Zo zal het altijd zijn…
02 september 2009
“Zo zal het altijd zijn.” Dat zinnetje gebruik ik tegenwoordig te pas en te onpas. Een paar maanden geleden realiseerde ik me dat ik die uitdrukking onbewust had overgenomen van mon pote Rob. Vorige week vertelde hij me dat hij de zin ook weer was tegengekomen in een van zijn oudere gedichten:
Een middag in Quiberon
Misschien is het de wilde kust
Die haar hand bezwerend op het water legt.
Of zijn het de sterren die zijn wat al lang niet meer is,
Maar toch zijn, onweerlegbaar zijn
In het perspectief van de oogwenk.
Dus wees niet bang, leg niet je ziel aan de voeten van de nacht.
Want hij die weet verstaat zijn vak –
Hij die vergeet verliest zijn huid aan de slang van de tijd.
De witte boot ploegt de aarde naar Belle-île,
Maakt voren voor een nieuwe oogst.
Zo zal het altijd zijn, altijd en oneindig
In de veilige oksel van de middag.
En onder iedere steen die je omdraait
Wacht het blauw van de hemel.
Daar ben ik drie keer op vakantie geweest!
Dat wordt een keertje proosten met van Hese van Es 🙂
Dat proosten is al geregeld afgelopen woensdagmiddag 🙂
Hatsikidee ^^
ik ben daar afgelopen zomer nog weggewaaid nondeju. ik herken heel weinig van die romantiek.
Maar ja – zo zal het altijd zijn
len
Het leedvermaak is misplaatst en onbedoeld maar ik moet elke keer hard grijnzen als ik aan jouw vakantie denk en aan het mosterd na de maaltijd advies van Ray 🙂