft…..
Hoi Angele,
Tolle heb ik nog nooit gelezen. Ik heb wel eens van ‘m gehoord, maar dat is dan ook alles. Ik zal ‘m eens uit de kast van de bieb vissen!
Ik was in april ook een weekje in retraite, dat was inderdaad een bijzondere ervaring!