Mijn(s) 2015: rijk door vrijheid

31 december 2015

Als ik de minder leuke herinneringen aan het afgelopen jaar zou willen ophalen zou me dat niet al te veel moeite kosten. Om maar eens een paar dingen te noemen: we verloren dierbaren, we zagen veel nare dingen in het nieuws en ik voelde tegen de zomer weer even hoe onzeker de perspectieven van een zzp’er soms kunnen zijn. Het zijn geen indrukken of gebeurtenissen die ik uit mijn geheugen wil wissen, maar er gebeurde ook zoveel moois. Dingen waar je gewoon dankbaar voor mag zijn, dingen die je voorgoed kunt koesteren. Daar denk ik op dit moment veel liever aan. Dat zijn tenslotte de dingen die al dat geklooi de moeite waard maken. De zonzijde van je bestaan.

Neem nu al die mooie tripjes met mijn lief. Ze heeft een naam hoog te houden op het gebied van het regelen van fijne verblijfplaatsen buiten Middelburg en maakte dat ook dit jaar weer volledig waar. Wat een weelde! In die eerste week van januari zaten we comfortabel in een voorstadje van Brussel, in het hart van Pajottenland. Het grote Europese angstzaaien begon die week in Parijs. Ook wij huiverden, maar we sloten de ogen ook. We genoten van de stad en laafden ons aan allerlei lekkers. In ‘het café met de langste naam en met de kortste openingsuren’ leerden we zelfs Geuze waarderen. Drie maanden later deden we een weekendje Lille/Gent. Ook buitengewoon aangenaam! Je hoeft niet zo gek ver te rijden, om je in een andere wereld te wanen.

In mei gingen we vervolgens naar Apulië. Wat een mooi gebied! Wat een fijn huis! We bezoeken plekjes maar zelden een tweede keer, maar naar de hak van de laars zouden we zo weer teruggaan. De waanzin!

En omdat we de vakantie dit jaar voor de eerste keer over twee periodes hadden opgesplitst was de koek nog niet op. In september gingen we ook nog een dag of tien met de auto op pad, naar een fijn huisje in de omgeving van Aix-en-Provence en Marseille. We hadden prima weer en tankten er stapeltjes energie dankzij alles wat de Provence heeft te bieden in de nazomer. Enorm veel.

Je zou er bijna van gaan denken dat Edje reislustiger is dan ooit tevoren, en misschien is dat ook wel zo. Ik was echter ook gewoon heel vaak te vinden in Middelburg. Er kwamen zo nu en dan mensen op bezoek, lekker ongedwongen en oprecht. Lieve collega’s uit biebland, bijvoorbeeld of, recenter, ouwe trouwe Peter. Als mensen zo enthousiast reageren op een klein stadje als Middelburg ga je er zelf nog een beetje meer van houden.

Maar wacht nu eens even: jij mocht toch ook altijd zo graag mopperen op je eigen woonplaats? Ben je nu opeens zo mild geworden? Dat geloof ik eigenlijk niet hoor, maar de laatste jaren ben ik wel anders naar de stad gaan kijken. Je kunt je focussen op de wiggen die de boel uiteen gedreven houden, of op de zaken die verbinden. Met Middelburg Dronk snuffelde ik al een paar jaar aan de basis van dat laatste, maar sinds Wij zijn De Stad is dat allemaal nog net even wat concreter geworden. Er is nog heel veel waarover je kunt zeiken, maar het is ook gewoon leuk om de nadruk te leggen op dingen die goed gaan of mooi zijn. Daar kun je tot in het oneindige over schrijven.

In dat vaarwater bevind ik me dus momenteel. Het uitbouwen van een pilotproject. Werk en privé kennen nu echt bijna geen scheidslijnen meer en dat geeft helemaal niks, want alles is aan het versmelten. Ik beheerde dit jaar meer accounts op sociale media dan ooit tevoren. Dat is, in bepaalde opzichten, glad ijs, maar je ontkomt er gewoon niet altijd aan. Het was niet mijn keuze om in december Middelburg Winterstad nieuw leven in te blazen, maar als men dat graag wil ga ik ook de strijd niet aan. Het evenement N8vdN8 zou je misschien ook gewoon kunnen onderbrengen bij Wij zijn De Stad, maar dat was gewoon nog niet aan de orde. Prima hoor.

Ik had mijn handen dus ook dit jaar weer vol aan online. Bij die grote groep Ik geef weg – Walcheren ben ik ook nog steeds betrokken, zij het (bijna) alleen nog op de achtergrond. En passant waren er dan nog van die incidenten, zoals de betrokkenheid bij dat bizarre leeuwgebeuren in januari. En verder nog altijd kleinere opdrachten voor lokale en regionale bedrijven en organisaties. Het gaat dan meestal om ondersteunende online werkzaamheden, bijvoorbeeld voor CCXL het Zeeuws Museum en de Zeeuwse Volksuniversiteit of om reguliere of incidentele hulp bij sociale media, voor cafés of andere bedrijven.

Ik deed en doe nog veel te veel voor weinig of niks. Daar schreef ik al het een en ander over in die terugblik op vijf jaar M.I. Webwerk, van juni. Toch wringt dat niet echt. Dat er toch nog momenten zijn dat ik financieel opeens alle zeilen bij moet zetten laat onverlet dat je dit alles ook kunt zien als een investering. Het is voor veel mensen vrij onduidelijk wat ik nu precies doe, maar als je naam vaak genoeg opduikt, en jij zelf (offline) ook regelmatig, dan komen de vragen vanzelf. “Kun je ook een website leveren?” “Kun je ook teksten schrijven voor mijn bedrijf?” “Wil jij misschien onze Facebookpagina beheren?” Maar natuurlijk! Graag zelfs.

En dat gebeurt nu dus steeds vaker. Zoals gezegd: het betreft meestal kleinere of eenmalige opdrachten, maar ook daar komt misschien nog wel verandering in. Ik mag in 2016 in ieder geval ook weer een paar nieuwe dingen gaan doen. Daar kom ik in het eerste kwartaal ongetwijfeld nog op terug. Maar hoe dan ook: als het komende jaar net zo mag worden als het afgelopen jaar: dan teken ik daar voor. Met een grijns op mijn bakkes die er maar lastig af te bikken valt. Niet rijk. Wel vrij. En daarom extra rijk.

Het beste allemaal!

@