Volkshotel Amsterdam: een aanrader

25 januari 2016

Het Amsterdam waar ik de meeste herinneringen aan heb is het Amsterdam van 1992, het jaar waarin ik er zelf een paar maanden bivakkeerde. Zo gek vaak komen we nu niet meer in die stad, maar als we er dan weer eens zijn vind ik het ook altijd leuk om de situatie van nu te vergelijken met toen. Is het gebied rondom de Wallen echt zo veranderd? Zit die leuke platenzaak nog steeds waar ‘ie zat?

Vorige week waren we er weer, zomaar voor twee dagen, om de toerist uit te hangen. Een beetje door een zeiknatte stad kuieren, met een rondvaartboot het Amsterdam Light Festival bezichtigen en een bezoekje aan Foam. Dat soort dingen. Uiteindelijk constateer je dan dat inderdaad er veel is veranderd, maar ook weer niet. Daar kun je eigenlijk niks mee verder. Maar ik voel me er in ieder geval nog net zo op m’n gemak als toen. Het is gewoon een fijne stad, wat mij betreft.

Nu zag ik natuurlijk ook wel waarom zo veel mensen mopperen over al die ‘hipstershit’ in Amsterdam. Dat gebeuren is inderdaad nogal doorgeslagen. Maar toch: als provinciaaltje dat ook eens in de grote stad komt koekeloeren schaam ik mezelf er niet voor om te zeggen dat ik van veel van die hippe dingen kan genieten. Neem het hotel waar wij de nacht doorbrachten: dat vond ik misschien wel het leukste hotel ooit. Neem me niet kwalijk als dat meer zegt over mij dan over het hotel: zo ervoer ik het gewoon.

Natuurlijk is in het Volkshotel alles bedacht, maar wat maakt dat eigenlijk uit? Is dat niet overal zo? Het mooie is dat bijna alles daar klopt. De sfeer is superrelaxed, het personeel is attent en vriendelijk en ook als je heel gewoon bent wordt je er niet vreemd aangekeken. Als je op verschillende tijdstippen in de lounge gaat zitten zie je meteen hoe snel de boel er kan omslaan. Overdag zitten er veel studenten en jonge ondernemers te werken of te ouwehoeren, aan het eind van de dag verandert het geheel geleidelijk in een gezellig en drukbezocht café. En de pop-ups worden niet aangekondigd, maar zijn er aldoor. Opeens is er een kapster in de weer naast je, of zie je een kledingwinkeltje verrijzen in een ruimte die in de middaguren nog fungeerde als vergaderzaal.

Maar het leukste zijn al die kleine geintjes die je overal tegenkomt. We bléven glimlachen. Dat begint al bij de ingang, waar je een Amsterdammertje ziet staan waar de kop van af is gehakt, zodat het opeens een mooie rookpaal is. En dan zo’n simpel stickertje op de deur. Daar krijg ik dus meteen zin in een biertje van. Aan al die gein lijkt geen einde te komen, maar het slaat ook nergens door. Het is niet alleen bedacht: het is ook goed bedacht. Het is in balans. En mooi vormgegeven.

Dat we er zo vrolijk van werden betekent niet dat alles perfect is in het hotel. De slaapkamers zijn grappig, maar niet heel luxe. Er klemde ergens een deur. De televisie werkte pas na een uur modderen omdat de afstandbediening stuk was. Maar daar konden we echt niet mee zitten. Dan ga je toch gewoon lekker eten in Canvas op de 7e? Dat was een restaurant toen wij er waren, maar het kan ook een club zijn. Het is maar net wanneer je er bent.

Het volkshotel is gevestigd aan de Wibautstraat. Ooit verkozen tot de lelijkste straat van Amsterdam. Maar dat is eigenlijk wel lekker. Onze auto stond er twee dagen lang geparkeerd voor 17 euro. De metro ligt praktisch voor de deur. Je loopt in een half uurtje naar het Rembrandtplein. En nu ik achteraf lees waar het hotel uit voort is gekomen snap ik het nog wat beter allemaal. Toen ik er vlakbij logeerde, in de Casa 400,  zat de Volkskrant nog in het gebouw. Vanaf 2006 werd het een broedplaats. En of dat nu hip is of niet: het is ook gewoon mooi. En grappig. En charmant. Een aanrader, kortom.

Meer foto’s op Flickr.

@