Catfish: een curieuze film

30 juni 2011

Gisteren kwam m’n lief thuis met een DVD die ze had geleend in de bibliotheek: Catfish. Vanavond hebben we de film gekeken. Het enige wat ik na 87 minuten kijken uit wist te brengen was de kreet ‘curieus!’
Catfish (een Meerval, in het Nederlands) lijkt aanvankelijk een nogal saaie quasi-documentaire. Na twintig minuten wilden we er eigenlijk de brui aan geven, maar luxe luiheid weerhield ons daarvan. Juist op dat moment kwam er een beetje vaart in het geheel.

Over de inhoud kan ik niet al te veel zeggen omdat ik niets wil verklappen (als je het meer wilt weten moet je maar even elders kijken) maar ik kan je wel vertellen dat het thema draait om verzonnen online identiteiten en de wens van sommige mensen zich beter of anders voor te doen op internet dan ze in werkelijkheid zijn. Het gekke is dat Catfish als film zelf ook zo’n soort wens uitstraalt: alsof een zorgvuldig geregisseerde prent eigenlijk een toevallige docu is. Soms komt het best geloofwaardig over, maar het is nét iets te mooi allemaal. Dat maakt de verbeelding van het thema er niet minder intrigerend op. Als je de film tegenkomt kun je er best even voor gaan liggen.

They used to tank cod from Alaska all the way to China. They’d keep them in vats in the ship. By the time the codfish reached China, the flesh was mush and tasteless. So this guy came up with the idea that if you put these cods in these big vats, put some catfish in with them and the catfish will keep the cod agile. And there are those people who are catfish in life. And they keep you on your toes. They keep you guessing, they keep you thinking, they keep you fresh. And I thank god for the catfish because we would be droll, boring and dull if we didn’t have somebody nipping at our fin.

@