Thomése over aandacht, kunst en kuddegedrag

Juist nadat ik op LISNews een artikel had gelezen over het pareren van aanvallen van bibliotheekcritici in de VS (er is zelfs iemand die bibliotheken vergelijkt met georganiseerde misdaad, zie de vierde reactie op deze pagina) las ik in NRC een artikel van P.F. Thomése: Mooi is wat succes heeft. Delete de rest (vervolg). Dat artikel gaat over kunst, de aandachtseconomie en kuddegedrag. Het lezen waard. Twee citaten:

De enige concurrentie is de concurrentie in aandacht. Aandacht is macht. Iedereen eist het, wie krijgt ’m? We zijn weer helemaal teruggeworpen in het aloude man tegen man-gevecht. Hij of ik, dat is de kwestie. Welke schrijver droomt er soms niet van dat er op de bestsellerlijsten delete-knoppen zitten? Die weg, die weg en die ook weg. Dat ruimt op. Steeds vaker en op steeds meer beleidsterreinen dringt de vraag zich op waarom bepaalde anderen niet gewoon kunnen worden uitgeschakeld, bij voorkeur met hele groepen tegelijk? Hoe ingewikkelder het probleem, des te eenvoudiger de oplossing. Buitenlanders, kunstenaars, voetbaltuig, kunstmanagers, domkoppen – wat maakt het uit? Wat is het verschil? Vuilnisman, kan die zak nog mee? Gewoon even niet op de details letten. Eén druk op de knop en weg ermee.
Deleten is derhalve het parool, niet alleen in de 21ste eeuwse politiek, maar overal, tot aan de obscuurste weblog of twitterclub aan toe. Aandacht is een kwestie van afstrepen, en wie daarin overeind weet te blijven, blijkt de macht in handen te hebben gekregen. Voor even. Totdat ook hij onzichtbaar wordt in de rondstuivende aandachtsstofwolk.

en:

Er is, in deze chaos der ogenblikkelijkheid, vanzelfsprekend behoefte aan richting. Mensen hebben graag het idee dat ze ergens heen gaan. Niet de verkeerde kant op, want dat heet verdwalen. Maar hoe vind je de juiste richting in een krioelende menigte? Er is een rare wijsheid die zegt dat de goede kant de kant is waar de meeste mensen op gaan. Weet je het zelf niet, loop dan gewoon met de anderen mee.
Het is de wet van het conformisme. Hoe diverser het aanbod, des te eenvormiger de vraag. Als men het niet meer weet, kiest men bij voorkeur allemaal hetzelfde.

Hoe waar.

@