Lekker conservatief: steeds vaker en langer op Facebook

10 maart 2015

Ik ben conservatief.

Zo, dat is er uit. Waarom ik dat zeg? Omdat ik eigenlijk helemaal niet zo van verandering hou. Als ik dat projecteer op mijn gedrag online zou ik kunnen zeggen dat ik weliswaar al van meet af aan nieuwe platformen, netwerken en concepten verken en uitprobeer, maar uiteindelijk toch het liefst zou blijven hangen bij de dingen die ik ooit écht omhelsde. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik nog steeds mondjesmaat blog op Mijns Inziens, en niet gehaast ben om de site te upgraden naar iets hippers. Dat is ook de reden waarom Open Bibliotheken ondanks alles nog steeds in de lucht is. En het is de reden waarom ik nog altijd met verschillende accounts actief ben op Twitter c.s. Het zijn allemaal dingen die in m’n systeem zitten, die ik niet zo makkelijk loslaat.

Maar ik volg het allemaal wel hoor. Ik lees met belangstelling zo’n persoonlijk onderzoekje van Marco Derksen, die vaststelt dat Twitter voor studenten en andere jonge mensen passé is. En passant probeer ik vrijwel alles waar de nieuwe media over reppen even uit. Door dat te doen beweeg ik toch voorzichtig mee. Ik plaats een tekst van hier ook eens op LinkedIn of op Medium. Check nog altijd hoe Google+ zicht ontwikkelt en staar ook nog met regelmaat en holle ogen naar apps als Snapchat, Whisper en Ello. Je kunt maar weten wat ze kunnen en doen, voor het geval je ze ooit wel gaat gebruiken.

Toch is er, ondanks mijn behoudende opstelling, heel veel veranderd de afgelopen jaren. Ik produceer of reproduceer meer teksten dan ooit tevoren, maar doe dat nu zeer versnipperd. Dat lichtte ik in november al toe in de bijdrage 9 jaar bloggen, of: wie schrijft die blijft. Ik herken wel wat in de strekking van het artikel What Blogging Has Become, dat ik gisteren tegenkwam bij The Atlantic.

Maar binnen al die versnippering is er één ontwikkeling die ik liever niet zou zien, maar waar ik in alle opzichten in meebeweeg: Facebook. Het platform dat ik in 2009 chagrijnig verliet maar uiteindelijk nooit definitief heb losgelaten. Daar besteed ik nu meer tijd aan dan ooit tevoren en het gekste is: vaak nog met plezier ook. Als je ergens te maken krijgt met veel ruis en tijdsverspilling is het daar wel, maar daar staat tegenover dat er gewoon veel meer interactie is. Van discussies tot vragen, van reacties tot delen. Lukas schreef vorige week dat hij het jammer vond om te constateren dat online discussies steeds vaker op FB plaatsvinden, in plaats van op Twitter. Dat vind ik op zich ook, maar het is gewoon niet anders. Mij maakt het zelf niet zo veel uit waar ik reageer. Ik doe dat als iets of iemand mijn aandacht trekt of me raakt, of als ik iemand een hart onder de riem wil steken (of juist niet). Dat gebeurt op alle genoemde platformen.

Maar nu ik me meer en meer richt op Facebookpagina’s met een lokaal of regionaal karakter is het logisch dat steeds meer dialogen zich daar ook afspelen. Veel mensen zijn helemaal niet bezig met andere sociale media. Dat geldt wel voor ‘de scene’ van bibliothecarissen en informatiespecialisten natuurlijk, maar met die club is iets heel anders aan de hand: die is grotendeels uit elkaar gevallen. De meesten die ik tot die -toch behoorlijk grote- groep reken en rekende zijn nog steeds erg actief online, maar op een heel andere manier dan voorheen. Je ziet de een nog altijd op Twitter, de ander kom je tegen op Instagram. Soms zijn er nog inhoudelijke discussies, maar zo openlijk als voorheen zijn die al lang niet meer. Dat is het verhaal van de slotjes in de sector. 

Het is wat dat betreft veelzeggend dat ik discussies zoals die over incidenten rondom de Krantenbank nu vooral voer met mensen die niet werken in de bibliotheek- of informatiesector. Op Facebook dus. De vakgenoten die zulke onderwerpen nog niet beu zijn, of wel iets durven te zeggen, reageren dan meestal ook daar. Daar kunnen we van alles jammer aan vinden, maar ik moet gewoon eerlijk zijn: ik ben al blij als er discussie is, als er tekenen zijn van belangstelling. Duimpjes en reacties zijn dat niet per se, maar ze zijn tegelijkertijd minder laagdrempelig of vanzelfsprekend dan je zou denken of willen. Ik koester ze in ieder geval. Dat ik dan eigenlijk liever zou zien dat alles zich nog steeds zou afspelen op de platformen waar ik van hou vergeet ik voor dit moment maar even. Daar ga ik me niet meer druk over maken. Zo conservatief ben ik nu ook weer niet.

Gerelateerd:
Exit Facebook (2009)
Bloggen is voor slakken en ouwe lullen (2010)
Prachtig, dat nieuwe Facebook, maar je wordt te grazen genomen waar je bij zit (2011)
Middelburg Dronk op Facebook deel II: promotie daar is aandacht hier (2012)

@

Afbeelding: ArtNaz