Bakker: meeste gameverslaafden zijn niet verslaafd
26 november 2008
BBC News interviewde Keith Bakker van Smith & Jones. Bakker doet in dat interview een paar opmerkelijke uitspraken:
- 90 % van de door S & J behandelde ‘gameverslaafden’ zijn helemaal niet verslaafd aan gaming maar hebben een sociaal probleem
- Excessief gamegedrag komt in veel gevallen voort uit gebrekkige ouderlijke zorg
- De meeste problemen kunnen -en zouden moeten- worden opgelost met communicatie, niet met een behandeling bij Smith & Jones
Er is duidelijk sprake van voortschrijdende inzichten bij Bakker. Hij beseft nu dat zijn kliniek niet de aangewezen instelling is om mensen die in een sociaal isolement zitten te helpen en durft dat ook te zeggen. Dat vind ik goed van ‘m.
Ik vraag me wel af of er veel ouders van gamers zijn die Bakker’s woorden ter harte zullen nemen en zich bereid zullen tonen de schuld bij zichzelf te zoeken. Dat doen mensen nu eenmaal niet zo graag.
Zie ook:
Gameverslaving, een verhaal uit de praktijk
Gameverslaving: probleemgebruik herkennen, begrijpen en overwinnen
Study recomments online gaming, social networking for kids
Living and learning with new media (PDF)
Internetverslaving bestaat niet
@
Oei… komt het daar allemaal door.
Mag je het ook gewoon leuk vinden?
Jazeker, dat is ook waar ik helemaal voor ga, zij het wel op enigszins dwangmatige wijze, nu ik mijn pijlen heb gericht op het behalen van sterretjes in Mario Kart Wii 🙂
Zet-em op. 🙂
Boeiend! Al was het maar omdat het mijn aannames en denkvermogens tart.
Ik denk namelijk zo: Het blote feit dat een verslaving veroorzaakt wordt door (of zijn oorsprong vindt in) een onderliggende reden neemt het gevolg – de verslaving – volgens mij niet weg? Is het feitelijk niet altíjd zo dat een verslaving veroorzaakt wordt door iets onderliggends dat niet gevoeld-geuit kan worden omdat dat bedreigender is dan het niet-voelen?
Ik zie eerlijk gezegd – als ik mijn eigen beredenering zo volg 🙂 – niet in waarom Bakker’s conclusie is dat gameverslaafden niet verslaafd zijn. En ook niet waarom dat een belangrijke conclusie zou zijn?
Of is dat misschien omdat ‘verslaving’ een beladen woord is? Iets van eigen ‘schuld’ in zich draagt? Een oordeel herbergt? Ook iets wat we niet graag voelen .. en waar we ons dan tegen gaan verdedigen.
Ik denk eigenlijk dat een probleem alleen kan worden opgelost als het herleid kan worden tot haar oorzaken in plaats van tot haar schuldigen 🙂
En misschien moeten we verslaving wel omdopen tot een ander woord of zo. ´Aflijding´ met een lange ij vind ik persoonlijk wel passend …
En ook ik trek straks de stoute Mario Kart Wii schoenen weer aan voor de broodnodige aflijding ^^ Jij ook succes met de sterretjes!
Goh Marina,
Over jouw reactie moet ik nog eens goed nadenken. Verslaving is in mijn optiek iets dat je niet kunt laten, op zodanige wijze dat je daar zelf of anderen op een of andere manier last van hebben. Zelf denk ik dat ik heel veel gewoonten heb, waaronder ook een paar slechte, maar ik durf alleen met zekerheid te stellen dat ik echt verslaafd ben aan roken.
Ik heb andere dingen ook lang of extreem gedaan maar kon er vaak ook zomaar weer mee stoppen. Was ik dan verslaafd? Toen ik twee jaar verslaafd was aan Command & Conquer ben ik niet in een sociaal isolement geraakt. Ik ging wel iets minder uit maar zag iedereen nog steeds vaak. Bovendien kwam daar ook weer veel sociaals voor terug, online.
Maar doe of deed ik die dingen omdat het in mijn genen zit? Omdat ik me onbewust verzet tegen andere dingen in het leven? Vaak vind je er ook een soort rust in.
