Ook de game-industrie voelt de druk van de aandachtseconomie
09 juli 2007
Het is eigenlijk voor het eerst dat ik lees over een stagnerende groei in de game-industrie. ‘We are boring‘, verzucht de grote baas van Electronic Arts, een toonaangevende gameproducent.
Omdat er te weinig innovatie is binnen de industrie verworden games meer en meer tot slechts een kleine hap van de grote entertainment-pizza. GigaOM wijdt een achtergrondartikel aan dit onderwerp.
En over aandacht gesproken: Google OS verwijst naar een prachtige extensie voor Firefox: Google Extra. Dit script vervangt de advertenties, rechts van je zoekresultaten van Google, door zoekresultaten van Google video, Google afbeeldingen, Wikipedia en een woordenboek, waardoor de resultatenpagina meer gaat lijken op de prachtig interface van Ask 3D.
Het is een mooie aanvulling op de extensie Customize Google, die ik al maandenlang met veel plezier gebruik. Dit soort tools besparen je veel tijd en zorgen ervoor dat je aandacht gekanaliseerd blijft. Daar is helemaal niks mis mee, lijkt mij.
@
De uitspraak van John Riccitiello snap ik wel, maar is toch ook echt de schuld van de industrie zelf.
Té lang werd er alleen maar gekeken naar spellen waarmee je snel kon scoren. Kijk bijvoorbeeld naar de enorme aantallen van FPS’s (first person shooter) die op de markt verschijnen. Veel variatie zit er niet tussen, alleen de tijd en de plaats verschillen soms. Gelukkig was Max Payne daar met zijn black-noir-filmachtige invloeden daar een prettige uitzondering op.
De industrie wás echter wel bijzonder innoverend. Kijk bijvoorbeeld eens naar SimCopter. Een, voor die tijd (en nu nog steeds), geweldig concept. Bouw je eigen stad in Simcity2000 en vlieg er vervolgens met je eigen helicopter doorheen. SimCopter heeft, ondanks dat het een aardige hit was, nooit een vervolg gekregen.
Ook Police Quest was een dergelijke topper. PQ1 waarbij je als Sonny Bonds door de straten cruisde was helemaal het einde. De delen erna waren spannend recherchewerk.
Dat recherchewerk zie je nog steeds bij spellen als CSI en Law & Order, maar ze missen het speelse element van PQ1. Daarnaast kan je nooit eens als gewone agent de straten van je virtuele stad veilig maken.
Het zijn echter wel dingen die je vroeger als kind spannend vond: je wilde politieagent worden, of piloot, of soldaat, of machinist of wat dan ook. Sid Meier (bedenker van oa. Civilization) heeft ooit eens iets geroepen in de trant van “de meest succesvolle computerspelletjes zijn de spellen waar je dingen kan waar je als kind van had gedroomd”. Ik denk dat daar nog steeds zeker een kern van waarheid in zit.
Met dat concept kan je nog steeds veelal mannen aanspreken (mannen zijn tenslotte het liefst destructief bezig of gaan aan de slag met grote machines die veel lawaai maken :). Maar ook met behendigheidspelletjes waar vooral vrouwelijke gamers gek op zijn, kan je oa. met de techniek van de Nintendo Wii veel leuke dingen bereiken.
En daarnaast hebben we nog eens zoiets als serious gaming. Een gameproducer zoals Rockstar Games zou de engine achter Grand Theft Auto kunnen gebruiken voor een serious game waarin je agenten, paramedici of andere dienstverlenende functies op straat kunt trainen. Daarmee kan je wereldwijd mensen trainen.
De inkomsten die dit generen kan je weer gebruiken om te investeren in nieuwe innovatieve concepten. En communities.
Zelf ben ik een vervelend Strike Fighters Project 1 speler. In het kort: met straaljagers missies uitvoeren in het geval dat de Koude Oorlog een warmbloedige variant werd.
De producent is het relatief onbekende Third Wire. Een klein bedrijfje met weinig slagkracht. Door echter een paar programma’s aan te bieden waarmee je zelf nieuwe vliegtuigen kan toevoegen aan het spel, ontstond er een actieve gemeenschap die het spel spannend blijven maken waardoor ik ook andere producten van Third Wire koop.
En dan hebben we ook nog de mobiele telefoons waarop spelletjes draaien. Bijna al die spelletjes zijn een rip-off van de oude spelletjes uit de jaren ’90. Lemmings, Donald Duck Adventures, Sonic, ik heb ze op mijn mobiel staan. Grappig hoor, maar ze zijn nauwelijks spelbaar. Vroeger had je een groot toetsenbord waarmee je behendige trukjes uit kon halen, met een klein toetsenbord kan dat niet.
Gamefabrikanten zouden de mobieltjes ook kunnen gebruiken om karakters in het spel wat je op je PC of je consule speelt, verder uit te werken. Of kleine adventures van te maken. World of Warcraft spelers zouden zo hun karakters ook gewoon op hun mobieltje kunnen trainen.
Kortom, volgens mij liggen er genoeg mogelijkheden voor de gameproducenten, maar moeten ze ook wel bereid zijn om er in te investeren.
Groet,
Robert
(die heel vroeger zijn eigen computerspelletjes, inclusief verhaallijn, tot in detail uitdacht (en het soms vervelend vindt dat hij niet kan programmeren))
Hey Roberto,
Dat ben ik met je eens. Het is inderdaad hun eigen schuld. Het is wel een beetje vergelijkbaar met de filmindustrie.
De sensatie van de eerste keer Crazy Kong, de eerste keer Hyrule Field, de lange nachten Mario 1 en 3,en Donkey Kong 3. De eerste keer op de N64….
Het voelde toch anders dan de eerste keer op de Wii
(//tinyurl.com/2ss4vt)
Maar ik denk wel dat de betere games ook meer een meer ‘sociaal’ zullen worden: user generated content in Massive Multiplayers is de voorbode. Meng het met virtuele werelden en je gaat richting Metaverses.
TOch zijn er ook wel games die mijn nieuwsgierigheid wekken. Die game Spore blijft me ook fascineren:
//tinyurl.com/rzuwz
Maar het is zoals je zegt. Er wordt veel te veel voortgeborduurd op oude concepten.
Enne..
Programmeren kan je leren toch? Of je wordt een creative director ofzo 🙂