The King of Kong

29 augustus 2007

Clairvaux-les-Lacs 1984. Vakantie met het hele gezin. De eerste biertjes, gemengd met Grenadine (ook wel Monaco genoemd). Veel te zware Gitanes Maïs bietsen bij lokale hangjongeren. De hele dag doorbrengen aan het water, en om de twee uur een duister hol in: ‘Le Palladium’.

Waarom dat hol in? Daar stond een Donkey Kong-kast! Een ouwe trouwe Arcade. Een coin-operated machine. Elke dag zeurde ik bij mijn ouders om meer munten van vijf of tien Francs. Spelen wilde ik! Ik had het geluk dat een vier jaar oudere Franse kledingverkoopster een beetje verkikkerd op me was. Zij stopte me ook elke keer een paar muntjes toe waardoor het kon gebeuren dat ik me in drie weken vakantie behoorlijk bekwaamde in het spel.

Achteraf gezien is de moelijkheidsgraad van dat spel belachelijk laag. Je hebt vier levels waarin je steeds hetzelfde prinsesje moet redden. Na vier velden kom je weer terecht in het eerste veld, alleen vallen en rollen de tonnen die Kong gooit dan wat sneller. En dan zijn er ook maar 4 versnellingen, wat maakt dat het na 16 velden niet meer moelijker wordt.

Op een gegeven moment droom je zo’n spel en zet je scores neer die onhaalbaar lijken. Je mag dan je naam schrijven om voor een dag, om de zoveel minuten, in beeld te komen. Onbetaalbaar!

Nu wilde ‘het toeval’ dat er ook een Fransoos was die zijn zinnen op de eerste plaats had gezet en eerlijk is eerlijk: hij was net wat sneller en behendiger dan ik. Gek werd ik ervan. Na elke mooie score van mij ging hij spelen, om me terug te verwijzen naar de tweede plaats. Dan verdien je dus de Adrie van der Poel-trofee…

De laatste vakantiedag. Het laatste muntje van vijf Francs. Mijn laatste keer spelen op die kast. Het leek alsof ik in trance was, in een niet te breken ritme. Als een robot. Ik verpulverde alle records. Zetten 250.000 punten meer neer dan die Jean-Luc ooit gehaald had. Mijn Monaco dronk ik niet eens meer op.

La Forme! Zo verlaat je met opgeheven hoofd La Douce France! A la prochaine!

En vanwaar deze sprong in de tijd? Vanwege deze veelgeprezen documentaire. Die moet ik zien, dat begrijp je. Zie ook alle recensies waar Boing Boing naar verwijst.

In de jaren daarop zou ik nog menig arcadespel spelen, in snackbars, gokhallen en zelfs in de discotheek. Dansen was tenslotte voor mietjes. Van Bomberman tot SuperKix, van Space Invaders tot Wonderboy.

Old habits never die 🙂

En hoewel Saddle Up van David Christie daar toen de zomerhit was, heb ik toch meer zin in Manu Chao nu…

@