Gelezen: Himmlers hersens heten Heydrich (HhhH)
24 juli 2011
Zoals je misschien weet lees ik veel te weinig boeken, omdat ik ook zo graag online informatie tot me neem, alsmede kranten en tijdschriften. Ik ben altijd wel bezig in een paar titels, meestal non-fictie, maar opschieten doet het maar zelden. Soms doe ik máánden, met een paar boeken. Aan romans kom ik al helemaal niet toe, hoe jammer dat ook is. Alleen in vakanties lukt dat soms nog. Dit jaar gelukkig ook.
Alleen al vanwege de titel wilde ik dit boek lezen: Himmlers hersens heten Heydrich (HhhH). Toen ik dat zag staan op de omslag van het boek dat een medewerkster van m’n stamkroeg zat te lezen, was mijn interesse meteen gewekt. Toen ik twee dagen later ook een positieve recensie las in een tijdschrift, en een kennis mij het boek ook al aanraadde, was ik ‘om’. Ik kocht het boek met een boekenbon die nog in mijn portemonnee zat.
HhhH vertelt het verhaal achter de aanslag op Reinhard Heydrich, in 1942 in Praag. De stijl van Laurent Binet is even wennen, maar na een paar bladzijden grijpt het verhaal je bij de strot, om die pas op de laatste bladzijde weer los te laten. Je weet niet precies zeker waar de auteur de geschiedenis verruilt voor fictie, maar het is een feit dat je steeds het gevoel krijgt veel te leren over de denkwijze van de meest vooraanstaande figuren van het Derde Rijk. De wijze waarop Binet de hiërarchie en bijbehorende spelletjes van kopstukken als Himmler, Göring en Heydrich beschrijft gaf mij in ieder geval het gevoel dat ik kennismaakte met een nieuw hoofdstuk uit de zwarte geschiedenis van Nazi-Duitsland.
HhhH deed me beseffen dat er nog veel oorlogsverhalen zijn waar ik nauwelijks iets van weet. Als puber verslond ik boeken over de Tweede Wereldoorlog, maar de achtergronden bij de gebeurtenissen in een land als Tsjechië ontgingen me toen grotendeels. Van de gore rol van Heydrich, die door Hitler als één van zijn gevaarlijkste en -vanuit het naziperspectief- één van zijn meest efficiënte vazallen werd beschouwd, wist ik ook vrijwel niets. In die zin was HhhH een eye-opener die me nog lang zal heugen.
Afgezien daarvan denk ik dat dit boek sowieso de moeite waard is. Het won de prix Gongourt niet voor niets. Het boek steekt goed in elkaar, het beklemt en het intrigeert. Je kunt het slechter treffen, als je op vakantie bent in Normandië.
@