Puglia, de parel in de hak van de Italiaanse laars

07 juni 2015

In het Nederlands heet de regio Apulië, maar ik geef de voorkeur aan Puglia. In het Italiaans klinkt het gewoon mooier. Misschien vind ik dat wel omdat ik de taal nog altijd niet spreek, of omdat een vertaling afbreuk doet aan de romantiek van het woord. Ik weet het niet, maar feit is dat we dit jaar kozen voor die prachtige streek in de hak van de laars, als reisbestemming.

Nu zegt het niet zo gek veel, als ik woorden gebruik als prachtig, in relatie tot Italië. Sinds de eerste kennismaking in 2008 bezocht ik het land vier keer en in ieder gesprek daarover betrap ik mezelf op een overdosis aan superlatieven. Ik ben als een blok gevallen voor de cultuur, het natuurschoon, het klimaat en de mensen daar. Er zijn ongetwijfeld ook streken of steden waar ik minder enthousiast over zal zijn, maar die moeten we nog bezoeken, zo simpel is het gewoon. Wat dat betreft wordt mijn beeld uiteraard ook nogal gekleurd door de zoekkwaliteiten van mijn lief. Door weken lang -voor haar plezier en met succes- te zoeken naar mooie en betaalbare huisjes in het gebied waar we zullen verblijven, zijn de eerste horden eigenlijk al bij voorbaat genomen. Na het landen op het vliegveld ‘landen’ we meestal ook op een schitterende plek, in een comfortabele accommodatie.

Dat was ook dit jaar het geval. Marleen vond een huisje nabij Sant’Isidoro, een klein kustplaatsje in de gemeente Nardò, in de provincie Lecce. Zij vond en boekte het via Airbnb, en dat bleek achteraf een mazzeltje te zijn. Wij waren de eersten en laatsten die het huis via dat platform konden boeken. De eigenaars van het huis vonden bij nader inzien dat er te veel tijd in de verhuur en het ontvangen van de gasten zou gaan zitten, en besloten het geheel uit te besteden aan een bemiddelingsbureau. Nu kun je de ‘Pajara del Capitano’ alleen nog boeken via Booking.com en vergelijkbare sites, voor een bedrag dat bijna twee keer hoger ligt dan dat wat wij ervoor moesten betalen. Met de timing van Marleen is ook niet zo gek veel mis.

Dat Pajara in de naam van het huis verwijst naar een bouwstijl die typisch is voor de streek. Niemand gebruikt die aanduiding daar echter. Voor het gemak wordt het huis door velen aangeduid als een gerenoveerde Trullo (meervoud: trulli), waar het eigenlijk een variant op is. Die kapitein in de naam verwijst naar de geschiedenis van het gebied waar het huisje staat, een moerassig natuurpark genaamd ‘Palude del Capitano’, ooit ontdekt door een of andere kapitein in de 17e eeuw, die besloot zich er te vestigen.

De Pajara was een paar jaar geleden weinig meer dan een ruïne, tot Luigi en Sabina, die beiden architect zijn, het besloten te kopen en te renoveren. Omdat de pajara’s beschouwd worden als monumenten in Italië moest dat gebeuren onder strikte voorwaarden, maar was er ook een klein bedrag Europese subsidie beschikbaar (in het kader van de opwaardering van landelijke gebieden). Vorig jaar was de verbouwing af en omdat wij ook foto’s zagen van de oorspronkelijke staat van het geheel weten we: het resultaat is verbluffend. Een schitterend pand, met veel geweldige details, zowel in de architectuur als in de afwerking en het interieur. Het land rondom de pajara is de -indrukwekkende- kers op de taart. In het gebied lopen veel rivieren en grotten onder de grond, ook op het land van de pajara. De eigenaars hebben dat riviertje blootgelegd en omgetoverd tot een soort natuurzwembad met prachtige belichting (Sabina is ook lichtarchitect). Er was zelfs een ingebouwd watervalletje, dat je met een één druk op de knop kon in- en uitschakelen. Met Hyperlapse maakte ik een versneld filmpje van huis en tuin. Dat zette ik op Facebook. Nog zo’n hyperfilmpje van de constructie om de luiken van de slaapkamer te openen staat dan weer op Instagram. Geweldig allemaal.

Je kunt wel snappen dat de accommodatie ons op zich al zo veel had te bieden dat we niet veel op pad hoefden om verkoeling of privacy te zoeken. We hadden daar een hele wereld voor onszelf! Dan ga je toch niet liggen klieren op afgeladen stranden? Maar we maakte uiteraard wel allerlei tripjes, onder meer naar het eerder genoemde Nardò, naar het mooie Gallipoli, en naar Lecce en Maglie. We deden natuurlijk ook al die kleine kustplaatsjes in de omgeving even aan. De kust van Salento is ruig, maar erg mooi.

Het was opmerkelijk hoe weinig Nederlandse toeristen we deze vakantie zijn tegengekomen. Alleen in Lecce liepen er een paar los. Dat beschouwen wij als een pluspunt. Maar het zou ons ook niet verbazen als daar verandering in gaat komen. Drie op Reis van BNN besteedde ook al eens aandacht aan Puglia en sinds RyanAir op Brindisi vliegt, vanaf 2009, schijnt het aantal toeristen dat de regio bezoekt behoorlijk te zijn gegroeid. Maar dat doet niets af aan onze ervaring, die ook dankzij die rust en ‘ongereptheid’ zo goed is. Het is heerlijk om prachtige plekken voor jezelf te hebben. En als je dan toch zin hebt in mensen om je heen ben je in een oogwenk in een plaatsje dat wel toeristisch is, ook al bestaan die toeristen dan vooral uit Italianen uit de binnenlanden, in de maanden juli en augustus. Buiten het hoogseizoen om zul je het moeten doen met de lokale bevolking.

Het was, kortom, een heerlijke vakantie. Over alle kleine avontuurtjes, zoals de krankzinnige lunch bij buurman Enzo en de ontmoeting met de van oorsprong Nederlandse schilder Dirk Verdoorn, heb ik het nog niet eens gehad. Daar kom ik later nog wel eens op terug.

Is er dan helemaal niets te zeuren over Puglia? Nu ja, dat is maar net hoe je daar zelf mee omgaat. Je zou kunnen mopperen over de slechte wegen in het gebied, of over het feit dat het best vaak waait in de streek. Wij vonden echter dat die wegen een extra dimensie gaven aan onze tripjes en dat het briesje juist de gewenste verkoeling bracht. Als je blij bent voelt eigenlijk alles wel goed. En blij waren we, reken maar.

Gerelateerd:
Verliefd op Sicilië
Vaak veroverd, nooit bedwongen: een terugblik op het prachtige Corsica
Aliki in Griekenland, ons kleine paradijsje voor drie weken

@

Foto: eigenaresse Sabina met op de achtergrond twee ‘cirkels’ van Nardo. Waar oudere heren dagelijks bijpraten over de zaken des levens, binnen hun vak- of interessegebied.