Te verzadigd om te ontdekken

Het is een vraag die deze week meerdere malen bij me is opgekomen: hoeveel behoefte is er (nog) aan software die mensen helpt bij het ‘ontdekken’ van media, in welke vorm dan ook? Je ziet weliswaar hele volksstammen muziek, boeken en films ontdekken dankzij de aanbevelingen die binnenstromen via traditionele en sociale media, maar dat werkt in grote lijnen nog steeds zoals het ook werkte in de tijd voor internet. Als je in de jaren 80 een goede plaat hoorde in het café informeerde je naar de naam van de artiest of naar de titel van het nummer en ging je er later thuis of in de winkel mee aan de slag. Nu laat je Shazam of SoundHound er even op los of klik je, als je online bent, op de bijbehorende link. Het web is in die zin vooral een technisch verlengstuk van een ouder verschijnsel dat niet aan kracht inboet: we zijn dol op goede tips.

Maar zijn we ook dol op tips die worden gegeven door software, die zich baseert op ons eigen zoekgedrag of dat van anderen? Volgens mij lang niet altijd. Als ik het betrek op mezelf kan ik in ieder geval constateren dat ik het meestal het liefst zelf uitzoek. Ontdekkingsmodules in bibliotheekcatalogi, bijvoorbeeld, vond ik ooit best een goed idee, maar in de praktijk heb ik er maar zelden gebruik van gemaakt. Die woordenwolken in mijn scherm irriteerden me vooral. Tips zijn nu eenmaal alleen interessant als ze relevant zijn, als ze worden gegeven door iemand die je smaak of interesses een beetje kan inschatten. In het geval van bibliotheken is de vraag of er veel geld zou moeten worden gestoken in ‘ontdekkingsplatformen’ m.i. daarom een terechte. Suggesties op YouTube of Bol.com gebruik ik ook maar zelden, maar ik erger me er evenmin aan, omdat ik de aanbevolen titels herken als goed passend bij mijn interesse. Dat vind ik mooi. Dat ik er nauwelijks gebruik van maak zegt waarschijnlijk meer over mij dan over de kwaliteit van de tips. Ik houd ook niet van radio of van luistertips op Spotify c.s., terwijl ik wel heel veel mensen ken die daar wel van houden. Het is iets, uhm, persoonlijks.

Dat zal ook de reden zijn waarom ik al na een paar minuten besloot dat Lumi niets voor mij is. Lumi, gemaakt door de oprichters van Last.fm, biedt je nieuws op basis van je zoekgeschiedenis. Dat is een interessant concept, maar wat heb je daar aan als je die geschiedenis met de regelmaat van de klok wist met CrapCleaner? Niet zo veel. Ik kreeg vooral artikelen over de NSA en Amazon voorgeschoteld, omdat ik daar deze week relatief veel over heb gelezen. Prima, maar dat ligt dus net achter me. Ik hoef niet nog meer van hetzelfde. Daar komt bij dat er geen enkele Nederlandstalige bron bij zit en, nog belangrijker, dat ik word gedwongen alles tot mij te nemen via de site van Lumi zelf. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik heb al genoeg bestemmingen, als het gaat om nieuws en ontdekken.

Ik sluit niet uit dat het aan mij ligt, maar volgens mij is het verzadigingspunt wel bereikt, op dit gebied. Er zijn al genoeg apps en sites die ontdekken faciliteren. Eigenlijk is er van alles wel genoeg. Meer dan genoeg. Tegen de tijd dat iemand met iets komt dat al die andere toepassingen overbodig maakt kijken we weer wel eens verder.

Gerelateerd:
Wat Google al van je weet voordat je een zoekopdracht geeft
20.000 persoonlijke zoekopdrachten in database Google 
Het impliciete web: we zien wel en anders kijken we wel 
Wat nu weer? Gepersonaliseerde serendipiteit?
Leesadvies met een kronkel: de boekenafrader van Library Thing

@