Middelburgers Façade 2017: Mike Titiheru

17 januari 2018

Iedereen die wel eens over het Noordpoortplein in Middelburg rijdt of loopt moet hem haast wel kennen: Mike Titiheru (1977) is een opvallende verschijning tussen de mensen die bijna dagelijks op het terras van ’t Gasthuis zitten. Hij oogt en is een stuk jonger dan de rest en dat niet alleen: hij groet bijna alle voorbijgangers die hij ziet, uitbundig zwaaiend en roepend. Hij maakt het plein vrolijker. Maar waarom zit Mike daar, en waarom is hij met zijn veertig jaar zoveel jonger dan de andere bewoners van ’t Gasthuis?

Toen ik Mike, die ik al wat langer ken, vroeg of hij zin had om antwoord te geven op die vragen zei hij meteen ja en vroeg: “we gaan dus weer oude koeien uit de sloot halen?” “Alleen als jij dat zelf wilt Mike.” We spraken een dag later af, uiteraard op het terras van ’t Gasthuis. Toen ik aan kwam lopen zat Mike er al, in het gezelschap van een paar oudere heren. De begroeting werd al ingezet toen ik halverwege de Noordpoortstraat was. Niet veel later zaten we aan een koffie en een frisdrankje en we kletsten over alledaagse dingen, zoals het weer, de keuken van het Gasthuis en het gedrag van Mike tussen al die medebewoners die veel ouder zijn dan hij. Mike kent ze allemaal en maakt graag een dolletje met ze. Tegen een van de mannen die ook aan tafel zat hoorde ik hem zeggen dat hij wel eens wat meer spierballen mocht kweken, waarop de rest van het gezelschap in de lach schoot. “Een geintje moet kunnen, toch?” Zijn antwoorden onderbreekt hij continu om voorbijgangers te groeten. Sommigen kent hij niet eens persoonlijk, maar van het gros weet hij de naam en achtergronden ook nog eens. “Dat is John, die ken je toch wel?” “Ha Willem, zie ik je woensdag weer bij De Onderneming?” Van die opmerking was ik even in de war, waarop Mike uitlegde dat het een activiteitencentrum in Vlissingen is, waar hij twee keer in de week sport.

En daarmee kwamen we geleidelijk uit bij het grote kantelpunt in het leven van Mike, een verschrikkelijk auto-ongeluk in september 1999, waar hij als passagier een dwarslaesie aan overhield. De details van dat ongeluk rakelt Mike liever niet op, maar hij wilde best kort schetsen hoe zijn leven erna verliep.

“Ik was 22 toen het gebeurde, op 5 september 1999. De schade was blijvend maar in het ziekenhuis revalideerde ik redelijk goed, waardoor ik in 2000 naar het Gasthuis in Middelburg kon. Weer een jaar later kon ik weer op mezelf gaan wonen, in de Stromenwijk. Dat ging 12 jaar goed, maar toen kreeg ik een TIA, waardoor ik deels verlamd raakte en niet meer normaal kon praten. Ik moest wéér revalideren en belandde opnieuw in het Gasthuis. Dat ik daar nu nog steeds woon staat los van mijn herstel. Er zijn flinke wachtlijsten, weet je? Ik hoop dat ik binnen nu en een jaar kan verkassen naar een zorgwoning in Panorama Stromenwijk, van Gors.”

Natuurlijk zou Mike liever niet in ’t Gasthuis zitten. “Alles gaat hier langzaam, man”. Op de deur van zijn eigen kamer zit een sticker geplakt met de tekst ‘tranquilo’. Maar Mike maakt er wel het beste van. Als hij niet buiten zit kijkt hij veel televisie, en hij sport dus ook twee keer per week. En nog mooier: sinds een maand heeft hij ook weer een vriendin, die hij leerde kennen toen ze op bezoek was bij iemand anders in het verzorgingstehuis. Zo nu en dan gaat Mike de stad ook wel in, bijvoorbeeld om een kijkje te nemen bij City of Dance, maar dat doet hij niet dagelijks, ook al omdat het best intensief is. “Wil je dan geen electrische rolstoel?” “Nee hoor, liever niet. Dat vind ik zo armzalig.”

Mike is realistisch en vrolijk en kijkt vooruit. Aan het verleden hangt hij niet zo, hoewel hij wel met zichtbaar plezier vertelt over zijn diensttijd (in het Regiment van Heutsz) en zijn arbeidsverleden. “Ik ben opgeleid tot lasser maar heb daar nooit iets mee gedaan. Ik werkte een tijdje in de mosselen, later bij Vlieger-Verdonk.” Ook over zijn liefde voor de stad praat hij graag. “Ik ben een Middelburger in hart en nieren, ik ben hier geboren en getogen. Ik verdiep me niet in politiek maar er zijn wel dingen die me aan het hart gaan ja. Zo is het toch hartstikke zonde dat ze die kazerne hebben gesloopt hier? Daar snap ik niks van. Maar ja, het is gebeurd. Beter zouden ze er een stadsstrand van maken. Dan zouden wij er ook nog iets aan hebben.” Ik vind het idee zo gek nog niet. We roken nog een laatste sigaretje samen (“ik draai even een zware hoor”) en ik vertrek naar de volgende afspraak. Halverwege de Noordpoortstraat kijk ik nog even om en grijns als ik zie dat Mike alweer zwaait. Of het nu naar mij is of iemand anders maakt niet eens uit.

In de reeks verhalen voor ‘Middelburgers’, van Façade 2017 van CBK Zeeland.

Façade 2017, Mike Titiheru: ‘Ik ben een Middelburger in hart en nieren’

Foto: Ton Stanowicki. Meer van zijn werk is te bewonderen op www.stanowicki.com.