De drugsoorlog: de laatste hoop van de blanken.

Een prachtige tip van Hans: The American Drugs War: The last White Hope.

Voor de duidelijkheid: ik ben geen drugsgebruiker in de gebruikelijke zin des woords. Ik rook en drink wellicht teveel. Akkoord. En inderdaad; mijn verleden kent waarschijnlijk meer inhaleermomenten dan het verleden van ome Bill. Maar dat even buiten beschouwing latend ben ik een redelijke braverd, vind ik zelf.

Dat neemt niet weg dat ik zeer geïnteresseerd ben in de rijke geschiedenis van veranderende bewustzijnsstaten en alles wat daarmee samenhangt. Castaneda, Huxley en McKenna kunnen allemaal op mijn belangstelling rekenen.

Een gevolg daarvan is dat ik kotsmisselijk word van het gedogen van conservatieve regeringen, van het schimmenspel, de valse politiek en het geldelijk gewin van overheden. Want misschien doen de media ons anders geloven: het zijn de overheden die het beste gedijen bij de oorlog tegen drugs. Daar kunnen we heel kort en lang over praten, ik houd het maar bij kort.

En beseffend dat weinigen trek zullen hebben om bovenstaande documentaire de volle twee uur te gunnen, zeg ik alleen maar: weet je genoeg om te kunnen oordelen? En als je denkt dat dat zo is, wat weet je dan werkelijk?

@