Als ik dan kijk naar de oorzaken denk ik vaak alleen maar: ik vind het gewoon leuk, prettig of interessant. Toen ik nog graag gokte vond ik de adrenaline altijd lekker, maar ook het moment van bewuste afzondering. Ff lekker niets. Hetzelfde geldt voor consoles of even zomaar in de kroeg hangen met een biertje. Volgens de cijfers ben ik ongetwijfeld een extreme, zelf vind ik het meestal wel gezond in balans.
Zegt dat iets over mij? Ik weet het niet hoor. Moeilijk verhaal inderdaad.
Game on!
Ik zou het ook niet weten, Ed. Dat zal ieder voor zich uit moeten maken. Ik kan me hoe dan ook niet herinneren dat ik zei dat het iets over jou zei ..
Hee Marien,
Dat bedoelde ik ook niet hoor. Ik dacht meer hardop. Niet zo duidelijk, bedenk ik nu.
Ik pak altijd graag een spiegel bij dit soort onderwerpen en probeer het dan van twee kanten te begrijpen. Geen sinecure!
x
ach, ik was ook nogal hardop aan het denken en niet zo duidelijk, nietwaar? Zelfs reageerders hebben zo hun eigen verantwoordelijkheid 🙂
Wij moeten toch nog eens rustig gaan borrelen ergens, opdat we rustig hardop kunnen denken.
Lijkt me duidelijk 🙂
@Edwin,
Wat mij tegenstaat in het verhaal is dat excessief gamegedrag in veel gevallen voorkomt uit gebrekkige ouderlijke zorg. Heeft hij daar onderzoek naar gedaan? En wat is dan precies ‘gebrekkige ouderlijke zorg’? Is daar een maat voor, of zo? Hoeveel uur moet ik me als ouder bezighouden met mijn kinderen om verslaving te voorkomen? Of gaat het om ‘quality-time’ (wat ik overigens ook een afschuwelijk woord vind waar ik me niks bij kan voorstellen). Ik hou helemaal niet van denken in termen als schuld en onschuld omdat het risico bestaat dat het een belemmering is om samen te zoeken naar oplossingen, zoals Marina ook zegt. Ik vind het benoemen van schuldigen in ieder geval een weinig constructieve manier om problemen die er zijn op te lossen!
Hoi Margreet,
Het is altijd een beetje het gevaar van samenvatten. Dan is de context soms iets minder genuanceerd. Bakker zegt in het interview:
“But Mr Bakker believes that this kind of cross-addiction affects only 10% of gamers. For the other 90% who may spend four hours a day or more playing games such as World of Warcraft, he no longer thinks addiction counselling is the way to treat these people.
“These kids come in showing some kind of symptoms that are similar to other addictions and chemical dependencies,” he says.
“But the more we work with these kids the less I believe we can call this addiction. What many of these kids need is their parents and their school teachers – this is a social problem.”
In response the clinic has changed its treatment programme for gamers to focus more on developing activity-based social and communications skills to help them rejoin society.
“This gaming problem is a result of the society we live in today,” Mr Bakker told BBC News. “Eighty per cent of the young people we see have been bullied at school and feel isolated. Many of the symptoms they have can be solved by going back to good old fashioned communication.”
Bakker heeft het dus niet alleen over ouders maar ook over andere mensen, zoals onderwijzers en hij spreekt wel alleen over de gasten die in zijn kliniek komen. Probleemgevallen dus.
Waarschijnlijk zijn er vele factoren aan te wijzen waardoor kinderen in een sociaal isolement kunnen raken. Dat is inderdaad niet zozeer een schuldvraag als wel een zoeken naar oorzaken. Bakker spreekt waarschijnlijk alleen uit zijn ervaringen binnen die kliniek.
Je moet het misschien wel per geval bekijken. Bijna iedere ouder handelt naar wat er binnen z’n vermogen ligt.
Wat ik echter wel zie, in de bieb bijvoorbeeld, is dat kinderen een hele dag in ons gebouw zijn soms en dan weet ik toch wel zeker dat hun ouders niet goed weten wat hun kind allemaal doet op die pc’s. Valt allemaal reuze mee ook, en de kids hebben dan elkaar (en ons) maar het illustreert wel een klein beetje dat lang niet iedere ouder betrokken is bij de activiteiten van een kind.
Aan de andere kant: mijn ouders wisten ook niet wat ik allemaal uitspookte als ik met de maatjes op het schoolplein rondhing.
In die zin is er niets veranderd 🙂