Mijn 2011: februari

15 december 2011

Op het onvolprezen Wikipedia lezen we:

Februari werd aangemerkt als reinigingsmaand. De Romeinen vierden hun Lupercalia, reinigings- en vruchtbaarheidsfeesten ter ere van de wolfsgod Lupercus. In deze zelfde periode vierden de Germaanse stammen langs de Romeinse grenzen een ontuchtig vrouwen- en vruchtbaarheidsfeest. De Romeinen vonden dit heidense riten en duidden deze feesten aan met de naam Spurcalia, naar het Latijnse woord spurcus dat smerig betekent. Van dit woord is het Oudnederlandse woord sprokkelen een etymologische afleiding. De sprokkelmaand februari verwijst dus naar deze oude Germaanse vruchtbaarheidsfeesten

We wonen dan wel onder de grote rivieren, maar de ontuchtige vruchtbaarheidsfeesten van februari laten wij Zeeuwen over aan onze oosterburen. De meeste van ons dan toch. Ik zelf (be-) leefde deze maand dit jaar in ieder geval in relatieve rust. Als er al een rode draad naar voren komt uit die periode, dan is het mijn bijna obsessieve belangstelling voor de aandachtseconomie, met name die online. Aandacht ten opzichte van contentverval. Aandacht ten opzichte van contentversnippering. Aandacht voor websites. Aandacht voor voorwaarden. Aandacht voor langere teksten.

Die belangstelling is niet nieuw, maar ik geloof wel dat het ergens in deze periode gebeurde dat ik de korte aandachtsspanne ben gaan beschouwen als belangrijkste uitgangspunt. Dat is wellicht de reden waarom ik zo vaak mopper dat juist met dit aspect veel te weinig rekening wordt gehouden bij het ontwikkelen van al die webdiensten, door al die organisaties die zeggen ‘wel iets te willen met sociale netwerken’.

Ergens in deze periode stel ik vast dat ik het zo slecht nog niet heb. Dat ik een deel van mijn werk zelfs in de stamhut kan doen. Dat ik van enthousiasme veel blijer en misschien wel gelukkiger word dan van de financiële schouderklopjes van ‘the powers that be’. Dat ik dat gewoon moet koesteren, zolang dat kan, zonder al te veel na te denken, maar ook zonder continu ‘op rood te gokken‘.

Maar helemaal onbevangen? Dat zal het wel nooit worden, dat zit er gewoon niet in.

@

Afbeelding: Leandro Bassano, Wikipedia