Naar de Chinees?

Een maand geleden las ik op de website van een makelaar dat
de twee panden van Chinees-Indisch restaurant Nan King op de Varkensmarkt in
Middelburg al enige tijd te koop staan. Dat moest ik even goed tot me door
laten dringen. Dat zaken worden verkocht is natuurlijk niets bijzonders maar
als Nan King verdwijnt betekent dat het einde van 56 jaar horecageschiedenis.
Voor zover ik weet is deze zaak de oudste nog bestaande Chinees van de stad. De
zaak werd in 1959 geopend door de familie Fu, als opvolger van restaurant
Shanghai, dat drie jaar eerder op die plek werd gestart door ene S.J. Wu uit
Den Haag. Je kunt wel stellen dat Nan King een pioniersrol op dit gebied
vervulde. Andere gekende Chinese restaurants in Middelburg volgden namelijk pas
een paar jaar later. Hong Kong (op de bovenverdieping van De Vriendschap op de
Markt) begon in 1965, Kota Radja aan de Vlasmarkt in 1967, Au Paradis Chinois
op de Pottenmarkt in 1972 en Tah-Xin, ten slotte, startte pas in 1982, in het
pand van het voormalige Nederlands Koffiehuis op de Markt.

Kort na het bezoek aan de makelaarswebsite stuurde iemand
ons een foto van een papiertje op de deur van Indonesisch restaurant Surabaya
in de Stationsstraat. Op dat papiertje lieten Ernst en Netty van Toll weten dat
zij, na de zaak dertig jaar geëxploiteerd te hebben, met pensioen gaan. Dat is
hen uiteraard van harte gegund, maar opeens begon ik me af te vragen hoeveel
traditionele Aziatische restaurants er nog zijn op Walcheren. Met traditioneel
doel ik op zaken die behalve van klanten die maaltijden komen afhalen ook nog
kunnen bestaan van mensen die ter plekke komen eten en niet op de zaken die het van modernere concepten moeten hebben,
zoals van diverse wokvarianten volgens het ‘all you can eat-concept’. Die vraag
kwam bij me op omdat ik nog maar zelden mensen hoor zeggen dat ze een avondje
uit eten zijn geweest bij de Chinees. De laatste keer dat ik zelf aan tafel zat
bij het type zaak dat ik voor ogen heb moet een jaar of vijf geleden zijn
geweest, toen we met de hele familie naar New China Garden in de Badhuisstraat
in Vlissingen gingen. We smulden er van gerechten die warm werden gehouden op
van die rechthoekige  waxinelichthouders.
Na het eten was ik bijna geneigd om aan de ober te vragen waarom ik deze keer
geen papieren minilantaarn in een doosje kreeg. Dat idee.

Toen we hier op het terras over kletsten werd ik er fijntjes
op gewezen dat er nog genoeg van zulke zaken bestaan, onder meer in Domburg en
Souburg. Die zaken schijnen nog steeds genoeg mensen te trekken die ook ter
plekke komen eten. Dat zijn niet alleen toeristen. Ik ga daar de komende tijd
eens wat beter op letten. Ik geloof het weliswaar meteen, maar toch is er iets
dat me zegt dat ‘de oude Chinees’ aan het verdwijnen is, door concurrentie van
nieuwe concepten, bezorgdiensten en keukens uit andere landen. Zo veel als er
ooit waren zijn er in ieder geval niet meer.

@

Deze bijdrage verscheen eerder in de rubriek Barcodes

Foto Au Paradis Chinois 1972: Beeldbank Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed