Warenhuisnostalgie: de V&D in Middelburg
20 september 2010
Afgelopen donderdag schreef ik over het korte telefonische interview met Telegraaf, over de gevoelens die V&D oproept bij Nederlanders. Afgelopen zaterdag vergat ik de krant echter te kopen. Gelukkig biedt Twitter altijd weer uitkomst. Karin van de Wiel was zo vriendelijk om een deel van het bewuste artikel op Twitpic te zetten.
Die warenhuisnostalgie heeft weinig om het lijf verder, maar ik vind het leuk genoeg om in de archieven op te nemen. Bij dezen.
@
Afbeelding V&D Middelburg 1985: Beeldbank Zeeland
Heel herkenbaar! Leuk stuk.
Ook toen al veel gezelligheid in Middelburg, gezien het draaiorgel(tje;)
PS: Achter het raam naast het VDlogo is Roof geboren, ooit…
1985.. lang geleden amigo. Was dat het jaar met die nieuwjaarsrellen? Toen bleef er van de V&D ook weinig over..
Afijn, ook toen al een draaiorgelprobleem. Van die ellende komen we nooit meer af vrees ik.
@Bird: ha, dan is Roof dus een echt binnenstadskind. Kewl 🙂
@Pescador: ik weet het niet helemaal zeker, maar het zou goed kunnen. Net die periode van de PZC is nog niet gedigitaliseerd. Maar ik zat ongeveer in de derde toen, dus het kan heel goed ja. Kwam de ME op donderdagavond de stad ook nog eens leegvegen…
En dat van die draaiurgels vrees ik ook idd….
De enige winkel waar ik ooit gepakt ben voor winkeldiefstal. Vooral de pathetische en nu ik eraan terugdenk genant hysterische reactie van mijn moeder staat me nog bij.
Nou ja. Het hielp wel. Niet erg veel meer gestolen daarna.
@Stefan: ha! En dat terwijl juist V & D er nog lang om bekend heeft gestaan dat je daar zo goed kon jatten. Ik vergeet nooit dat er rond 1984 een keer een gastje van huis was weggelopen om een paar dagen te logeren in het leegstaande pand op de markt, dat later de Bristol zou worden. Die knaap vond het leuk om, in opdracht van al het gajes dat in de Lange Delft rondhing, overal op zeer brutale en opzichtige wijze, spullen te jatten. Zo zag ik hem in een half uur drie keer met stapels van tien chocoladeletters naar buiten komen. Hij kreeg daarop ook meteen opdrachten voor trainingspakken en after-shave. Na een paar dagen ging dat natuurlijk mis en kwam politie en vader hem halen. Nooit meer iets gehoord van die gozer.
Geliquideerd door de familie Dreesmann. Koud kunstje. Ik betaal me nog steeds blauw aan die familie voor dat zakje snoep van destijds.
En nu is het dus in handen van Sun European. Misschien hebben die een NOG hardere hand….
Ja heb er jarenlang gewerkt, hartstikke leuk.
En die jatter: Heb hem een keer een tik gegeven met een flinke boormachine of ander apparaat, rende jankend weg, struikelde van de trap af en we vonden een paar tanden of stukken ervan daarna.
Heb aan dat feit nog een loonsverhoging overgehouden en een boormachine gekregen.
Ha, grappig dat daar nog een verhaal aan vastzit. Dank voor het delen!