Boven waeter ‘oalverwege

Heus, over logo’s en merken van organisaties maak ik me hooguit druk als ik er zelf direct bij betrokken ben, maar ik kan me wel oprecht ergeren aan de arrogantie van de macht. Aan de ivoren torens van de politiek. Aan het gebrek aan transparantie dat je vaak ziet bij overheden. Vooral daarom sympathiseerde ik op 10 januari met de Facebookpagina Wij willen de Zeeuwse Leeuw terug in het provincielogo. Die pagina vond ik uiteraard ook leuk omdat ik nu eenmaal dol ben op de rijkdom en kracht van (online) netwerken.

Ik ging die zaterdag ook even in de Tijdschriftenbank Zeeland op zoek naar oude artikelen over de leeuw in relatie tot Zeeland en plaatste het bovenstaande versje van Poldermans in een reactie. De initiatiefneemster van de pagina, Petra de Boevere, stuurde me niet lang daarna een berichtje met de mededeling dat ze zo vrij was geweest om mij medebeheerder van het gebeuren te maken. Dat leek haar wel wat voor mij. Ik vond het prima. Ik had toen natuurlijk nog geen flauw idee hoeveel reacties en likes er in de dagen daarna zouden volgen. Ik viel die week van de ene verbazing in de andere. Zoveel commotie had ik nooit verwacht. De discussies gingen uiteraard vooral over leeuw en logo, maar ik had aldoor het gevoel dat het bij veel mensen om heel andere sentimenten ging, vergelijkbaar met mijn persoonlijke ergernisjes, die ik hierboven beschreef. Hoe het verder allemaal verliep kun je teruglezen in de bijdrage van het Meisje van de Slijterij: The Power of the Crowd en de Zeeuwse Leeuw.

Het is precies zoals Petra schrijft: we hoefden er verder niet veel aan te doen. Dit regelde zichzelf min of meer. We modereerden niet of nauwelijks; we hielden het vooral een beetje in de smiezen. Zelf publiceerde ik maar drie berichtjes op de pagina. Die hadden betrekking op artikelen uit de Krantenbank Zeeland, over vergelijkbare kwesties in het verleden. Een beetje context kan immers nooit kwaad. Die dinsdag werd ik nog gebeld door Hart van Nederland, die er aanvankelijk niet voor voelden om naar Sluis te rijden. Maar de redactie zag in mij gelukkig niet de juiste persoon om het woord te voeren. De dame die ik aan de lijn had vond dat ik een sterke mening had, maar ze zocht toch meer een aanvoerder, met meer emotie bij die verdwijnende leeuw. Dat was ik dus niet.

Terugkijkend: het was een gekke, maar ook een interessante week, met een verrassende uitkomst (al zou het mij ook niet verbazen als er nog nieuwe wendingen komen in het verhaal).

Gerelateerd:
Petra schrijft een brief
Verstopt in Zeeland: Grote Bruine Enveloppen
Op bezoek bij het Meisje van de Slijterij

@