Winterrust in Emst

Mijn agenda gaf vorige week maar één afspraak weer, namelijk: ‘wegwezen’. Met dat soort afspraken weet mijn lief meestal wel raad, zo ook nu. Toen ze lucht kreeg van m’n date ging ze er eens goed voor zitten met de iPad, om uiteindelijk op de proppen te komen met… een boshuisje in Emst. Dat leek me wegwezerig genoeg. Ik ging akkoord zonder morren.

Een week later zie ik al weemoedig om. Ik mis Emst. Wat was het fijn om daar aan de rand van de Koninklijke Houtvesterij te vertoeven. Aankomen in het pikkedonker, met tien centimer sneeuw. Normaal gesproken zou ik dan niet te genieten zijn, nu vond ik het romantisch. Zo romantisch als de hele week eigenlijk. Samen lezen, wandelen, dvd’s kijken, muziek luisteren en zomaar aanklooien: ik vond het heerlijk.

Het is levensgevaarlijk om vakanties en uitstapjes te romantiseren, ik weet het, maar ik neem de zich keer op keer manifesterende waardering voor rust behoorlijk serieus. De tijd is rijp voor meer van dit moois, als je het mij vraagt. Stof tot nadenken is het in ieder geval.

@