Beschaamd verlangen naar een vandalenschandpaal

Heb je dat nu ook wel eens, dat je opeens merkt dat je geleidelijk steeds minder tolerant wordt? Een dag of tien geleden las ik in een lokaal nieuwsbericht dat een Middelburger was veroordeeld omdat hij twee vandalen die hij betrapt had bij het vernielen van zijn auto had afgetuigd. Nadat ik dat had gelezen vroeg ik me af of ik die veroordeling nu onrechtvaardig vond of niet. Ik dacht daarbij aan mijn afkeer van geweld, het gedrag van mij en mijn maatjes als pubers, aan het wegkijken bij hufterigheid en meer van die dingen. Mijn conclusie was dat ik weliswaar vond dat de veroordeelde te ver was gegaan bij het recht in eigen hand nemen maar dat ik ‘oog om oog’ lang niet altijd meer afkeur. Ik erger me net iets te vaak aan het agressieve wangedrag van pikkies die soms hun eigen naam nog niet eens kunnen spellen. Denk ik.

Ik herinnerde me toen opeens ook hoe ik ooit nog eens in een mengeling van ontzag en afgrijzen had gelachen om het verhaal van een beer van een portier van een nachtcafé. Hij zag ook eens hoe twee jongens de spiegels van zijn auto trapten en liep er rustig heen, om hen vervolgens te vragen de schade te betalen. Toen ze begonnen te schelden was zijn maat vol. Of zoals hij het zelf vertelde: “toen heb ik ze de spiegels maar op laten eten”. Wie de man kende wist dat hij niet overdreef.

Vanochtend trof mijn vriendin na het ontwaken een brief van de plaatselijke politie op de deurmat: haar auto was vannacht mogelijk ook gemolesteerd door vandalen. Toen ze dat ging controleren bleek dat inderdaad het geval te zijn. Ik kreeg daar twee uur later pas lucht van en uitte mijn ongenoegen -uiteraard- op Twitter. Het mooie van een kleine provinciestad is dat de lijntjes kort zijn: binnen een kwartiertje wist ik van de hoed en de rand. Een bekende had de daders betrapt, achtervolgd en aangegeven. Dat gaf een merkwaardige dimensie aan de ellende. Wangedrag kreeg opeens een gezicht.

De verleiding om de twee blaaskaken in kwestie mores te leren is nu heel groot. Het lijkt me heerlijk om ze door het stof te zien gaan. Om de foto’s van hun dakdansen (die ze zelf maakten) online te zetten. Met naam en toenaam. Of om hun spullen kapot te slaan. Als je echter even nadenkt, heel even maar, weet je weer hoe slecht die manier van denken eigenlijk is. Het is een oerreactie. Woede. Niet doen, zelfs niet als je daadwerkelijk zou beschikken over de gemaakte foto’s.

Je kunt alleen maar hopen dat de straf die wél wordt gegeven uiteindelijk rechtvaardig zal zijn. Dat deze hoogopgeleide prutsers nog lang zullen voelen wat ze andere mensen in een paar opwellingen hebben aangedaan. De tijd zal ons leren hoe wijs/naïef, slap/sterk die houding uiteindelijk is. Ik heb zo mijn twijfels, maar het moet maar.

@