Terug op aarde, verdrietig
18 november 2007
Het is een vreemd gegeven dat nieuws je meer raakt als het dichtbij komt. Bij dit nieuws schrik je even en ga je verder met je dagelijkse shit terwijl je bij dit nieuws even niet meer weet waar je het moet zoeken.
Daar heb ik geen goede verklaring voor maar het is hier 50 meter vandaan. Het is drie uur terug gebeurd en het is iemand van mijn leeftijd, die ik misschien ook nog wel ken. Zo gaat dat in het kleine Middelburg.
Je krijgt er een heel triest gevoel van.
En dat terwijl ik zo graag even wilde schrijven over Leona, die me helemaal van slag bracht met haar stem en voorkomen. Ik had heel bijdehand willen schrijven over het zojuist ontdekt hebben van de magie van donkere vrouwen. Fuck it.
Magie wint het nooit van drama.
:-/
@
niet te bevatten
Verschrikkelijk, Hierboven liggen twee (b)engeltjes van ongeveer dezelfde leeftijd te slapen omdat ze thuis zijn met hun papa en/of mama die ze onvoorwaardelik vertrouwen. Hoe een ouder dit vertrouwen kan beschamen door zijn eigen kinderen wat aan te doen daar kan ik niet bij. En dan ook nog zo laf zijn om er zelf uit te stappen, Ik kan er niet bij. Nog maals: verschrikkelijk! Mijn gedachten gaan uit naar de moeder..
ja, ook al ken je de achtergrond van zo’n verhaal niet: voor dit soort dingen bestaat geen rechtvaardiging volgens mij.
Het lijkt bijna een trend de laatste jaren en ik begrijp niet waar je dat op terug kan voeren
Ik zal het nooit begrijpen ook denk ik.
Brrrr.
Vreselijk! Ik vind het hebben van kinderen zoiets kostbaars, kwetsbaars. Elke dag weer realiseer ik me dat ik hun wereldbeeld mede bepaal. En dat voel ik best als een grote verantwoordelijkheid!
Het raakt me omdat het letterlijk en figuurlijk zo dichtbij komt. Ik wíl het ook niet begrijpen (misschien bestaat het dan ook wel niet). En het begrijpen klinkt verdacht veel als een rechtvaardiging. Toch is het dat niet. Want ik ben bang dat we toch in ieder geval zullen moeten kijken naar de achtergrond van zo’n geschiedenis. Hoe komt iemand zo buiten zichzelf?
Als we dit leren begrijpen, kunnen we de symptonen misschien ook eerder onder ogen zien en the point of no return voorkomen.
Bah, bah, bah!
Afschuwelijk. In zo’n geval zijn er alleen maar slachtoffers. De kinderen de moeder, maar ook de ouders van die nu èn hun kleinkinderen èn hun zoon moeten missen…
:-/