Gelezen: Trapped in a scene – UK Hardcore 1985-1987

Ian Glasper bracht Trapped in a scene al in 2009 uit maar ik ontdekte het pas vorig jaar, op het festival Ieperfest. Ik bestelde het een paar weken later via De Drvkkery in Middelburg maar zoals dat de laatste jaren wel vaker gaat belandde het op de stapel ‘nog te lezen boeken’, waar het bijna negen maanden zou blijven liggen. Pas toen besloot ik het om, als enige papieren boek, mee te nemen naar het vakantieadres.

Dit is een boek over een onderwerp waar veel mensen niks of weinig mee kunnen, is mijn inschatting. Trapped in a scene gaat over een subgenre van de punkmuziek, en dan ook nog alleen de Britse variant in de periode 1985-1989. In   een bibliotheek zou je er nog geen plankje aan wijden, maar liefhebbers weten: er een boek over schrijven van meer dan 500 pagina’s is geen enkel probleem.

Dit subgenre heeft op mij persoonlijk best veel invloed gehad. Het was een nog extremere afsluiting van een toch al vrij extreme periode van muziekliefhebberij. In 1984 begon ik te luisteren naar rock en metal, precies in de periode dat bands uit dat genre ook steeds sneller en harder speelden. Het begon met namen als Iron Maiden, Venom en Metallica maar ik en mijn maatjes schakelden traploos mee naar de thrash. Het kon niet gek genoeg. Totdat iemand me een cassette van Suicidal Tendencies leende. Ik wist niet wat ik hoorde! Ik was meteen verkocht. Ik maakte de omslag naar de Amerikaanse punk uit de jaren 80, die toen al hardcore werd genoemd. Ik vond eigenlijk alles wel lekker, van Minor Threat en The Crumbsuckers tot de oudere Dead Kennedy’s en The Ramones (die dan weer wel onder het hoofdgenre Punk werden geschaard). Ondertussen luisterden we ook nog steeds metal en werd ik en passant opgevoed door een Engelse makker, die me kennis liet maken met alle -voornamelijk Engelse- punk uit de periode 1974-1984. Die muziek zette m’n wereld op z’n kop. Ik viel als een blok voor de tegenbeweging, de combinatie van politieke en totaal onzinnige teksten en de rauwheid van de muziek en de bijbehorende concerten. Ik had een lange mat in plaats van een hanenkam, maar een fan was ik, en ben ik eigenlijk nog steeds.

Maar hoe zit dat nu met dat boek? Welnu, dat gaat over de Britse hardcorebands die ik veel luisterde vanaf 1987. Veel vinyl  heb ik niet meer, maar een deel ervan is terug te vinden in Trapped in a scene, zoals de plaat Face up to it!, van de band Heresy, waar de titel van het boek van is afgeleid. Maar ook al het werk van bands als Concrete Sox, Dr. and the Crippens en Electro Hippies komt aan bod. Aan de hand van regio’s in de UK interviewt de auteur, die zelf in Decadence Within speelde (heb ik ook nog op plaat!) alle band die er toen toe deden. Een fantastische terugblik, op een extreme tijd. Voor mij persoonlijk geldt dat ik wel het een en ander wist van de muziek en de teksten, maar weinig van de scene erachter en de bijbehorende context. Dat weet ik nu dus wel. Een beetje althans.

Ik besef nu pas dat de periode waarin ik deels afhaakte bij het genre ook eigenlijk de eindperiode was van het geheel. Die eerste paar albums van de zware jongens van Napalm Death, Extreme Noise Terror en Unseen Terror vond ik nog geweldig en om Sore Throat kon ik ook nog lachen, maar daarna vond ik het welletjes. Er was opeens zoveel grindcore (de extreemste variant van harcore) dat ik het wel geloofde. Ik verbreedde mijn muzikale horizon en pakte qua punk weer terug naar de sound van New York (Bold, Youth of Today) en later ook toegankelijkere bandjes als NOFX en Pennywise. In die periode viel de oude punkscene ook min of meer uit elkaar. Je zag de een overschakelen naar extreme metal, de ander naar Gabberhouse of andere noise. Het was gebeurd, gewoon.

Maar jee, wat citeer ik nog vaak uit de teksten van al die lawaaimakers en wat mag ik de sound nog graag horen na al die jaren. Dit boek sleept me weer even fijn terug, bij mijn lange haren van toen.

@