Gezien: Black Mirror

26 februari 2015

In Black Mirror krijgen we een ongemakkelijke waarheid geserveerd: de schaduwzijde van een leven dat volledig bepaald wordt door technologie. De situaties die geschetst worden, lijken absurd en mijlenver weg, maar zijn tegelijkertijd beangstigend realistisch.

Zo omschreef VPRO de Britse ‘technoparanoiaserie’ Black Mirror vorig jaar. Over deze serie las ik eerder ook al een paar artikelen, die me deden besluiten de zeven afleveringen ooit nog eens te gaan kijken. Maar het kwam er toen niet van, en in de volgende twee jaar dacht ik er simpelweg niet meer aan. Totdat ik vorige maand Through a Glass Darkly las. Dat artikel vond ik intrigerend genoeg om die paar uurtjes nu eens vrij te maken. Een ‘Twilight Zone voor het informatietijdperk’. Dat klinkt best goed, toch? Je kunt de afleveringen los van elkaar bekijken, maar ik volgde uiteindelijk gewoon braaf het uitzendschema van 2012, dat vond ik wel zo makkelijk.

Of Black Mirror nu een aanrader is voor iedereen waag ik te betwijfelen. Reken niet op de sci-fi van The Matrix of Inception maar op die van Her of het boek The Circle. Als je die interessant vond, dan ligt dit je vermoedelijk ook wel. Ik hou er wel van in ieder geval. Aflevering 2-2 was eigenlijk de enige die ik niet zo kon waarderen, alle andere delen uit de reeks vond ik prima. Oncomfortabel en, naar mijn mening, zeker niet absurd. Je ziet waar we nu zijn, maar dan wat verder doorontwikkeld. Een telefoon in Black Mirror kan meer dan nu het geval is, en is in twee afleveringen niet meer dan een knopje, verbonden met een implantaat dat is gekoppeld aan de ogen en/of het brein. Het deed mij weer denken aan de Looxcie, de Momenta en andere prototypes van apparaten die hier ooit voorbij kwamen. Alles wordt opgenomen, alles is terug te halen. Je zou kunnen stellen dat het nog lang niet zo ver is maar is dat ook zo? Hoe lang nog voordat biohacking gemeengoed is?

En zo vergroot Black Mirror ook de huidige mediacultuur uit, vooral die van massamedia en sociale media. Je houdt daarbij niet alles voor mogelijk maar je fantasie krijgt van de beelden een flink zetje. Kijk nog eens goed hoe iedereen opgaat in die zwarte spiegeltjes: waar gaat dat precies eindigen? We gaan ongetwijfeld nog veel moois beleven, maar die schaduwzijde zal er ook altijd zijn en kan vroeg of laat ook de overhand krijgen. Wij mensen roepen dat om een of andere reden over ons af.

Meer lezen:
Button Pusher: The seductive dystopia of “Black Mirror.”
I can’t stop comparing everything to Black Mirror
Black Mirror and Pratchett film win International Emmys

@