Het zijn niet de media: games maken kinderen niet gewelddadig

Het is een van de belangrijkste argumenten van de anti-game lobby: sommige games zouden aanzetten tot geweld. Wat ik van die onzin vind is bekend.

Vandaag ontving ik een mail van Mario Paiano, van Fontys waarin hij me attendeerde op een artikel op IGN, met de titel ‘Game Violence debate killed?‘. Hierin wordt aandacht besteed aan een artikel van de Amerikaanse sociologe Karen Sternheimer.
Nu.nl rapporteerde hier ook over en citeert Sternheimer:

“Politici en andere morele kruisvaarders creëeren aan de lopende band volksdemonen; personen of groepen die bestempeld worden als kwaadaardig of immoreel,” vervolgt Stenheimer. “Ze zorgen ervoor dat we iets hebben om de schuld te geven en onze angst kwijt te kunnen. Videogames worden als een volksdemon gezien omdat ze blijkbaar een bedreiging voor onze kinderen kunnen vormen.”

Karen zegt wel meer dingen die me bevallen. En verder klikkend kom ik via Game Politics terecht bij een curled up-recensie van een boek dat door Sternheimer is geschreven: It’s Not the Media: The Truth About Pop Culture’s Influence on Children.
De recensie is zeer positief. Een blik in Picarta leert me dat vier bibliotheken in het bezit zijn van deze titel. Die ga ik maandag meteen even aanvragen!

En nu we het dan toch weer over geweld en games hebben: games kanaliseren opgekropte woede juist vaak. De ontwikkelingen op het gebied van spelbesturing door middel van gedachten vorderen gestaag. Emotiv Systems heeft inmiddels een soort helm ontwikkeld die je gedachten koppelt aan een game. Als je dan boos bent ‘voelt’ het spel dat. Kan je daarna vrolijk afgereageerd buiten gaan spelen.

Zwijgt dus, morele kruisvaarders!

@