Goedemorgen, wreedheid

Het wordt hoog tijd dat ik mijn kennis van de Nederlandse Flora en Fauna bijspijker. Ik baal er altijd een beetje van als ik dieren of planten zie zonder deze te kunnen benoemen. Dat geldt ook voor vogels. Het gaat me te ver om alle in Nederland voorkomende soorten te bestuderen maar ik vind wel dat het herkennen van de gevederde vrienden die neerstrijken in mijn achtertuin tot mijn basiskennis zou moeten behoren. Ik dacht dat ik al een heel eind was, met het dagelijks begroeten van alle kauwen, lijsters, spreeuwen en duiven. Vanochtend werd ik uit mijn droom geholpen.

Toen ik een paar oude boterhammen op het tuinterras wierp zag ik een druk kwetterend groepje vogels, van de soort die ik altijd ‘koolmezen’ noem (kleine kans dat het ook daadwerkelijk koolmezen zijn), bijna spastisch boven de tuin fladderen. Ze waren in paniek. Toen ik wat beter keek zag ik waarom ze in paniek waren: een grote bruinrode vogel had een soortgenootje te pakken genomen en was juist doende die met zijn snavel aan gort te trekken. De verdediging van de andere mezen beperkte zich tot een soort schijnaanvallen door rakelings langs de grote vogel te scheren.

Een vogel die andere vogels eet valt volgens mij in de categorie roofvogels. Dat maakte dat ik het tafereel als onwerkelijk ervoer. Nooit eerder zag ik namelijk een roofvogel in de binnenstad, laat staan in mijn achtertuin. Navraag bij een collega leerde mij echter dat dit helemaal niet zo uitzonderlijk is. Volgens hem was het heel goed mogelijk dat ik had staan kijken naar een havik die het voorzien had op pasgeborenen.

Nog niet overtuigd googlede ik toch nog even en verdomd: de havik draait zijn klauwen zelfs niet om voor een trosje stedelijke duiven. In New York zorgde een havikenstel bijna voor een politieke rel.

Het was een wreed ontwaken maar het was een leerzaam ontwaken.