So long Lemmy

02 januari 2016

Werkelijk alle media schreven afgelopen week over de dood van Lemmy. Dat is misschien niet zo heel verrassend, bij iemand met zo’n staat van dienst, maar toen ik het las op Twitter was ik toch benieuwd hoe breed het zou worden opgepakt. Zo toegankelijk was de vuige sound van Motörhead nu ook weer niet. Maar ook de NOS bracht het. Check. Dan weet je genoeg.

In de kroeg kwam zijn overlijden uiteraard ook ter sprake. Het was precies zoals Klaas Knooihuizen het omschrijft bij HP/De Tijd. Het respect voor deze man zit ‘m bij veel mensen niet zozeer in de muziek die hij maakte; de grote buiging gaat uit naar de manier waarop hij zijn eigen leven overleefde. Zo keken en kijken we met z’n allen ook naar Herman Brood, Keith Richards en talloze andere figuren die in de hoogste versnelling leven. Veel van die lieden vliegen vroegtijdig uit de bocht, maar als ze dan ouder worden dan vijftig, kunnen ze rekenen op applaus ook.

Natuurlijk werden er ook even een paar songs van Motörhead gedraaid. Overkill, Ace of Spades en Killed by Death. “Proost, Lemmy!”. We riepen het -inderdaad- met een grijns. Maar een paar dagen later zit ik thuis geen Motörhead te draaien. Ik vond het altijd geinig, maar noemde mezelf nooit een fan. In de CD-kast staat alleen een verzamelaar, waar ik maar zelden naar pak. Ook nu niet. En toch zit ik er helemaal in. Ik luister na jaren weer eens naar Hawkwind, die andere band waar Lemmy begin jaren 70 deel van uitmaakte. Heerlijk vind ik die sound. In de jaren 90 was ik een groot fan van de muziek van Monster Magnet, een band die zwaar beïnvloed is door Hawkwind. Als je de plaat Space Ritual opzet hoor je dat meteen. Doe eerst maar eens die, en vervolgens Dopes to Infinity. Far out!

Ik ga vanavond die documentaire maar eens kijken, en groet Lemmy nogmaals.