Petite Anglaise: een succesverhaal
02 januari 2008
Er zijn vele werelden die aan mij voorbij gaan. Van een fenomeen als Harry Potter kan ik in ieder geval nog zeggen dat ik er twee films van heb gezien, die ik ook best vermakelijk vond. Bridget Jones? Alleen de eerste film. Sex and the City? Friends? Way out of my league.
Het voordeel is dat ik er dan ook niet veel over kan schrijven. Ik weet er simpelweg te weinig of niets van. Soms is dat ook wel weer comfortabel. Je kunt niet overal in geïnteresseerd zijn.
De genoemde titels hebben wel iets gemeen. Het zijn ongekende succesverhalen. Bijstandsmoeders die zich schathemeltje rijk schrijven met een sprookjesverhaal. Binnenlopen op het relaas van dertigers die worstelen met hun overgewicht en hun voorliefde voor foute meneren: dat soort werk. Dat spreekt tot ieders verbeelding.
Ik las vanavond in het winternummer van de HP/De Tijd het verhaal van Catherine Sanderson, beter bekend als Petite Anglaise. Zij onderhoudt al meer dan drie jaar het gelijknamige weblog petiteanglaise.com en nadat zij voor het bloggen in werktijd ontslagen werd door haar werkgever groeide het aantal lezers van haar blog razendsnel. Dat had weer als gevolg dat uitgevers interesse kregen en haar veel geld boden voor de rechten om de Parijse (liefdes-) verhalen uit te mogen geven.
Dat boek verschijnt deze maand, lees ik op Chicklit.nl.
Sanderson besteedt zelf ook aandacht aan de publicatie in de HP.
Het doet me een beetje denken aan het al even populaire weblog Wife in the North. Een vergelijkbare thematiek en ook al zo leuk verzilverd.
Het is niet mijn domein maar mijn duimen gaan omhoog voor deze dames. Ze maken schijnbaar iets los bij een enorm groot publiek en verdienen daar nog goed aan ook. Daar kun je toch alleen maar respect voor hebben?
@
Ben ik blij dat ik toch niet de enige ben die nog nooit een aflevering heeft gezien van Friends en Sex And The City.
Het verhaal van Catherine las ik eveneens in HP al ben ik absoluut geen liefhebber van chicklit.
Jammer dat HP weer heel zuur opmerkingen ging maken over de kwaliteit van blogs, dat hebben we nu toch wel gehoord.
@ Marco: toen ik nog in de videotheek werkte waren de banden van Friends niet aan te slepen. Toen heb ik wel een keertje gekeken wat ik er van zou vinden. Ik kon er niet om lachen.
Maar dat zegt verder weinig want ik kan wel met een grijns naar Al Bundy kijken en dat is minstens zo flauw. Ik ga dus niet helemaal vrijuit :-0
@ Daan
Tsja de HP. Ik lees ‘m altijd wel graag maar erger mezelf er ook vaak aan. Over digitale zaken lees je zelden iets bij ben. Hun website voegt ook maar heel weinig toe (//www.hpdetijd.nl/)
Ik zie ze maar als oude wereld die af en toe een beetje achtergrond bieden bij onderwerpen.
Het winternummer heb ik toch bijna helemaal gelezen.
@Marco en Edwin: Friends kon mij ook niet bekoren (ooit eens een halve aflevering met moeite bekeken). Married with children vond ik ook leuker. Aan SATC ben ik maar nooit begonnen.
Wat is jouw favoeriet dan Henk? Of kijk je niet graag naar series?
@Edwin: series die ik nu regelmatig zie:
ER (favoriet)
Bones
CSI (Vegas en NY)
een Engelse detective gaat er ook altijd wel in, en nu is er Kingdom, vrijdagavond op de Belg.
Qua comedy liever Brits (ABFAB, Little Britain, of voor de driehonderste keer Allo Allo) dan Amerikaans (met enkele uitzonderingen als The Nanny & 3rd Rock from the sun).
Da’s nog een heel rijtje!
ER herinner ik me opeens van een commentaar van lang geleden ergens 🙂
Brits vind ik ook altijd leuk. Zou er eigenlijk weer eens voor moeten gaan zitten maar het komt er maar niet van.
t.z.t….