Uitgelezen: De aarde is plat van Thomas Friedman

Ik heb het bijna 600 pagina’s tellende boek De aarde is plat, van Thomas Friedman, eindelijk uit. Ik leende het boek al in mei maar begon tussendoor steeds in andere boeken. Dat was niet omdat het boek niet lekker wegleest, integendeel: je legt het boek zo makkelijk weg omdat je de draad ook weer heel snel kunt oppakken. Friedman heeft namelijk een prettige en pakkende schrijfstijl.

Ik schreef eerder al dat de meningen over het boek verdeeld zijn. Sommige mensen vinden dat Friedman de staat van de globalisering overdrijft en dat hij teveel nadruk zou leggen op de mogelijkheden en positieve aspecten ervan.
Ik ben het daar niet mee eens. Ik vind het een uitstekend boek. Friedman is er in geslaagd om een bijzonder complex fenomeen in begrijpelijke taal te omschrijven, aan de hand van tot de verbeelding sprekende voorbeelden. Hier en daar krijgt de toon van hoop iets te veel de overhand maar Friedman laat maar weinig onbelicht en wijst ook op de gevaren die op loer liggen, voor zowel het Westen als het Oosten.

Voor meer informatie over het boek kan ik verwijzen naar Frankwatching, Dialogues en Wikipedia. Recensies vind je onder meer in de Washington Post en de New York Times.

Ik kan het boek iedereen aanbevelen. Het doet je beter begrijpen waarom zoveel bedrijven vertrekken naar landen als China en India en wat de kansen en bedreigingen daarvan zijn voor mensen daar en hier. Het boek doet je soms duizelen. Aan de ene kant omdat het je steeds het gevoel geeft dat de wereld enorm groot, abstract en ongrijpbaar is en aan de andere kant juist omdat je het gevoel krijgt dat alles wat je wilt bereiken ook bereikbaar is. De andere kant van de wereld is nooit veel verder dan drie muisklikken weg. Dat idee.
Met een onderontwikkeld gebied is het nog lastig communiceren natuurlijk maar het gaat hard. Misschien wel te hard.

Maar zorg maar dat je wakker blijft. Wat geautomatiseerd of uitbesteed kan worden zal ook geautomiseerd of uitbesteed worden, en veel sneller dan menigeen hoopt. Daar moet je niet om treuren, daar moet je de voordelen van in leren zien.

Friedman besluit het boek als een man van idealen. Hij vindt dat we de generatie van strategische optimisten moeten blijven, een generatie die meer dromen koestert dan herinneringen. Hij hoopt oprecht op een generatie die elke ochtend opstaat en zich niet alleen verbeeldt dat het beter zal gaan, maar ook elke dag naar die verbeelding handelt.

Dat valt om de dooie donder niet mee, zeker niet op maandagochtend. Maar allée, ut benne mooie woorden van Thomas.

@