De luiheidssfeer verlaten en je laten stimuleren door wanorde

08 januari 2008

Steve Rubel is terug van weggeweest! Steve was nooit echt weg, maar hij was wat luier geworden. Ik ben dol op zijn posts maar de laatste maanden trof ik in zijn feeds vooral linkdumps aan. Voor al het overige scheen de beste man vooral actief te zijn op Twitter.
Op het eerste gezicht is er niet zo veel mis met Twitter. Steve is in het gezelschap van vele duizenden adepten en het is een lekker snel medium dat veel voordelen heeft. Het was notabene Rubel zelf die mij ooit op het spoor van de term Microbloggen zette.

Maar Steve verlangt terug naar diepgang en daarmee snijdt hij een interessant punt aan. Er lijken namelijk erg veel mensen te zijn die sinds Twitter kort en krachtig verkiezen boven langere items. Daar is natuurlijk ook best iets voor te zeggen maar mijn kopje thee is het niet helemaal. Ik ben blij dat Steve de ‘Luiheidssfeer’ weer verlaat.

Terloops belandde ik door Steve’s eerste lange post in een paar maanden ook op een oudere post van hem: ‘The Attention Crash‘. Aandacht lijkt vandaag mijn geheime codewoord te zijn.

En omdat mijn persoonlijke aandacht ook zo z’n grenzen heeft belandde ik ook voor het eerst op een schitterende (en lange!) post van Marc Andreessen: The Pmarca Guide to Personal Productivity. Die sluit mooi aan op de acht principes van plezier uit de vorige post op zb digitaal.

Wat een heerlijk adviezen! Neem nu dit:

Don’t keep a schedule!
As a result, you can always work on whatever is most important or most interesting, at any time.
Want to spend all day writing a research report? Do it!
Want to spend all day coding? Do it!
Want to spend all day at the cafe down the street reading a book on personal productivity? Do it!

When someone emails or calls to say, “Let’s meet on Tuesday at 3”, the appropriate response is: “I’m not keeping a schedule for 2007, so I can’t commit to that, but give me a call on Tuesday at 2:45 and if I’m available, I’ll meet with you.”

Or, if it’s important, say, “You know what, let’s meet right now.”

Hell Yeah!

Uitermate charmant is ook de tip om ‘je te verstoppen in een iPod’. Het gaat er vooral om dat er dopjes in je oren zichtbaar zijn. Mensen lopen je kantoor binnen en beginnen te ratelen. Na een tijdje merken ze de doppies op en verontschuldigen zich. In veel gevallen hadden ze toch niets belangrijks te melden.

Listige Loetje!

De post van Marc heeft me ook meteen getriggerd om morgen het boek van Freedman uit de kast te plukken: De wet van de stimulerende wanorde : over de voordelen van uitpuilende kasten, overvolle bureaus en hapsnap planning.

Ik zie wel wat in dit gebeuren. Soms werk ik zelfs al een beetje op die manier. En met deadlines komt het eigenlijk altijd wel goed.

Ik ontbeer alleen die doppies 🙂

@