¿Cómo dice?

Als je houdt van taal ervaar je het niet beheersen ervan als een kwelling. Ik word nu al meer dan tien dagen geconfronteerd met de schoonheid van een taal die ik niet machtig ben en ik vervloek mezelf vanwege het feit dat ik het afgelopen half jaar niet de tijd nam om dagelijks in te loggen op Livemocha om daar, met enige hulp van mensen wiens moedertaal het is, de basis van de Spaanse taal te leren.

Spaans lezen lukt nog vrij aardig. Dat komt denk ik vooral omdat ik het Frans redelijk goed beheers en omdat ik 22 jaar geleden altijd vrij goed oplette tijdens de lessen Latijn. Die oplettendheid was in die tijd vrij uniek. Rond mijn vijftiende werd mijn gedrag op school meestal aangestuurd door een plotseling teveel aan testosteron en een hang naar onafhankelijkheid. Ik stond er niet bekend om erg handelbaar te zijn.
Tijdens de lessen Latijn van de conrector was daar echter niet veel meer van te merken. De heer van Weele was streng maar rechtvaardig en vele malen scherper in zijn woordkeuze dan zijn leerlingen. Geen ‘gozert’om mee te dollen, zeg maar.
Daarnaast vond ik het leren van een ‘dode’ taal reuze interessant. Ik merkte al snel dat Latijn aan de basis staat van veel moderne talen, zeker de Romaanse. Ik ervoer het opeens kunnen begrijpen van klassieke spreekwoorden en opschriften als een verademing.

Toen ik vanochtend een poging deed om de teksten van La Nacion van gisteren te doorgronden leek ik de strekking van de meeste artikelen redelijk te begrijpen. Navraag bij de gastheer bevestigde dat. Het gaf mijn beroepsdeformatie meteen de ruimte: ik las dat de Costaricaanse regering vandaag een besluit zal nemen over de openbare bibliotheken van het land. Volgens het artikel zijn de bibliotheken hier blijven steken in de twintigste eeuw.
De instellingen beschikken over verouderde computers, meestal zonder internettoegang. Van actuele boekencollecties is ook al geen sprake. De politiek vraagt zich daarom af of bibliotheken nog wel bestaansrecht hebben en of het zinvol is te investeren in modernisering of dat de bibliotheekdeuren beter gesloten kunnen worden.

Alweer een kans! Costa Rica is nog niet bekend met bibliotheek 2.0! Het terrein der bibliotheekzendelingen ligt hier nog volkomen braak!

Dit terzijde. Terug naar de Spaanse taal. Wat de geschreven variant me biedt aan hoop wordt mij weer ontnomen door de gesproken vorm. Het tergt me enorm dat ik gesprekken niet goed kan volgen, dat ik meestal niet begrijp waarom mensen moeten lachen en dat ik niet in staat ben om zonder handen en voeten een lokale lekkernij te bestellen. Dat moet anders. Na de vakantie ga ik mijn oude voornemen om Spaans te leren nieuw leven inblazen. Incommunicado is niet aan mij besteed.

Het is ook een overweging waard om de scholing uit te stellen tot volgend jaar, hier terug te keren en Spaanse les te volgen op de school van de Nederlandse Ins, Spanish by the River. De leerlingen worden er persoonlijk begeleid en krijgen les op maat van tweetalige docenten. De school ligt net buiten Turrialba en biedt een fraai uitzicht op de vallei. Er wordt alleen lesgegeven in de ochtend, de middagen zijn gereserveerd voor activiteiten als Rafting, fietsen en Canopy. Gisteren bezocht ik de school om kennis te maken met Ins en voor een paar computergerelateerde klusjes. Als dank kreeg ik een Canopytour, volgende week. Geweldig! Het lijkt me werkelijk fantatisch om in een tuigje over de boomtoppen van het regenwoud te zweven. Karlsson revisited.

Ook de afgelopen dagen hebben we niet al te veel activiteiten ontplooid. Ik las Hitchen’s God is not Great uit (daar zal ik later vast nog wel eenpost aan wijden), ik ging een keer mee om boodschappen en ik zwierf wat door Turrialba. Samen met hond Timmie deed ik een halfzachte poging de rivier in het dal te bereiken. Met het kapmes kom je een heel eind maar toch staakte ik ook deze missie voortijdig omdat ik er weinig voor voelde mezelf in een miniravijn te storten zonder goed te kunnen zien hoe ver de begroeiing erachter reikte. Mijn zucht naar avontuur verliest het hier vaak van mijn verstand. Dat krijg je ervan als je vergeet een reisverzekering af te sluiten.

Vandaag staat wederom in het teken van voetbal. Deze keer gaan we de wedstrijd kijken in een Cantina niet ver hier vandaan. Gisteren waren we daar ook even. Het is misschien wel de meest basale bar die ik ooit bezocht. Een hol. Een bunker. Maar wel met televisie en poolbiljart. Gisteren maakte ik er kennis met de tweede nationale hobby van de Ticos: Karaoke. De muziek had een uitermate hoog smartlapkarakter maar stemde me toch vrolijk. Door de teksten goed mee te lezen en tegelijkertijd te luisteren naar het zingen van barman Rolley kreeg ik feitelijk ook een gratis lesje Spaans. Wat je noemt een opmerkelijk voorproefje op mijn toekomstige taalonderwijs. En onderwijs in combinatie met een Imperial en een klein glaasje Passport? Ik teken ervoor.

En morgen? Morgen bezoeken we een stierenrodeo, een paar dorpen verderop. Dat schijnt hier helemaal de bom te zijn. Olé!

@

De haan op de foto was overigens twee dagen te gast op de Finca. Na aflevering bij de familie van de gastvrouw besteeg hij in een nacht alle aanwezige kippen. Een geweldenaar!