Middelburg Dronk: op bezoek bij een rasechte verhalenverteller

30 juli 2013

Ik besef dat ik wel erg vaak over Middelburg Dronk schrijf, maar ik kan het niet laten, sorry. Dat project maakt me gewoon blij. Nu is het sowieso leuk om ermee bezig te zijn, maar alle positieve respons en interactie maken het nog verslavender dan het al is. Het is tof, als je merkt dat mensen mee gaan denken, helpen zoeken of blijk geven van hun waardering. Verhalen worden leuker als het gemeenschappelijke verhalen blijken te zijn. Dan delen ze zo lekker.

Neem nu het verhaal van Mecccano, een Grand Café met discotheek, dat in de jaren ’80 was te vinden aan het Damplein in Middelburg. Daar schreef ik vier jaar geleden als eens over in Klassiekers deel 29: Headhunter v 1.0, nog voordat Middelburg Dronk bestond. Misschien was die blogpost wel een van de eerste aanzetten voor het project, wie zal het zeggen? Hoe het ook zij: over die zaak hebben we al redelijk wat materiaal weten te verzamelen, met veel hulp van bezoekers en personeel van toen, maar het blijkt keer op keer dat we nog lang niet klaar zijn en nog belangrijker, dat geïnteresseerden er ook nog niet klaar méé zijn. Ter illustratie: een maand geleden schreef ik het korte verhaaltje Het grote verkennen in Meccano, 1987-1992. Op de Wiki merkten we daar verder niet zo veel van, maar op Facebook des te meer. De verwijzing daar werd bijna 4000 keer bekeken, kreeg 130 duimpjes en meer dan 20 reacties. Fantastisch. Maar nog leuker is dat die vorm van interactie vaak weer leidt tot een vervolg, bijvoorbeeld in de vorm van vele nieuwe verhalen. Dat gebeurde gisteren ook.

Gisteren was ik te gast bij Rinus en Loes Souisa, een Middelburgs stel dat al jarenlang een begrip is, o.a. in de nationale en internationale tattoowereld. Ik was uitgenodigd omdat Rinus een gedigitaliseerde film van omstreeks 1985 heeft, met beelden van diverse Middelburse etablissementen in die periode. Ook van Meccano. Die beelden mogen we nu gebruiken op de site. Dat is een aanwinst van jewelste. Zo’n film beschouwen we zoals een bibliothecaris een oud boek beschouwt: als een waardevol en zeldzaam document (camera’s waren toen immers nog geen gemeengoed). Ik ben er in ieder geval direct mee aan de slag gegaan.

Maar daar bleef het niet bij. Waar ik dacht alleen ‘even dat filmpje te gaan halen’, verliet ik pas bijna vier uur later het pand weer. Ik werd in een stoel in een kleine studio gezet, en Rinus begon te vertellen, aan de hand van duizenden uren videomateriaal die hij in de loop van de jaren heeft verzameld. De thema’s? Van bijzondere tattooconventies op Samoa en in Borneo tot conventies en politiek in Middelburg en Vlissingen, van zijn werk op het gebied van medisch tatoeëren (kijk vooral even naar het item hierover, op de site van Omroep Zeeland), tot wedstrijden en trainingen rondom ‘de sterkste man van…’.Ik wist niet wat ik allemaal zag en hoorde. Ik was te gast bij een verhalenverteller pur sang!

Bij mijn vertrek kwamen we nog heel even op het onderwerp uitgaan op Walcheren. Rinus en zijn broers werkten in het verleden voor vele horecazaken. Ook daar had hij uiteraard nog verhalen over, veel verhalen zelfs. Die zou ik maar al te graag een keer horen. Maar we besloten dat te bewaren voor een andere keer. Binnen één bezoekje vat je nu eenmaal geen half leven samen. We drinken er nog wel eens eentje op.

@

De video is gemaakt door wijlen August Souisa