Op informatiedieet

16 maart 2008

Als je eten beschouwt als metafoor van informatie kun je wel zeggen dat ik een volgevreten smulpaap ben.

Ik heb meer dan tien mailaccounts, waarvan ik er op dit moment vier echt actief gebruik. Ik schat dat ik dagelijks gemiddeld ongeveer 150 nieuwe berichten in mijn inboxen ontvang. Daar zit gelukkig wel veel puin tussen dat ik direct naar de prullenbak kan verwijzen maar ook: mails van collega’s, notificaties van reacties op dit blog en verschillende sociale netwerken, alerts van informatiesystemen en zoekmachines, privémail, zakelijke berichten, discussielijsten…you name it.

Privé ben ik behoorlijk actief op Hyves. Ik onderhoud er denk ik meer dan gemiddeld contact met vrienden, familie, kennissen en overige ‘contacten’. Ik ben aangesloten bij een hele serie hyves van organisaties en particuliere initiatieven.

Ik ben erg actief op Ning. Nog afgezien van Bibliotheek 2.0 en het kennisplatform van mijn afdeling -waar ik min of meer beheerder van ben- ben ik ook nog eens lid van zo’n 25 andere netwerken daar.

In mijn netvibes heb ik 14 tabbladen en een universum. Als ik een dagje niet in Netvibes kijk staan er gemiddeld zo’n 750 nieuwe feeds naar me te kwispelen.

Ik heb een account bij honderden ‘2.0-diensten’. De meeste accounts gebruik ik niet of nauwelijks maar wekelijks krijg ik toch notificaties van sites als LinkedIn, MySpace, Facebook, Library Thing, YouTube, Flickr, Delicious, Plaxo, enz.

Ik onderhoud mijn favorieten in Connotea. Ik ben behoorlijk actief op eKudos, Nujij en in mindere mate op ‘Ik vind iets over’ en Bligg.

Ik kijk wekelijks op sites als Internet100 en werkgerelateerde sites. Ik zit tamelijk passief op Twitter en krijg dagelijks gemiddeld 25 sms’jes op mijn telefoon. Ik check een paar keer per week teletekst, voor de sportuitslagen. Ik lees vrijwel dagelijks de regionale krant en een landelijke. Ik lees redelijk veel boeken.

Aan bellen heb ik een hekel maar een uurtje per week red ik misschien nog wel. Een uurtje televisie per week moet ook nog wel lukken. Een filmpje per week ook.

In tweeënhalf jaar genereerde ik alleen al op ZB Digitaal bijna 2000 blogposts. Bijdragen elders heb ik nooit bijgehouden, maar Google leert me dat daar toch ook nog wel wat over valt te zeggen. Voor ’23 dingen’ scan ik een blog of zestig in een aparte netvibes-account. Ik speel regelmatig met gadgets in iGoogle.

Ik lees elke week de HP/De Tijd en af en toe, in het café, blaadjes als de OOR, Revu en Panorama. Ik doe elke week minstens twee crypto’s. Op het werk lees ik vijf vaktijdschriften en tijdens baliediensten regelmatig tijdschriften uit ‘de open opstelling’.
In de bibliotheek word je overladen met notities, beleidsstukken en interne documenten. Met plannen, verslagen en attenderingen. Die tel ik niet eens meer. De ZB is betrokken bij een website of 20.

Aan gamen kom ik niet zoveel meer toe maar ik ben wel een keer of vijf per week ‘in de stad’ te vinden. Redelijk lange sessies zijn dat doorgaans.

Ik ben vast nog van alles vergeten maar als ik dit nu zo schrijf besef ik dat ik aan de grenzen zit van de mogelijkheden van informatieverwerking, ook al ervaar ik maar zelden ‘informatiestress of -angst’.

Dit is wat ik doe. Dit is wat ik wil doen. Ik voel me meestal als een vis in het water, als ik bezig ben met informatieverwerking. Ik kan goed scannen en herkennen en ik schrijf gelukkig snel. Al met al kost het me minder tijd dan menigeen verwacht.

Maar het valt niet te ontkennen: ik ben volgevreten en moet eens een beetje gaan lijnen, net als Smetty.

Door de lange opsomming hierboven voldoe ik alvast aan een van de nuttige adviezen uit het boekje ‘Op Informatiedieet‘, van Guus Pijpers. Hij stelt onder meer dat je af en toe eens moet inventariseren wat je informatiegedrag is, en wat je daaraan kunt verbetereren.

Het boek leerde mij vooral dat mijn informatievoorziening behoorlijk goed is gestroomlijnd. Om mezelf maar eens ‘lekkah’ op de borst te kloppen: ik ben eigenlijk best een vaardig informatiespecialist. Goed om te weten 🙂

Op Informatiedieet had ik snel uit. Het is vlot geschreven en bevat niet al te veel tierelantijnen. De bedrijfscases in het boek konden me niet echt boeien en de continue link naar de voedselmetafoor had voor mij ook niet gehoeven.

Voor de inhoudelijke boodschap kan ik het boek iedereen die worstelt met het grote informatiemoeras van harte aanbevelen. Zie ook de recensie (PDF) in FD, de website van Pijpers, en het artikel van zijn hand in Overheid Innovatief, De mens is de beste zoekmachine (PDF).

@

Foto.