London Calling 2008: vrijdag

26 april 2008

Als je voor de derde keer een festival bezoekt is alles lekker vertrouwd. De oude kerk die Paradiso is voelt altijd aan als een warm bad, zeker als je weet dat de hut is uitverkocht. En London Calling is altijd uitverkocht….

Maar herkenning is niet altijd even prettig. Gisteren waande ik me tijdens de eerste zes bands bij een vorige editie van het festival: weinig vernieuwende geluiden, hetzelfde decor, dezelfde prijs voor hetzelfde biertje. Tot een uur of tien stond of zat ik licht te dommelen.

De eerste band die mij deed ontwaken was al getipt door Daniëlle: de Mystery Jets. Er ging veel mis met het geluid. De uitstraling van de band was gelijk aan die van een onsje boterhamworst maar de stem van de zanger maakte veel goed. De melodielijnen ook. Deze band wist de aandacht goed vast te houden!

Niet veel later maakten de Blood Red Shoes hun opwachting. Toen ik er gisteren thuis nog even snel naar luisterde was ik niet meteen onder de indruk maar op het podium ging het duo heerlijk tekeer, wat ervoor zorgde dat de zaal ook meteen los kwam. Crowdsurfers all over the show. Dit bandje geef ik dus zeker nog een tweede kans.

Dat geldt ook voor de Ting Tings. Dit duo maakte weliswaar minder indruk dan de shoes, maar toch: ze hadden iets. Ik zal ze later ook nog eens digitaal beluisteren.

De beste band van de avond bekeken we in de grote zaal op het scherm, omdat de temperatuur in de kleine bovenzaal ronduit bedwelmend was: the Dead Kids. Ik had nog nooit van hen gehoord en vernieuwend kun je ze ook al niet noemen. Toch spreekt dit soort muziek altijd het meest tot mijn verbeelding. Lekker hoekig en up-tempo, prettig riffs, en goede interactie met het publiek. Mijn persoonlijke hoogtepunt tot nu toe.

Ik ben benieuwd wat ons vanavond te wachten staat. Ik kijk in ieder geval uit naar de Video Nasties en zal de andere tips van Daan ook in de gaten houden. De Rascals bijvoorbeeld. En als ze niet bevallen heb ik in ieder geval nog de wetenschap dat ik me toch wel zal vermaken. Het blijft geweldig om te zien hoe jonge fans de zaal in bezit nemen en er is voldoende ouder publiek om je geen vreemde eend in de bijt te voelen. Zo hoort het te zijn.

Vanmiddag wilde ik eigenlijk ook nog de Noorderkerk bezoeken, om Machteld, die ons muzikaal begeleidde in Italië, te horen zingen. Dat kwam er helaas niet van. Het zou een prachtig tegengeluid zijn geweest.

Wachten op een herkansing dan maar.

@