Tagging, maar dan zoals vroegâh

02 april 2008

Een paar maanden gelezen las ik in de krant dat de Middelburgse politie een aantal graffitispuiters had opgepakt en op basis van gegevens uit een ‘graffiti-database’ ook zou vervolgen voor het aanbrengen van zo’n 70 andere uitingen in gespoten verf. Dat verbaasde me een beetje. Ik had er geen idee van dat de politie zo’n database had. Een paar weken geleden vroeg iemand mij vervolgens om een paar digitale foto’s van ‘tags‘ naar de Zeeuwse Politie te mailen, om aan diezelfde database toegevoegd te laten worden.

[verwar de term tagging niet met de term tagging zoals die op het web gangbaar is]

Inmiddels begrijp ik hoe die database tot stand is gekomen. Het komt waarschijnlijk voort uit nieuw beleid van de gemeente Middelburg. Zij willen de verloedering van de stad tegengaan, zo blijkt uit een raadsvoorstel over dit onderwerp (PDF). Het registreren van gegevens van graffitispuiters gebeurt landelijk al langer. In de regio Haaglanden bestaan er zelfs complete protocollen (PDF) voor, inclusief verklarende woordenlijst, herkenningsmethodieken en wat dies meer zij.

Onder de Zeeuwse Bibliotheek bevindt zich een parkeerplaats waar altijd veel graffiti-overlast was. Daar zijn vorig jaar houten panelen aangebracht, waarop jongeren zich, onder begeleiding van Martijn Prins, mochten uitleven. De overlast is nu veel beperkter. Het ziet er nog mooi uit ook.

Ik heb sowieso niets tegen mooie pieces. Het zijn vooral de vele tags die graffiti een slechte naam bezorgen.

Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar het jaar 1985. Twee makkers waren helemaal in de old skool hip hop. De ene ontpopte zich vooral als platendraaier, de ander als breakdancer. Ze hadden echter ook een voorliefde voor een ander overgewaaid fenomeen gemeen: graffiti.
Er werd eindeloos getuurd in boeken als Subway Art en met de tongen uit de mond werden voorbeelden nagetekend. Regelmatig gingen we in kleine groepjes op tienertoer om in grote steden te kijken naar het werk van grote jongens als Joker, Shoe en Delta.

De tijd bleek rijp. In Middelburg-Zuid werd een grote flat gesloopt en de heren zagen hun kans schoon om hun eerste eigen piece te zetten. Ik mocht mee als uitkijkpost (qua kunst kwam ik niet veel verder dan het plaatsen van dubieuze logo’s). Zie de foto: wat waren we nog lief en jong he?

Nadien ben ik nooit meer mee geweest. Ik ontdekte namelijk dat meisjes ook best leuk waren. De jongens ontwikkelden zich echter en maakten steeds mooiere pieces. Dat duurde denk ik een jaar of twee. Toen waren ze het opeens ontgroeid. Na al die jaren zijn de werken natuurlijk niet meer terug te vinden. De meeste straatkunst is nu eenmaal geen lang leven beschoren.

Maar kunst is het en kunst was het. Behalve die ene op die flat dan. Dat was een pilot-project. En toch was dat volgens mij juist die piece die de meeste trots opriep. Dat zal wel iets te maken hebben met het overschrijden van grenzen…

Man, wat kun je je opeens oud voelen soms 🙂

@