London Calling 2008: zaterdag 26 april

28 april 2008

Net als vorig jaar was de zaterdagavond van London Calling intenser en interessanter dan de vrijdagavond. Alternative Blog heeft een verslag geplaatst waar ik het in grote lijnen mee eens ben maar ik mis wel de beste band van het weekend in dat verhaal: Video Nasties. Ik moet toegeven dat ik er niet echt op heb gelet of het muziektechnisch ook allemaal in orde was. Het was namelijk al iets later op de avond, laat ik het daar maar even op houden. Deze band kreeg mij echter wel in beweging. Een beetje punkie, een beetje rock’n roll. Voor mij was het een zeer welkome afwisseling na de redelijk zoete klanken van Piet en zijn piraten en de mooie maar -voor een festival- te ingetogen sound van Get Cape. Wear Cape. Fly.

Een tweede band die ik erg lekker vond was de band Johnny Foreigner. Ik had er nog nooit van gehoord maar toen ik ze eenmaal zag spelen op het grote scherm was ik meteen overtuigd. Een trio met potentie!

Ook Cage the Elephant klonk heel aardig, het optreden van The Rascals stond als een huis en Broken Records moet ik later ook nog eens goed checken.

Van alle overige jingjangjongers was ik niet echt onder de indruk maar ik kan het niet genoeg benadrukken: als er zoveel bands over je worden uitgestort heb je zo nu en dan ook wel wegtrekkertjes natuurlijk. Dan neem je een sappie en een happie, je hangt wat in een hoekie en je eet een pakje sigaretten op. Ondertussen staar je naar de puberbesognes van alle bakvisjes en de enthousiaste mennekes die daar omheen stuiteren, om jezelf vervolgens heel oud en wijs te voelen.

Natuurlijk is er niet veel nieuws onder de zon, maar deze muziekgeneratie grabbelt lekker in de ton van de generaties ervoor en doet elementen als commerciële Pop, DIY en Wave soepel met elkaar versmelten. Het lijkt er niet op dat zij heel goed weten waar al de Abrahammen de mosterd hebben gehaald maar wat doet dat ertoe? Sommigen zijn misschien net vijftien en hebben het gewoon prima naar hun zin, misschien wel vooral omdat ze nauwelijks jonger zijn dan de meeste bandleden die ze bekijken en beluisteren. En juist dat heeft iets…ontwapenends.

De bandjes op hun beurt doen niet onder voor hun publiek. Een enkele uitzondering daargelaten, kijken ze allemaal nog enigszins beduusd de afgeladen zaal in maar staan ondertussen wel lekker onbevangen hun ding te doen. En waar de zangers vroeger het publiek standaard opriepen om toch maar vooral de pas uitgebrachte cd aan te schaffen, verwijzen ze nu naar een filmpje op YouTube, of wat gratis nummers op MySpace.
In veel gevallen heeft dat natuurlijk alles te maken met het feit dat de meeste bands nog helemaal geen platencontract hèbben maar het is onmiskenbaar: er waait een wind door de muziekindustrie die breekt met een traditie van meer dan 60 jaar. Het WWW maakt onafhankelijk. Misschien niet in financiële zin, maar dat is van later zorg. Bovendien: vroeger hadden beginnende bandjes ook niets te makken…

Wat is er nu mooier dan om in levende lijve getuige te mogen zijn van zulke ontwikkelingen?

@

Foto Video Nasties: Jeroen